Chwila wytchnienie
słysz szepszące cienie
niema się skrzy rapsodia gwiazd
taki to czas zbłąkany czas
 
Zamknięta powieka świata
przez zimy wiosny lata
niezmierzona czerń
zamącony sen
 
Taka to noc ciemnawa noc
niby to leż a jednak coś.

Dlaczego nie śpisz
blady spowiedniku gwiazd
dlaczego milczysz
srebrny strażniku nocy
wśród puszystych ciemności nieba
czuwasz i śnisz
na nieodległej planszy świata
podziwiam twój błysk
a ty milczysz
a ty śpisz.

Świat rozpadł się w dłoniach
między coś a niczego
zabrakło struny krwi
rysy nieba wstęgi snu

Zabrakło mrozów bez listowia
płonących strumieni lata
poprószonych piaskiem altan
w srebrnej liryki ogrodach

Zabrakło słów dla poezji
Zabrakło miłości dla serca

Świat rozpadł się w dłoniach.

Oko rozdziab chrząstki w chrzęst
znowuż jest świt codzienny sens
na krańcach i grzbietach złoty błysk
od chmury do okna od okna w pysk

Zeźlonego budzika mściwy zgrzyt
ostatni czar tej nocy prysł
opatulone ciepłym jeszcze kocem
zmurszałe chęci ledwie migocą

Jeszcze ziewnięcie kilka choler i już
kapcie na nogi szczoteczka w dziób
że niby zmęczenie, praca i trud
zwykły niezwykły życia czas i cud.

Czemu się burzysz że się niebo chmurzy?
Może i Słońce ma dość facjaty Ziemi.
Stawu co je małpuje i morza co się pieni
Nad kopułą szarości błyski są wspaniałe
lecz popatrz do serca – i tam są schowane.

Cóż więc że drwią cykle nocy i dnia
na drodze miłości znajdziesz światła ślad
a gdy zaś cię zrosił zły deszczu los
z siłą wiary zadaj mocniejszy cios
i w końcu stań naprzeciw grzmotów i fal
z pięknem nadziei nowe życie chwal.
bo chociaż jesteś pyłkiem, to kocha Cię Pan
i nieba nie odkurza, żebyś nie był sam.