Krwawe rzeki już wylały,

robak w ranie się zagnieździł.

Pluskwa tylko cicho czeka,

by wejść do twojego wnętrza.

Zgniłe szczątki dawnych myśli,

czarne łzy jak perły spadły.

Rzeki biegu nie zawrócisz -

choćby dusze cię błagały.

Cień już nawet nie jest sobą -

wlecze się ślimaczym tempem.

Cierń teraz twoją ozdobą -

Hades twoim wiecznym miejscem.

Gdzie szumy zbóż i śpiewy mew,

tam jak ze snu znalazłam Cię.

Pięknych róż woń unosi się,

błogich dziś nut znów słychać zew.

gwaździsta noc też piękna jest.

Pojedźmy tam daleko gdzieś,

poczujmy smak przygody tej.

Tyle rzeczy niewidzialnych,

tyle spraw nie załatwionych,

tyle ludzi nie kochanch,

tyle uczuć utopionych.

Mamy oczy - nie widzimy,

mamy ręce - nie robimy,

mamy serca - nie kochamy,

mamy mózgi - nie myślimy.

Miałam kiedyś skrzydła -

choć trudno w to uwierzyć,

ktoś doszczętnie je połamał -

mimo prób - nie odrosły.

Latałam ponad horyzont -

byłam wolna jak wiatr.

Ktoś złapał mnie w klatkę

i zamknął na dobre.

Już ich więcej nie rozwinę,

bo cierpienie jest zbyt duże.

Miałam kiedyś skrzydła,

ktoś doszczętnie je połamał.