Samotny żagiel, łódka na morzu.
Złamane serce leży na rozdrożu,
leci i błądzi niczym orzeł na niebie.
Gdzie jesteś najdroższy? Ja czekam na Ciebie.
Wzburzone fale rozpętała burza,
serce z morskiej toni powoli się wynurza.
Czy je dostrzeżesz, czy je zobaczysz,
w morzu miłości szybko się zatracisz.
Nie trać tej okazji mój ty marynarzu,
przed Tobą pełno tych morskich wojaży.
Nie trać tej okazji, którą dałam Tobie,
wiesz, że wszystko to dla Ciebie robię.
Raz mnie rozpaliłeś - nie zapomnę tego,
było tak cudownie, wejdź do serca mego.
A teraz?
miłość wodą zgasiłeś.
Chłodne me przeczucie, że zimne wody arktyczne
zniszczą Twe uczucie. Pamiętasz jedynie
te fiordy północne, rafy koralowe,
piękne i wilgotne.
Tylko to w sercu zachowałeś,
nakazów miłości nigdy nie przestrzegałeś.
Pływasz samotnie po oceanach toni,
Nie czujesz już zapachu kwiatów, nie czujesz ziemni woni.
Wszystko to dla Ciebie obce jak dla mnie Twe wody,
Ja mam serce gorące, Ty masz serce z lodu.
Nie jedna wianki na wodę rzucała,
Nie jedna mężatka za Tobą płakała.
Wszystkie Tyś zostawił huragan Cię niesie,
Twe wodne marzenia on potrafi wskrzesić.
Te długie wyprawy bardziej Ciebie psują.
Serce takie zimne od miłości hartują.
Tamta podróż była Twą jedyną, nie pożegnałeś się ze mną,
Rozstałeś się z maszyną.
Twe ciało na dnie jak kłoda leży,
życie morskimi węzłami będę teraz mierzyć.
Nie chcę żyć bez Ciebie bo co to za życie.
Zawsze chce Cie kochać, jak kochałam skrycie.
Czy mnie dostrzegałeś? Nie sądzę kochany,
Bardziej morze kochałeś zadając mi rany.
Pogodzić się nie mogę, że Ciebie już nie ma.
Do wody się rzucę, popatrz? już się pieni.
Ma dusza cierpi po rozleglej toni,
Twej znaleźć nie mogę, fala falę goni.
I już tak na wieki rozłączeni srodze,
nigdy Cie nie spotkam, choć od lat tak brodzę.
Wiedz, że teraz żałuję, że sama się snułam.
Mogłam Tobie skłamać, że nigdy nic nie czułam.
Jednak zakochana i pusta,
gdy otaczały mnie wody,
z żeglarską piosenka na ustach
rzuciłam się do wody.