Wróciła - już zna swoja wartość.
W labiryncie półprawd zbyt długo
błądziła.
Łza, co szczęściem była - wyschła.
Oczy jeszcze błyszczą,
chociaż skrzydła, już dawno zgubione.
Pozory
- barwne motyle.
Wiatr rozwiewa włosy i suknię,
zaplątane myśli.
Na dorosłość jesteśmy za starzy,
a rozstanie jest też aktem miłości.
- Powiedział.
Z szuflady
Przydarzyła się miłość
jak lato w czerwcu... niezwykła.
Niedzisiejsza, skrojona na miarę.
Rumieńcem na twarzy zakwitła,
smakiem dojrzałych wiśni.
Uśmiechem dotknęła. Urzekła.
Rozsądek rany liże
rozdrapywane do wczoraj.
Nuty otulały serce.
W strofach pisanych na bezdechu,
zalśniły tęczą wykradzione chwile.
Przyjdzie jesień ubrana w deszcze.
Jak ośmiornica mackami
oplecie melancholią.
Zapachem dogasającego ogniska omami,
pigówką poczęstuje.
Odliczając sekundy w klepsydrze czasu.
Chłód wdarł się w dłonie... deszcz dzwoni.
Strugi zaplata.
Jak płomień świecy drżę, czasami przygasam,
by na nowo rozbłysnąć.
/śmierć pozwy wciąż wręcza do rąk własnych/
Już sierpień trzepocze pożegnalnie skrzydłami.
Ktoś mądry powiedział,
życie szkodzi zdrowiu - miał racje.
Z szuflady
Niebo spadających gwiazd.
Niczym zarost kochanka,
źdźbła łaskotały bose stopy.
Noc malowała zapachy na nowo,
bardziej intensywnie.
Oplatałeś mnie dłońmi
leciutko,
muskając szyję za uchem.
Zawstydzenie uciekło.
Patrzyliśmy na siebie pocałunkami,
po omacku dotknęliśmy wieczności.
Noc już taka senna.
Zostanę tu
...napełniona ciszą.
Czekając na wschód słońca wybrała się
na plaże.
Słony wiatr drobinami piasku sypnął w oczy.
Krople zgaszone chłodem.
zaiskrzyły w świetle budzącego się poranka.
Ciężko opadają na piasek.
Noc już pobladła.
Fale załamywały się i rozbijały o brzeg.
Znudzone mewy na falochronach trzepocząc skrzydłami,
czekały na dokarmianie.
Na deptaku wiatrowi bezwolnie posłuszne papierki
przewalały się to w jedna, to w druga stronę.
Zamyśliła się.
Wszechobecna słoność i dźwięk portowej
syreny kazały wrócić
...do rzeczywistości
