WIERSZE

w czasie Pandemii - morze
naszym sprzymierzeńcem
płuca zachłannie pochłaniają
czyste morskie powietrze
przy szumie fal i delikatnym wietrze
łakniemy życiodajnego oddechu

spacer plażą, urok pieniących się fal
jest dla duszy i oczu wytchnieniem
z dala od gwaru i wszelkich zakazów
nostalgiczny nadmorski krajobraz
koi i wycisza, obezwładniający nas niepokój
taki spacer - po zamknięciu
we własnych domach, jest namiastką
naszej wolności

autor: Helena Szymko/

Życie jest chwilą - która przemija 
upływający czas
tak bardzo nas zmienia
los przeznaczenia odbiera siły
zanika blask oczu
za mglistą zasłoną
przeżyte lata, ciążą balastem
coraz bardziej
ku ziemi pochyleni
stajemy się przeszłości cieniem 
chociaż tak bardzo –
życia spragnieni

autor: Helena Szymko/

Chciałbym być sobą, tylko być sobą jeszcze
Zjawa przeszłości patrzy na zakręcie
Bijąc blaskiem braku perspektyw
Który chętnie chciał wydać werdykt
Na mój życiorys, na moje marzenia
Oklask tłumu, że wszystko bez znaczenia
Wspierał, by życie minęło bez ciekawych wieści
Łatwiej było życzyć sobie śmierci


Chcę upaść, powstać i upaść raz jeszcze
Bo jakby nie było, to "jakoś to będzie"
Za oknem słońce i promienie smutku
A ja sparzony, w próbie ratunku
Plączę się w sieci złych decyzji
W roli pająka, bo to suma moich wizji
W roli owada, bo nie mogę z niej uciec
Nie czuję się komfortowo w strefie, której nigdy nie opuściłem

Słowa - miewają ogromną moc
potrafią zawładnąć sercem człowieka
są komunikatorem międzyludzkim
mogą ranić lub też urzekać
każde czułe słowo, jest jak eliksir
dodaje radości życia
sprawia, że smutek z wiatrem ulata -
a nadzieja w sercu zakwita

autor: Helena Szymko/

jesteś najpiękniejszą ozdobą -
pośród kwiatów ogrodu
wiatr ci łodygi nie złamie
choćby wiał nieprzerwanie
rośniesz piękna i świeża
słońce płatki twe pieści
ubrana w szatę z bieli
woń cudną roztaczasz
pośród wszystkich kwiatów
nie, nie zerwę cię dzisiaj
rośnij nadal -
swym urokiem zachwycaj

autor : Helena Szymko/

Czy Twoja Twarz mocą Roma może nagrywać
Wolą wspólną, wyczekuję Cię Ojcze ubogi i: jakże sto dni drogi
Czy własne ukrzyżowanie, można ożywać w zapominanie,
Ciebie mi właśnie potrzeba, często w staranie

Czy światłem wdzięczności, prosi się czerń w kolorach
Tak Wszystkie wianki pomału tuptają, na trzy korony
Jak bardzo można się w Tobie nasłuchać potulonym,
śrubą za wartość słodziej Miłości promienniej wytrzymać możesz

Dawidem psalmy przefaluję w swej czułości namiętniej orzeczenie
Oddaniem za troski i: więcej jak pół a, Chojnie czekaniem, i: w nic więcej:
Twa Moc nie truchleje, tu kiedy światkiem się śmieje
w moc podarunków od nocnych zdarzeń u belzebuba kłamie!

,i wszem nacieszył się w pełni zdumienia,
od kropli na ramienia, w całej ziemskiej w omamie:
promieni się Boska wdzięczność rzeczywista
ta kto komu dopowie, dopomóż temu co Ciało klęka i: nie ulęka się:

Błogo zasypiaj w naszej Damie o przywołanie do snu,
niczym patrzaniem do luster, co często trzęsło w piuł:
Królowej prze czystej: za swe starannie przy mojej Mamie
wystarczy tak: jedno pragnienie, abym pomoczył twe oczy, w skinienie

jakimż to Ty: My, Bożym dowartościowaniem, przysięga za kamień

za twe dwie czyste wody, i rzeki z ochłody, od twego spojrzenia:
do ratunku, co prze litości, żołądź w bąbelkach prości się tu prosi: bez trunków i ranienia:

i: zmienia się Świat

Dawid "Dejf" Motyka