Wyrwij piórko z kupra koguta

pomaluj twarz czerwoną kredką

wydobądź okrzyk zachwytu

obudź wewnętrzne piękno

Podskoków kilka zrób

bo gumka w majtkach spina

piórko we włosy włóż

z wolnością indianina

Wybiegnij w łąki życia

zwapnione kolana miękną

lecz nic to zrób dwie gwiazdy

a stare portki pękną

Najlepiej ubranie zrzuć z siebie

słowami trochę się bawie

lecz poco odzienie przekonań

niech ptaszek zaćwierka w trawie

A kiedy zmęczenie dopadnie

czoło wytrzyj chusteczką

usiądź wygodnie odpocznij

i poczuj wewnętrzne dziecko

Jak odwrócić szklankę pełną wody

by kropli nie uronić  kto mi powie ?

sposób jedyny jaki znam

to stanąć na głowie

Herbatę posłodzić jak

łyżeczki nie słysząc odgłosu 

gorzkie życie spić z wierzchu

czekając na słodycz losu ?

Złamaną gałąź wiatr targa

nie uratuję co nie zdrowe

odetnę stare myślenie a

wyrosną pędy nowe

W nowe wejść bez balastu

z wiru chaosu , on bez końca

rozbija duszę na czynniki pierwsze

poczuć ten promień słońca

Co zmywa trosk ułudę

wskakując do pociągu nadziei

kamyk zielony ściskam z wiarą

że więcej się nie wykolei

Bywa gdy na cud czekam

co cisza mi podpowie

by nie uronić kropli łzy

czasem trzeba stanąć na głowie

Wchodzisz zdejmujesz buty

w domu się zakorzeniasz

dla ciszy która jest w tobie

nie ma znaczenia

W ciągłym pośpiechu jesteś

nie czuć dla płuc wytchnienia

tysiące mil krokami odmierzonych

nie ma znaczenia

Przemijaniem liść jesieni

z zieleni w żółte się zmienia

czas paruje po cichu

nie ma to znaczenia

milion słów wypowiedzianych

w miłości i z cierpienia

plastrem usta zaklejam

nie ma to znaczenia

Często nieświadomym słowem

gdy szukam rozgrzeszenia

wypalam cierpkie słowa

nie ma to już znaczenia

Znaczenia nie ma wcale

tęsknota do bliskiego człowieka

którego w sercu noszę zdjęcie stare

gdy serce jej na moje nie czeka

Nie uwierzycie co się dziś stało

kiedy pierdnąłem

poczułem

że

życie we mnie się odezwało

choć w oczy szczypie

z tym się nie kryję

to zrozumiałem

że znowu żyję

Obudzone dziecko w środku życia

bezbronne stoi na polu bitwy

przestraszone wczorajszą niepogodą

walczy o okruszki pańskiego stołu

Żebrak miłości otulony starym kocem

strzępami szczęścia zamglonymi

kiedyś dostawał ciepłe mleko z miodem

i z marchewki sok w słoiku ,witaminy

By dorosnąć mógł w zdrowiu fizycznym

lecz skrzydło dziurawe anioła

nie zasłoniło deszczu i piorunów

one serce raniły skutecznie , zwapnienie aorty

Wsiadam do starego grata z nadzieją

niech wiezie w łąki zielonej łagodności

ledwo co perkoce zbieżność kół niezbieżna

wywożą na manowce rozczulania się nad sobą

Kto zrobi to jak nie ja sam

kto otuli miłością w chłodny wieczór

herbatę z cytryną zrobi i posłodzi

kto strzepie mole rozstania

Wykasłuję bakterie wirusy złości

 w ręcznik papierowy z łzą zabłąkaną

wycieram nos tak oczyszczam organizm

z  wielu zadr i zapomnianych trosk

Dziecko patrzące w gwiazdy zdziwione

z grymasem niewygodnego przebudzenia

liść pożółknięciem zraniony

odczuwam ,  ciszy ukojenia we mnie nie ma ?