Miłość? czy istnieje, czy widziałeś kiedyś ją!?
Choć czasem już wygasa to wspomnienia nadal są.
W Jego oczach już zastygły szmaragdowe, czyste łzy,
choć myślałaś, że to miłość, nie mówiłaś słowa ??my?.
Choć w miesiącu chłodu, zimy poznaliście kiedyś się,
to gorące słowo kocham rozpaliło szybko Cię.

Dni i noce upływały w gęstym niebie jasnych gwiazd,
to z miłości w Twoich oczach został tylko dawny blask.
Kiedyś na łąkach gwieździstych wozów
szukał dla Ciebie szczęśliwy lecz,
nie było mowy tu o miłości, choć wiesz,
że istniała zamglona w tle.
Nie ma życia bez miłości,
każdy o tym dobrze wie.
Choć wspomnienia pozostają
serce na kawałki rwie.

Nie ma bólu bez radości,
każdy wciąż do przodu brnie.
Choć tęsknota szybko mija,
nigdy nie zapomnę Cię.

A jednak? nie pamiętasz już tych słów,
co do ucha szeptał Ci,
nie pamiętasz tego balu,
tych uroczych, ciepłych chwil.
A dusza wciąż cierpi, zapomni co było,
nie chce już wiedzieć, że coś się skończyło.
za sobą ma już bolesne wspomnienia,
bo nie ma miłości bez chwili zwątpienia.

I czuje rąk ognisty splot,
zatracić się w podniebny lot.
Marzenia mnie do góry rwą,
pragnienia Twe obecne są.

I widzę rwący rzeki nurt,
mierzący gwiazdy wśród białych gór.
Choć widzę we mgle Twoja twarz,
srebrzyste łzy już w oczach masz.

Uśmiechy na niej jak zawsze nie chciane,
szczęśliwe chwile już zapomniane.
Lecz ogień gorący w serce się tli,
to jedno wspomnienie głęboko tkwi.

Za co Cie nigdy nie będę kochała,
po nocach przez Ciebie ciągle szlochałam.
Lecz już wpadliśmy w morza toń
i wezmę Twa szczerą pomocną dłoń.
I wtedy na zawsze rytm serca bije,
ogień miłości szybko odżyje.

Samotne serce nie znające miłości,
stęskniony ptak szukający radości.
Wzlatujący smutek nieokrzesany,
błądzący po świecie i jego ramach.

Jak Pustynia Sahara i karawana pośrodku,
prawdziwa miłość rodzi się w zarodku.
Jak Wodospad Angel chcący się zatrzymać,
jak łódka z kotwicą niemogąca płynąć.

Samotność jest bolesna i straszna zarazem,
nie zna litości, ani słowa ??razem?.
Lecz, gdy odpocząć pragniemy od wielkiego świata,
nie patrzmy jak i kiedy płyną nasze lata.
Wzbudźmy Prometeusza odwagę i siłę Herkulesa,
Popłyńmy w cichą otchłań, tam gdzie szumu nie ma.
Przysłuchaj się morzu i piaskom wilgotnym,
Gdyż można być sam, lecz nigdy nie samotnym.

Głęboko w głowie w umyśle natchnionym
błądzą silne uczucia.
Z jednych jest fikcja z innych jest prawda,
we śnie nie mamy przeczucia.

Błądzimy zaklęci po morzu przejrzystym,
czujemy się silni lub nędzni.
Na pozór umysł uśpiony jest czysty,
a myśli płyną wciąż prędzej.

Zatrzymać nikt nie chce błogiego stanu,
wszyscy się czują bogami.
Sen nam pozwala osiągnąć szczęście,
jak elf pomiędzy nimfami.
I żadna siła nie zdoła nam wmówić,
że życie jest takie szare.
Topimy się w cudzych kolorach tęczy,
na ziemi zostają żale.

Lecz sen nasz upojny nie trwa wciąż wiecznie
i każdy świadom jest tego,
że  w końcu trzeba z złamanym sercem
wrócić do świata swojego.
Mógłbym jednak rzucić się w otchłań
lub skoczyć do zimnej rzeki.
Zrobiłabym wszystko co w mojej mocy,
by w śnie pozostać na wieki.

Biała dziewicza strona z papieru
czeka na zarys ręką,
nie spotka na sobie farb i lakieru
lecz wiersz powstanie tam prędko.

Uczucia prawdziwe, wesołe, smutne
zostawiać będą swe ślady.
Czekają na słowa piękne obłudne,
na życie i jego wady.

Lecz kiedy drugiego zapytam,
odwiedzie natchnienie umysł przeklęty.
Cóż w mojej głowie od wieków siedzi,
gdyż czuje się taki zaklęty.

A gdy już przyjdzie poruszy duszę,
słowa jak potok popłyną.
Wtem moją ręką jak statkiem ruszę,
słowa na kartkę wypłyną.

I chociaż zawrę na końcu konkluzję
dla zrozumienia mych myśli,
stworzę na pozór jasną iluzję
by sedno pojęli wszyscy.

Biała dziewicza strona z papieru
czeka na zarys ręką,
nie spotka na sobie farb i lakieru
lecz wiersz powstanie tam prędko.

Uczucia prawdziwe, wesołe, smutne
zostawiać będą swe ślady.
Czekają na słowa piękne obłudne,
na życie i jego wady.

Lecz kiedy drugiego zapytam
odwiedzie natchnienie umysł przeklęty.
Cóż w mojej głowie od wieków siedzi,
gdyż czuje się taki zaklęty.

A gdy już przyjdzie poruszy duszę,
słowa jak potok popłyną.
Wtem moją ręką jak statkiem ruszę,
słowa na kartkę wypłyną.

I chociaż zawrę na końcu konkluzję
dla zrozumienia mych myśli,
stworzę na pozór jasną iluzję
by sedno pojęli wszyscy.

Gdy szukasz przyjaciół, szukaj tylko w biedzie,
gdyż tam każdy może Ci powiedzieć,
że nie znajdziesz tu obłudy, fałszerstwa i skandali,
zwykle to ludzie zabierają, a nigdy by nie dali.
Mógłbyś konać z głodu, mógłbyś z bólu krzyczeć,
w miejsce serca z lodem możesz tylko ryczeć:

Dlaczego po świecie chodzą tacy ludzie?
Dlaczego ich uczucia zatopione w brudzie
nie widzą cienia dobroci
i krzywda drugiego człowieka nic ich nie obchodzi!?
Wszyscy w pogoni niczym wyścig szczurów,
Każdy wzbudza ironię budując wokół siebie mury.
Nie spotyka się z siostrą, mamą ani bratem,
Najważniejsza kariera i pieniądz rządzący światem.

Lecz nadejdzie kres
dla ich marzeń przelotnych,
ani się obejrzą,
a będą samotni.

Błyszczące buty, krótka sukienka,
usta czerwone jak mak.
Idzie ulica dziewka przeklęta,
choć chciałaby lecieć jak ptak.

Oczy błyszczące świecą nocami,
zbiera klientów jak grosze.
Tylko pieniądze są dla niej darami,
maskę twardej wciąż nosi.

Choć serce miękkie wyje z rozpaczy,
gdyż szuka prawdziwej miłości.
Stwierdza, że seks niewiele znaczy,
a życie jest pełne słabości.

Dotyki mężczyzn, splecione dłonie,
mętne jak woda spojrzenia.
Gorące ciała dwóch ludzi
tulą się od niechcenia.

Spotkani na dróg rozstaju,
szukający jedynie uczucia.
Złączyli swe serca gorące
lecz wtedy nie mieli przeczucia.

Że to nie była miłość,
miłość, której szukali.
Nie dała im ona szczęścia,
Znikła w ciemnej oddali.

Przeżyli chwile niezapomniane,
niezapomniane jak czas, który leci.
Lecz wszystko już się skończyło i
żadne z nich nie zaprzeczy.

Dopadła ich rzeczywistość nieznośna.
Dlaczego jej się poddali,
czy muszą być tacy nędzni?

Czy żadne z nich jej nie sprosta?
 
Jak kwiat, który na łące
samotnie się rozwinął,
tak czas jakże słodki
dla nich zeschnięty już minął.

Cudowny czas już przeminął,
rozłączył ich błogie dusze.
Zostawił na pastwę losu
serca cierpiące katusze.

Lecz żadne z nich się nie przyzna,
że dobrze im było u boku.
Na miłe ciepłe wspomnienia,
zakręci się mała łza w oku.
Rozstania czas się zaczyna,
samotna droga przed nimi.
Zawiła jak pajęczyna,
nie będą już zwać się bliskimi.

Choć wiele razem przeżyli,
czas nie zagoi już rany.
Obydwoje się wtedy mylili,
że byli kiedyś kochani?

Rozstania czas nie jest miły
i choć ciągle są jakieś marzenia,
to trzeba mieć wiele siły,
aby zachować wspomnienia.

Szukała miłości w duszach samotnych,
zaznała rozkoszy, lecz jakże przelotnych.
Szybko zapomniała o tych, którzy ja kochali,
zniknęła z marzeniami w mglistej oddali.

Nie chcąc pamiętać chwil, które przeżyła,
życie płytkimi łzami z radością zmierzyła.
Lecz podjąć się marzenia jakże pragnęła,
miłość ich króciutką twardą ręką odjęła.

Samotnie wyruszyła na  nieznane lądy,
ku nowemu szczęściu pchały silne prądy.
Daleko od niego żyje tam samotnie,
nie wie czy go kocha, choć myśli wielokrotnie,
że gdyby wówczas przy nim została
i senne marzenia w rzeczywistość przelała,
Uszczęśliwiłby ja wielce, jak każdy zakochany,
lecz ona złamała mu serce z miłością są już przegrani.

Czy wróci?? Myślą czasem przelotnie.
Ona tam zostanie, on cierpi samotnie.
Gdyby ja poprosił, aby wtedy została?
Jednak tego nie zrobił, a ona czekała?