Wejdź do moich marzeń,

otul swoją życiową ostoją,

choć jesteś tam - a ja tu.

Zaklęte słowa, jak zły sen -

odczaruj - złap myśli,

jak nitkę i utkaj z niej

wspomnienia, bym

miała choć

namiastkę

Ciebie

w sobie.

Spokój - cisza, nic nie czuję -

żadnego bólu,

żadnego zgiełku,

żadnego dotyku,

zero światła...

Nic

Czy ja umarłam? -

Nie kochanie -

tafiłaś do lepszego świata -

świata niewinnych dusz.

Na pustej drodze stoi -

kamienie już dawno rzucone.

O swoją przyszłość się boi -

w kim ma teraz ostoję?

Pogniecione życie daje znać -

porysowana dusza z piekła.

Kogo ja chcę oszukać -

ostatnim tchnieniem rzekła.

Nim odwróciła swój wzrok,

ostrze noża błysnęło.

Osunęła się cicho na bok -

życie w sekundzie stanęło.

Wyrzucam w ocean,

wszystkie złe myśli.

Próbuję złamać zaklęcie,

nad przepaścią snów.

W twoich oczach widzę

niebo - ono głęboko dotyka -

chociaż miłość

pojawia się

i znika.

Bomba spadła - świat jest w dymie -

my jak ślepcy szukamy drogi.

Czy odnajdziemy się w tłumie?

Idź niżej - tam bliżej podłogi.

Pochyl się nad nim - kimś innym -

nie tylko nad samym sobą.

Ten świat nie jest takim dziwnym -

tylko 'dziwny' jest jego ozdobą.

Podaj rękę wykluczonym,

daj im szansę przywitania.

Jeden gest dla niego bezcennym -

daj mu odrobinę uznania.