Czym jest cierpienie?
płaczem
lub bólem
kłującym sercem
brakiem nadziei

a nic z miłośći
i nienawiści
a nic z rozpaczy
oczu bez łez

gdzie są źrenice?
gdzie jest krew?

A jednak wiara jest
i nadzieja
z małej litery pisane
lecz
wprost od Boga więc

niezłamane
i  wieczne są
na tak
na nie
nie zgubią się.

Kiedyś czas mnie gonił
teraz mi ucieka
na chwilę tylko
wyrywam się z klatki
czasoprzestrzeni
by spotkać ciebie
wenus z milo
w męskim wydaniu

podaj mi dłoń.

Pomalowałeś mój świat
jak jesień każdy dzień
nowy liść nowy kolor ma

oddech twój
twoich ust pocałunków gra
dotyk twój
deszczu łza do obmycia ran
każdy szept
tak plastycznie zmienia kształt
i spojrzenie
niech trwa.

Utracona kropla deszczu
susza
pory deszczowej nie nadszedł czas
katamaran odpłynął
i pozostał sam wiatr

każdy dzień kolejna łza
by zmyć kurz
oczyścić twarz.

Słońce i księżyc
jak paciorki różańca
w nich jest wielka tajemnica
cud
i rozmowa tam
w alei gwiazd
czas spotkania
od godziny do godziny
czas poznania
od radości aż po ból
nów i pełnia
świadek łez.

Tak pójść przed siebie
hen
daleko gdzieś
w manowce
i spojrzeć gdzieś
na dno
mulistej rzeki
krew
i w nozdrza wciągnąć woń
zapachu rosy
sennej
i kochać się
ze słońcem
do nocy ciemnej.

Tyle jest słów
słodkich,
lepkich,
ciężkich
od miłości.
Zwykłych,
codziennych,
gęstych.
Ty znów
wybierasz
te cierpkie...
Dziś pękło
dla nas
wczoraj.

Ciągle patrząc przez okno, nigdy nie wiem co chcę widzieć,
Myślę i czuję, ale uczucia tego nie chcę znać, nie chcę słyszeć,
To obawa.
Patrzę na innych, nie widzę siebie,
Patrzę w głąb siebie, nie widzę ciebie,
Kimkolwiek jesteś.

Chociaż wiem, że tak bardzo mi ciebie brakuje,
Czuję lęk przed tobą i tą obawę, która mnie ratuje,
Przed ośmieszeniem.

Jedyną przyjaciółką, czysta cisza,
Upadam pod ciężarem, duchowego bicza,
Który sobie skręcam.
Wyobraźnia tylko dla mnie, zespolona myślami,
Które rozmawiają, głęboko ukryte w cieniu mojej głowy.
To nie utwór z rymami.
To nie populistyczny pens.
To dzisiejsza spowiedź.
Przed zamknięciem powiek.
Która jutro straci sens.

Cyklopowe mury, ani Hadesowe wody,
Nie powstrzymają ognia uczuć moich,
Które palą łańcuchy wstydu i rozumu,
uwalniając serce.

Ja widziałem Olimpowe cuda, i boginki odziane,
W szaty najdelikatniejszego jedwabiu,
Smakowałem, słodkiego nektaru i boskiej ambrozji,
Czułem cudowny zapach styksowego złotogłowiu.

Lecz Ty Bogini Czucia Mego,
Jesteś milsza w dotyku od wszelkich tkanin świata,
Przy dotyku warg Twoich, miód goryczą się wydaje,
Woń twego ciała działa niczym afrodyzjak miłości,
za nic nie zrezygnowałbym z tych doznań empirycznych.

Przyjmij moje modły, błagania o Bogini!
Dusza moja wyje, niczym dusza potępiona w Tatarze,
Z krzykiem wibrującym zburzę okowy twego serca,
byś usłyszała wichry targające szaleństwem czucia mego!
wyznawcy swego...

Będę Cię bronił, przed demonami złymi, siłami nieczystymi,
Kochał uczuciem gorącym wykutym w Kuźni Hefajstosa,
A ty zgódź się tylko podarować mi część swego serca,
by duszna samotność nie ogarnęła nas po śmierci...