Sylaby splatają się, jak niegdyś czyjeś ręce
wśród koron drzew czuwających nad miastem z oddali,
w słowa kojące.
Zdania biegną przed siebie by uciec od chwil,
w których świtała świadomość,
że nigdzie się nie spieszysz.
Rozmowa lekka, jak wiatr poruszający liśćmi
tych samych drzew.
I chociaż mówisz podobnie, 
milczysz,
lecz nie tak, jak kiedyś.