Kochanie zgubiłam się -
w świecie przykrych twarzy.
Kochanie pomóż mi -
nim ktoś z nich zauważy.
Odnajdź mnie wśród mgieł,
doprowadź do domu serc.
Chodź ze mną brzegiem -
wiem, że trudno to rzec.
Gardło rozpruwa ostry nóż -
nie odnajdę dobrych słów.
pytania - bez odpowiedzi,
dobre i złe momenty -
trzeba przeżyć.
Nie potrafię złapać motyla,
ani narysować krajobrazu -
ale wciąż próbuję na nowo.
Nie potrafię wymazać
wspólnych pięknych chwil -
choćbym chciała.
Ale potrafię kochać -
kochać całym sercem,
do utraty tchu i sił.
Im bardziej się staram -
tym bardziej obrywam -
życie kaleczy serce.
Na skraju lasu rośnie stary dąb,
on wysłuchuje wszystkich potrzeb drzew,
ma na całe towarzystwo wgląd
i kiedy trzeba przeklina jak szewc.
Mimo jesiennej aury w lesie,
ptaki ciepło ćwierkają na drzewach -
wiewiórki łapią orzechy w pośpiechu,
a jeże dreptają z jabłkami na grzbietach.
Grzyby z mchu łepki wystawiają -
choć barwne liście je przykrywają,
do słoiczka szybko hop śmigają -
co jeszcze lasy ciekawego skrywają?
Dam Ci jeden mały promyk nadziei,
dam piękne, deszczowe i pochmurne dni.
Dam jeden gest, który jest tak ważny -
jak ważny jesteś dla mnie tylko Ty.
Weź moje serce i schowaj dla siebie -
tylko nie rań i dbaj jak o dziecko.
Podaj dłoń, kiedy będę w potrzebie -
nasz związek to nasze zwycięstwo.
Twoja facjata ma złamany uśmiech -
zmęczone oczy na szarym pejzażu,
poplątane nasze myśli bez uciech -
głupi rozum o podnietach wciąż marzy.
Nasz zamek runął gruchotem o ziemię,
miłość jak wino dawno wywietrzała -
rutyna wkradła się w nasze życie -
płomienna namiętność już dawno zgasła.
Pozostało tylko przyzwyczajenie -
wygoda życia - przecież tak jest łatwiej.
Na poduszce łza - cichutkie kwilenie -
brak dziś w świecie miłości tak rzadkiej.
