Pali ogień liście.
Woda gasi strach ich myśli.
Rozszarpuję ciało płaskie.
Odbiera nadzieje życia.
Odchodzi...
Liść , ogień , woda.
Jedno drugiemu w całości równe innemu.
Dobija całe to życie.
Z wiatrem w oczy wpada.
Odchodzi...
Dym na niebie,
Bywa skory do płaczu.
Świat swym cieniem darzy.
Jest wszędzie nawet we mnie.
Odchodzi z deszczem...
Gdybym mógł raz jeszcze przez ciebie zbłądzić.
I co bym nie mógł nikogo innego tylko ciebie o to posądzić.
To rzucił bym wszystko i znów oszalał, przepadł.
I uciekał bym myślami w te zgliszcza przeszłości.
I upajał się brzmieniem głosu tego
Co jeszcze leciutko z serca płynął twego.
To znów myślami bym wracał.
Gubił się w tym , zatracał.
I zagłębiał bym marzenia.
I zakrapiał bym wspomnienia co w głowie się kotłują.
I gdybym mógł dla ciebie raz jeszcze zbłądzić.
A siebie za wszystkie te lata osądzić.
I wymazać przykrości a winy odkupić
Choćby najgorszą męką , zgryzota.
To bez cienia zwątpienia chcę odczuwać
Wszystkie twe cierpienia,
By znów móc cię kochać.
Na cóż te syte góry.
Bogactwa nie przeżyte.
W głowie gdzieś tam głęboko ukryte.
Tak jak każdy on też żyć pragnie.
Cała ta ludzka udręka.
To bolesne cierpienie.
Czy było mu to przypisane.
A może przez durni z niewiedzy ukartowane.
Jak teraz z tym żyć.
Jak chodzić po ziemi ojczystej.
Szary chodnik na drodze , dym , płot
Wszystko i tak już zniknie.
Nie odnajdziesz już śladu buta na trawie.
Nie pomyślisz drugi raz o tym samym.
Wszystko to już stracona przeszłość.
Zostajesz sam i czas o tym zapomnieć.
Na próżno płacz , ludzkie jęczenie.
Nic i nikt nie odwróci tego czynu złego.
Wyroku Bożego tak niesprawiedliwego.
Zostawisz wszystko.
Z ludzkich serc zabierasz wszystko.
Stała przy oknie w tym samym szafirowym
Szlafroku com jej podarował
Coś mówiła odwagi nabrała by wyszeptać
Tych słów parę
To mnie zadziwiło
A szafirowy szlafrok tak cudnie
Przylegał do jej ciała
Czułem jej obecność
Splątałem ją dłońmi swymi
Dotykałem każdy kawałek jej ciała
Dziś znów stała przy oknie
Tak nieruchomo zegar wisiał na ścianie
To mnie zadziwiło
Wyszeptała tylko to ja ostoja
Samotność twoja.
Ja ten co przegrany pokonałem strach
I stoję z podniesioną głową.
Podpatrzyłem jak oni to robią
I żyć tak nie potrafię.
Egzystuje, bezsilnie rozkładam dłonie
Nie czekając na lepsze.