Dzienne sprawy...

Te najbardziej chlebowe:
Kruche, świeże
i powszednie
i dojrzałe

Podzielone
smakiem wiecznym
i niezmiennym
obdarzone

Te, za późno
rozpoczęte
i te stare, poczerstwiałe
 
I okruchy pozbierane
niepotrzebnie wyrzucone
resztki dzienne
 
Jednak - dobre
ludzkie, Boże
Tobie składam w każdy wieczór
I w ostatni wieczór
złożę.

Zapatrzyłem się w oczy czarowne,
Oczy św. Anny z egipskiego Faras

Wiele tam starodawnych
dostojnych postaci:
Pańskich Twarzy i świętych z Biblii
co ze ścian zatopionej świątyni
cudem tu przyszły

Ale nic dorównać nie może
Świętoannemu spojrzeniu...
Przechodzisz raz, drugi, trzeci
i ciągle chciałbyś je dojrzeć
na moment chociaż,
jak zakochany młodzieniec

Wiesz, że za każdym razem
te oczy spojrzą inaczej,
choć do ściany przykute...

Miał talent starożytny artysta -
myślisz sobie
sam nie wiedział
co zostawił przyszłym wiekom
i dokąd ci święci
zaniosą jego imię...

I znów się okazało
Że Pan maluje cudownie
historią swych dzieci
i ręką swych artystów

I choć Anna nakazuje: cicho!
mniej mówcie o mnie...
Cieszę się w duszy
że te oczy zostaną z nami,
na naszej ziemi

I to, nie tylko - w muzeum.

Wszyscy piszą dziś o nich
Podziwiają
Współczują rodzinom
Szybkorośli kaznodzieje
ozdabiają swe przemowy
historiami z ich życia
I patrzą z kazalnic
zgoła niemęczeńskim wzrokiem...

Jest moda na męczenników...
 
Czy po to odeszli tak szybko
po ludzku niespełnieni?
I Kto tu jest najważniejszy
w tej całej historii?

Zapomnieliśmy?
 
Nie będę więc swoich kazań okraszał
soczystymi o nich wspomnieniami
- to nie celebryci z gazet w śmiesznych pozach

I tak - bez mego udziału
ich śmierć nowe ziarna podleje

ku przyszłemu życiu.

Przed ołtarzem gaśnie płomień

Przyjdą nowy zapalić, mówi starsza pani

Trzeba się ciągle modlić za ludzi starej daty

i za tych, co odeszli nie widząc, dokąd.

Trzeba pamiętać.

Kiedyś może i nam zaświecą

mały płomyk nadziei

Dziś jeszcze – płoniemy: kochamy, powstajemy

Wydaje się, że żyjemy...

Gdy płomień nasz zagaśnie, zaświecą następnym

Nasz płomień – Pan rozświeci na nowo,

Wszak była i JEST światłość prawdziwa,

czytałem o tym u św. Jana...

Zamieńmy więc nasze świece na świętość

Jak w XII stacji Dudy Gracza.

Naprawdę -Wszystkich?

Tych mam, z łyżką zupy na dwoje?

Samotnych starców?

Babci z rozklekotanym sercem?

Dzieci, co nie zdążyły?

Rybaków z odciskami?

Bezdomnych podróżników?

Tańczących czystym życiem?

Taty, co nie płacze?

Pani w szkole z wiecznym uśmiechem?

Nieznanego żołnierza?

Księdza do końca wiernego?

Kogóż jeszcze...?

Aż trudno uwierzyć....