Miłość - poddajesz się
jej wymaganiom i woli
jest twoim powietrzem
bez niej tracisz oddech
nikniesz w oczach innych
zamykasz się na życie -
a twoje serce tęsknotą dręczone
jakby rozpływało się
i nikło w niebycie .
autor: Helena Szymko/
Miłość - poddajesz się
jej wymaganiom i woli
jest twoim powietrzem
bez niej tracisz oddech
nikniesz w oczach innych
zamykasz się na życie -
a twoje serce tęsknotą dręczone
jakby rozpływało się
i nikło w niebycie .
autor: Helena Szymko/
Na szarej płycie - czerwona róża
ożywia wspomnienia o tobie
naszej miłości zerwane więzy
i ty samiuteńka w tym ciemnym grobie
teraz ziemia pieści twoje blade lica
blask twoich oczu skryło ciężkie wieko
tylko płomień znicza
kwitnące kwiaty na twoim grobie
tu moje słodkie dziewczę zasnęło
czerwoną różą witam cię miła
symbolem naszej miłości
tyle już lat upłynęło bez ciebie
ja nadal w samotności
tak trudno zapomnieć miła o tobie -
gdy serce wciąż pełne miłości
autor: Helena Szymko/
Złota jesień jak co roku -
jak dzieweczka wciąż się płoni
dzikim bluszczem ozdobiona
barwi jabłka na jabłoni -
na ławeczce młodą parę
liśćmi z drzewa obsypała
tu i ówdzie nić pajęczą
z babim latem posplatała -
młody chłopiec i dziewczyna
pocałunki wymieniają
a na stawie dwa łabędzie
z boku im się przyglądają -
pani jesień już maluje
swe pejzaże tka kobierce
z każdym dniem coraz piękniejsze
jakby wróżki miała ręce -
snuje się po polach lasach
w najbarwniejszej swojej szacie
wita ptaki i zwierzęta
głowa jej wiankiem zdobiona -
twarz radosna uśmiechnięta .
autor: Helena Szymko/
foto z netu/
Czy pamiętasz tę surową kraju urodę -
gwiazdy na niebie srebrzyste
przypominały nam polskie noce
i ciepłe poranki mgliste
wody oceanu przejrzyste
odbicia w nich naszych twarzy
wybrzeża groźne skaliste
i spacery po dzikiej plaży
nasza miłość tam kwitła
jak najpiękniejsze polskie kwiaty
których brak mi było zapachu
najbardziej tęskniłam jednak
do łanów zbóż złocistych
i wszystkich ziół aromatu .
autor: Helena Szymko/
foto z netu/
On ją w złote muśliny otulił -
ona płonie barwami maluje
ponad drzew koronami się wznosi
drżące liście od wiatru całuje
w przezroczystej z muślinu sukience
po ogrodach i polach się snując
wszystkie kwiaty zrywa po drodze
ich barwami się bawi zachwyca
i uplata z nich piękne wianki
wiatr pomaga jej układać kwiaty
astry wrzosy do sukni upina
jej urokiem zachwycony
chwyta ją z nią tańczyć zaczyna
podziwiając to płomienne bóstwo
coraz bardziej w niej zakochany
unoszą się po nieba przestrzeni
bujając razem w obłokach
przyglądają się matce ziemi
jak cała przyroda -
barwami jesieni się mieni .
autor: Helena Szymko/
foto z Google/