Na tle lazuru rudzie i czerwienie,
słoneczne lasery liżą wrzosów fiolet,
jakże słodko na duszy ogarniając to sercem i wzrokiem.
Kasztany rodzą się jeden po drugim,
lepki smak nektaru cieknie  z koszyka,
taneczny trans kolorowych mgieł w szalony wir znów mnie popycha.
Namiętny wiatr zapachem ,muska lica traw
a one ścielą dywanów delikatny szum
i niech tak trwa,jesieni kolorów przedstawienie
bo szczęście trwa ,dopóki nie dotknie życia, jesień.

Wściekły wir rozrywa resztki spokoju
i rzuca na pole bitwy z życiem.
Myśli płaczą i krwawią
tylko sen koi jak delikatny bandaż.
Dzień po dniu trwa nierówna walka
i jak dobrze ,że po dniu przychodzi noc,
bo znów ukryje mnie w śnie,
cichy,poczciwy brat śmierci,
opatrzy rany,przytuli pozbiera strzępy z pola walki
a wszytko po to,aby dzień otworzył powieki
i znów rzucił w twarz ciężką rękawicę,

Magiczny pył przyniosła jesień
czuję jak tańczy między ziemią a niebem
spleciony z tkliwym wiatrem namiętnie otula i szepce jak nikt przedtem.
Od gwaru i galopu, oddziela wstęgą snu niewidzialny drżący puch
i wiruje ,pieści umysł i ciało od stóp aż do głów.
Jak lepko słodki plaster miodu językiem spływa z obłoków myśli słodyczą ,rozwierając usta
a smakuje jak oczom tysiąc róż,jak wody kryształu kropla czysta.