przyzwyczajamy się
do ludzi
zwierząt
i starych drzew
przyzwyczajamy się
do wygodnych mieszkań
zajmowanych stanowisk
luksusowych samochodów
miejsca w kościele
świętych obrazów
zdartych kapci
i wyszczerbionego kubka
z którego pijemy herbatę
przyzwyczajamy się
do wszelkich wygód
a nawet niewygód
najtrudniej jest nam
oswoić się z myślą
o własnej śmierci
w bolesnym kształcie
opadnie
bezwładne
ciało
jak liść trącony
podmuchem wiatru
po tamtej stronie
wszystko się odmieni
żal i łzy pozostaną
już tylko dla tych
którzy idą dalej
Chryste Panie
Tyś dobrowolnie
z miłości do ludzi
poniósł haniebną śmierć
za grzechy każdego z nas
a my jesteśmy niezmiennie
przygniatającym Cię rumowiskiem
od tysięcy lat
sypią się lawiną
nasze zbrodnie
kaźnie
i cierpienia
zadawane Tobie
w drugim człowieku
Ty jednak wciąż
powstajesz z grobu
naszych win przeklętych
i Zmartwychwstały
ponad
wiekami
TRWASZ
poczułem gorzki smak
judaszowego pocałunku
i jego cierpkich owoców
za garść srebrników
rozpadł się mój świat
i życie się rozsypało
w bezsenne noce powraca
echo zdradzieckich słów
biznes to biznes – mój drogi
Autor: Don Adalberto
idziesz przez wieki
w cierniowej koronie
z krzyżem na ramionach
w zagłuszonych sumieniach
w zaułkach ludzkich serc
przez skrzyżowania spotkań
nieustannie upadasz
pod ciężarem zdarzeń
a nasze rozliczne winy
ranią bolesną chłostą
i nie masz miejsca
gdzie by głowę skłonić
nie pocieszasz już więcej
bo jedni nie oczekują
pocieszeń od Ciebie
a drugich pocieszają
brzęczące w kieszeni
judaszowe srebrniki
coraz rzadziej spotykasz
Weronikę z odwagą
świadczącą o Tobie
i coraz mniej Szymonów
choć wszyscy pozornie trwają
pod Twoim Krzyżem
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
