Spotykając Ciebie widzę Swe Marzenia o Pięknej Przyszłości, pełnej Gorących Uczuć i Miłości....
Widząc jak bardzo Ty  się starasz, proszę w Mych Myślach ażebyś został ze Mną na długie lata...
Wiesz jak bardzo chciałabym Przepłynąć z Tobą Pół Świata...
Kiedy Cię widzę Zadowolonego ż po uszy , to Mój Świat istnieje wtedy jako Mocna Skała ,
która nigdy się nie skruszy...
Kiedy tak Myślę o Tobie Znów , to Brakuje Mi bardzo Twych Słów...
Gdzieś na Horyzoncie Naszych Uczuć, widzę tylko Ciebie...Mój ty Kochany..co jesteś Myślami ze Mną i
Tu na  Ziemi i jeszcze w Niebie...
Bo przecież Uczucia sięgają naprawdę Zenitu...gdy Myślę o Tobie ... jesteś Kimś Więcej niż
może być tylko Człowiek...
Wiesz, tak szczerze mówiąc i Tobą się Chlubiąc, powiem Ci:"Kocham Cię"...
A Ty Sam Jesteś jak Piękny i Cudowny Sen, co zawsze Prowadzi Mnie do Samego Celu,
a Ja "Kocham tylko Ciebie, a nie Kocham Wielu".
Na koniec, chcę powiedzieć Ci:"Kocham Cię Mocno, więc też Mocno Żyj",
"Chwila niby to tylko moment  lecz...Miłość to cudowny moment-wiedz".

W maleńkiej, leśnej knajpie dzielą wspólnie stolik,
przystrojony kuflami i nędzną zagrychą,
zając miejscowy pijak i wilk alkoholik.
W jednym i drugim drzemie dotąd leśne licho.
W kapuście mieszka zając i jego rodzina,
to znaczy młoda żona i dorodna córka.
Wilk jak to w jego guście w lesie się zatrzymał.
Wynajmuje pokoik u babci Kapturka.
Dwaj odwieczni wrogowie dziś w niezwykłej zgodzie,
siedząc przy jednym stole piją bez umiaru.
Pokazują, że cuda bywają w przyrodzie,
gdy się tylko przekroczy próg jakiegoś baru.
Jeden czort ich do zguby jednakowo kusi,
choć zając zwykły prostak, nierób i chamisko.
Zając pije bo lubi, wilk pije bo musi,
choć skończył wyższe studia i ma stanowisko.
I tu przed czytelnikiem postawię pytanie,
na które jeśli zechce odpowiedź mi poda.
Warto walczyć o wolność, równość, poważanie?
Wystarczy dać pół litra, a nastanie zgoda.

Siedzą krowy na gałązkach.
Czasem słowik im zakląska,
czasem zarechocze pliszka,
a dołem przebiegnie myszka
tym widokiem przerażona.
A krowom wiszą wymiona
i każda w skupieniu czeka,
kiedy zacznie dawać mleko.
Każda się tą wieścią pieści,
że każdy litr – dwa czterdzieści.
Minie rok, może dwa lata
i każda będzie bogata,
i wieść będzie życie zdrowe.
I wtedy se kupi krowę,
i roześle wokół wieści,
Że każdy litr – dwa czterdzieści.
Minie rok, może dwa lata,
i znowu będzie bogata.
Mleko sprzeda do GS-u.
„DOJENIE JEST MATKĄ SUKCESU”.

...to nie ja - to życie pisze dramatyczne scenariusze.

Powiem Ci kilka miłych słów bez większej wartości,
szepnę kilka banalnych zapewnień o wielkiej miłości.

Nie będę Cię podziwiał za odmowę uległości,
ani żadną miarą cenił za wyznawane wartości.

A, gdy ogień w sercu Twym rozpalę "płomienną miłością",
wykorzystam Twą naiwność i wkrótce porzucę z pewnością.

Bo ja jestem podłym graczem i cynicznym podrywaczem.

I gdy mnie mocno w twarz uderzysz za cynizm i podłość,
być może z pokorą pochylę głowę. Ty zachowasz godność.

(z archiwalnych zasobów)

Wymyśliłaś Sobie Potwora
Teraz się Go Boisz
Wymyśliłaś Sobie Potwora
Teraz Po Nocach Spać nie możesz
Wymyśliłaś Sobie... Mnie...
A ja Potwornie Kocham Cię ...

Jesteś wśród kropel rosy,
jesteś wśród kwiatów woni,
Jesteś w powodzi włosów,
jesteś w uścisku dłoni.
Jesteś w świetle księżyca,
jesteś w słonecznym blasku,
Muzyką traw cię witam,
śpiewem ptaków o brzasku.
Jesteś uśmiechem wiosny,
jesteś letnim marzeniem
i jesienią radosną
i  zimowym natchnieniem.
Jesteś radością , smutkiem,
uśmiechem albo łzami.
Jesteś przez chwilę krótką
gołębiem nad dachami.
Jesteś wiatru powiewem,
snem gdy oczy zamykam.
Raz liściem, a raz drzewem
lub słonecznym promykiem.
Jesteś dnia powszedniego
nadzieją zwiewną i wiotką.
Jesteś. Tylko dlaczego
wciąż nie mogę cię spotkać.

Patrzysz na mnie tak zuchwale,
że odczuwam wielki lęk.
Póki jeszcze dzisiaj żyję,
nie zachowuj się jak sęp.

Swą prywatność chcę zachować
i nie chodź za mną jako cień.
Nie dostarczę Ci sensacji,
nie wystawię się na cel.

Niepokoisz mnie co chwila,
śledzisz każdy niemal krok.
Budzisz ciągle mój niepokój,
proszę przestań, daj mi spokój.

***
Nie odzieraj mnie, z mych tajemnych sfer,
wzrokiem (tak ostrym) jak cięcie skalpela.

 

* "daj mi spokój paparazzi"

   - dedykuję Edycie

 

 

Pewna panna z uroczych Walewic
Założyła raz skansen dla dziewic.
Nie żałując starań ani grosza
zatrudniła zdolnego kustosza,
praczki, szwaczki, sprzątaczki, kucharki,
kierownika i dwie sekretarki.
Wszystkich razem z dwadzieścia etatów.
I do dzisiaj szuka eksponatów.

Gdzieś mi się zapodziały moje młode lata
ciepłem wiosen znaczone i zim ostrych chłodem.
Na podwórku za domem był początek świata,
a kończył się na polu za naszym ogrodem

Gdzie tej wolności tyle, że gdybyś chciał zmierzyć
nie objąłbyś rękami ni ty, ni koledzy.
Gdzie niezwykłe podróże pełne cudnych przeżyć
co się często kończyły na sąsiada miedzy.

Gdzie wieczory w srebrzystej poświacie księżyca
znaczone młodych piersi niewinnym zapachem.
Gdzie szumiąca wśród wiatru złocista pszenica,
która łożem nam była pod gwieździstym dachem.
 
I gdzie szepty namiętne „kochany, kochana”,
„na wieczność, po wsze czasy” ,”na zawsze, do śmierci”.
Gdzie ten łomot krwi w skroniach i miękkie kolana
i to serce co chciało wyskakiwać z piersi.
 
Co dzień bardziej odległy żyję pośród wspomnień.
To przecież moje życie, aż trudno uwierzyć.
Czasem siadam i myślę, ot może nieskromnie,
jeszcze jest tyle przeżyć, które warto przeżyć.

Aniołek, fiołek, róża, bez
Zygmusia pogryzł wściekły pies.
Pogryzł mu rączki, pogryzł szyję,
a potem zdechł, a Zygmuś żyje.
I tu pytanie się zrodziło.
„Co też pieskowi zaszkodziło?”