Na łąkach bytowania - oni
z kosmicznego pyłu stworzeni.
Chłód tamtego lata ciągnął się,
wyrzutami sumienia.
To było szaleństwo.
Na samo wspomnienie rumieniec
barwi policzki,
piersiom brakuje oddechu.
Wariowała z miłości.
Instynkt samozachowawczy
podpowiadał
o krok dalej - przepaść.
Nie dbała o to...
Szukała punktu zaczepienia,
w gąszczu półprawd.
Kazimiera Duraj
Foto z netu
350 odsłon
2 komentarze
Najnowsze Komentarze
To jest naprawdę .. dobre. I cóż tu więcej dywagować - brawo Ty!!!
Pozdrawiam
poniedziałek, 28 październik 2019 09:22 kolejny twój wiersz Kaziu,który czytam z przyjemnością
poniedziałek, 28 październik 2019 16:38 350 odsłon
Kim jesteś długonoga dziewczyno
z obrazu Volegova?
Wiatr rozwiewa ci szal, włosy,
a ty niczym syrena
wabiąca śpiewem żeglarzy.
Czekasz.
Słoneczny promień załamał się na fali ,
rozrzucając wkoło tysiące iskier.
Mewy krążą.
Morze tajemnicze i bezkresne,
aż po horyzont. Śpiewa o jesieni.
Na grzbietach fal niesie tęsknotę.
Po pustej plaży hula wiatr ,
przegania nieposłuszne myśli...
a ona marzy o jego ramionach,
o słonym pocałunku(...)
Kazimiera Duraj
Foto z netu
307 odsłon
Najnowsze Komentarze
Witaj. Wydaje mi się, że utrzymanie całego tekstu w bezosobowym tonie byłoby znacznie korzystniejsze. A tutaj zaistniało pewne pom... przeczytaj więcej
niedziela, 27 październik 2019 07:38 Zawsze z przyjemnością wracam do twojej poezji
gdziekolwiek ją czytam
twoja poezja zmusza mnie do bezustannej refleksji pozdrawia... przeczytaj więcej
niedziela, 27 październik 2019 07:40 307 odsłon
Ciszą zieloną drży powietrze, śpiew ptaków cichnie.
We włosach wiatr... z delikatnością muślinu gładzi
rozpalone czoło.
-
To już druga kawa!
-
Minuty ciągną się w nieskończoność,
umierają z trwogi, drżące zadając pytania;
Spóźnia się...a może nie przyjdzie?
Huśtawka... tyle myśli,
Wszystkie gorączkowe, rozedrgane.
Sączą niepewność.
-
Wspomnienia z kadru wycięte, wpisane w pamieć,
jeszcze takie świeże.
Upalne lato...czuła jego oddech na skórze.
Pod powiekami obraz ostatniego spotkania.
Miłość, jak narkotyk.
-
Czyjeś nieśpieszne kroki - to tylko kelner!
-
Niebo w kolorze ultra-maryny.
Słoneczne refleksy w rozchwianych drzewach,
nie cieszyły...wzmagały niepokój.
Zielonooki gaśnie dzień, zawiedziona nadzieja
przycupnęła za balustradą.
Kazimiera Duraj
Fotka z Netu
393 odsłon
Ostatni komentarz do tego wpisu
Bardzo ładny obraz namalowałaś słowem. Wyraziłaś zapewne w nim swoje, życiowe doświadczenia - tak przynajmniej ja odebrałem.
Pozdr... przeczytaj więcej
czwartek, 24 październik 2019 20:05 393 odsłon
Dwudziesta pierwsza pięć,
Okruchy dnia, ruchome piaski.
Pożółkłe wiersze
- jak kalendarze zdarzeń,
schowane do szuflady.
Więdną kwiaty w ogrodzie,
a róża ciągle pachnie.
Pieszczotą późnego lata
otula moje zmysły.
Nim świt nas na nowo porani,
zatraćmy się w pocałunkach.
Cała jestem w twoich rękach.
Pomiędzy ramionami
kilometry szczęścia... magiczna chwila.
Zabierz mnie tam,
gdzie czas się zatrzymał.
Kazimiera Duraj
Foto z netu
286 odsłon
286 odsłon
Jesień tego roku wyjątkowa,
skłania do refleksji.
Kolory liści przejmują pięknem
tańcząc swój ostatni taniec ...opadają.
Depcze je ulica.
Złośliwiec czas przyprószył szronem skronie,
szczodrze wręczając pakiet pachnący
babciną naftaliną.
Jesteś dla kogoś światłem, czy mrokiem?
Zamyślisz się,
zamodlisz
prosząc o odrobinę zdrowia.
Krucha jest moja nadzieja.
Jak płatek śniegu
co od ciepła dłoni znika, tak i ja znikam
srebrną łzę zostawiając.
Kazimiera Duraj
Foto własne
364 odsłon
Najnowsze Komentarze
piękny wiersz Kaziu
oddaje w pełni klimat jesienny
środa, 09 październik 2019 17:43 Dziękuje...cieszę się Pozdrawiam.
środa, 09 październik 2019 18:03 364 odsłon