Wiersze Wiersze Wiersze Wiersze
Kropla47



Jak kropla deszczu
spływam 
zbierając po drodze
cały kurz świata

spadam
już nie przezroczysta

rozbijam się
o kamienie.

*dePreSja

 

-
Pękły lustra.
Przez ogród idzie melancholia.
W mglistą suknię otulona, pantofelki w błocie.

Paranoja.

Cisza na tapczanie śpi, smutek kąsa duszę.
Słoneczny promień załamał się
na filiżance.
Słońce coraz niżej, pokazuje palcem
brudne szyby.

Ciekawskie wróble, bezczelnie
dopominają się o jedzenie.
Nie mam ochoty, ani na szyby, ani na wróble.

Wypuszczę z dłoni uwięzione chwile.

Rozrzucę...

Niech grzechoczą w rozbitym lustrze dnia.
-
 
Kazimiera Duraj
Foto z Pinteresta
Czytaj wiersz
0
  931 odsłon
0 komentarz

* W bieli

 

Czytaj wiersz
0
  573 odsłon
0 komentarz

*Pomiędzy



W powietrzu gęsto od westchnień.
Opadł kurz.

W bezwietrznej przestrzeni
twój cień,
na rozstaju wiejskich dróg.

Stajesz się łąką.

/w miejscach co we mnie,/ wrastasz zielonością.
Motyle, szczęście...i wreszcie
strach,
że zawistny los zamaluje na żółto witraże.

Coraz częściej milczę, nie zaglądam do lustra,

krążę pomiędzy wczoraj,
a dziś.

Gdy wrócisz, w poezję się ubiorę
by prozę życia w wiersz zamienić.

-

Kazimiera Duraj

Foto z Pinteresta

Czytaj wiersz
0
  772 odsłon
0 komentarz

*Podsumowanie

 

 

 

Grudzień spogląda przez ramię,
idą święta.
Skrzą się oszronione świerki.

Idąc z walizką marzeń,
w mglistą szarość południa,
nieudolnie próbuje przeżyć
każdy z tych dni dzielących,
od przyjścia dzieciny.

Pusty talerz... wigilia.
Czas zamknięty w obrazie.

Wspomnienia niczym drzazga.

Mama odeszła
zabierając ze sobą tajemnicę
uśmiechu.
Syn, córka wyjechali,
szukając lepszego życia.

Zostały tylko
zmarznięte wróble za oknem.
 
 
Kazimiera Duraj
Foto własne
Czytaj wiersz
0
  1105 odsłon
1 komentarz

Fantazje (zimowe)

 

-

Każdej nocy wymyślała go od nowa.

Pomiędzy płatkami śniegu

jego uśmiech.

Poza wymiarem nadzieja.

Mały promyk iskierka - drży.

Głuchej ciszy nie zakłóci nic,

chyba wyrzuty sumienia.

Za słaba by walczyć z pokusą.

Grzeszne myśli.

Wie, że nie przystoi.

Przeprasza.

Boże, szepcze pozwól zapomnieć.

Nie nazywając rzeczy po imieniu.

Odpuść.

-

Kazimiera Duraj

Foto z netu

Czytaj wiersz
0
  750 odsłon
1 komentarz

Moje Wiersze