zmieniające się jabłko
z zieleni w czerwieni
gdy się zbliża od ludzi
mój świat się mieni

Dawid "Dejf" Motyka

zepsutych liści
nierówny los człowieka
nie równy los ziemi wiedzie
poćwiartowani
w żądło oddychanych ulic oddani
postrach na wróblach zwiódł
gustlików wycumcanych
cacanych chałupników
obrzędom zapodzianych
w sznurek owinięty kłęb
i kłębią z dymu
od tego w kino
chołoty rozwrzeszczonej w pies

pokątne w myśleniu i bez uśmiechu
spokojniej wydawać udaje

Dawid "Dejf" Motyka

u bibuły się przyznawał
założył swe trzy w rękawie
od chocheleczek i z miotełek
przykładniej

przyszła ta własna cześć
dobiła za kilo sera
zamiótł ulic trochę i kaloszek mały
od lipnych zagadek z bombonierek

zamiatał po trochę do wczoraj
ale namiękli bolał
liczy ciągle co mu się należeć
poleży

i teraz naród przyjdzie otwarcie
przeczyśćcie mnie od panny
włosom czasem pogrywa
zawsze zapominali

pałaj ulala usrawaj!!!

Dawid "Dejf" Motyka

własnym witrażom nie omywam oka

za wszystko zapominam

czekam i wiem co zdaje się

potem nie bywam tu i jem co jem

proszę o łaski i wielu da

zapomina ta ruda

 

moja, moja własna prośba

 

gdy dotrę do końca

nie wiem ile uwiecznię lat

zapamięta ten, który zwodzi cały czas

 

czy przyjdzie po siebie

a może ciebie

 

moim zdaniem -  nie trzeba nas

 

Dawid "Dejf" Motyka