Wróć do siebie.
Do tych miejsc pokruszonych.
Od czerwoności dojrzewających jabłoni.
Wróć do marzeń dziecięcych
schowanych
pod krzakiem dzikiej róży.
Czuj się jak u siebie.
Bo to twoje serce.
Jarzębinowe.

Nad przepaścią kołyszę się
Szukam słów co sprawią że
Pójdę swoją drogą.
Nad przepaścią wciąż marzę o
Twojej dłoni, co wskaże mi:
Idź tą drogą.

Chwyć mnie za rękę i kołysz.
Zagwiżdż z wiatrem w polu co
Pójdzie swoją drogą
Chwyć moją rękę i prowadź
Moje tęsknoty te duże i małe
Pójdą swoją drogą

Nad przepaścią czasu życia
Zamykam oczy i czuję znów
Że idę swoją drogą
Nad przepaścią już nie jestem nie
Jestem w twoich dłoniach i
Przytulasz mnie
Chodźmy razem.

Tak niewiele mamy czasu
Tak dużo mamy
Przed sobą drogi
Twoja dłoń i moja
To wystarczy.

Bożonarodzeniowy Aniołku,
z buzią uśmiechniętą,
z czupryną złotą jak złoto Trzech Króli,
w białej sukience
w śniegu wybielonej
i wyhaftowanej przez mróz,
w malutkich trzewikach,
ale z ogromnymi skrzydłami
miłości
i sercem gorącym
pośród zimnej stajenki

Uczysz mnie jak
można nie mieć nic w darze,
a dać najwięcej

W kawałku Chleba
Jesteś
tak mały,
że aż zbyt duży by Cię zobaczyć
tak cichy,
że dla niektórych bezczelny głośny
tak niewidzialny,
że aż można Cię dotknąć

Bóg tak pokorny
że pozwala, by Go całowano
w oczy
nawet jeśli są one pełne łez
 
Nie mów już,
że Go nie ma
skoro JEST.

Gdy będę odchodzić
nie czekaj, aż przyjdę
ale Ty
przyjdź do mnie już wcześniej
bądź
chwyć mnie za rękę
(bym się nie bała)
i przeprowadź na drugi brzeg
gdzie słońce pachnie wiosną,
a ziemia – niebem,
tam skąd pochodzi Miłość.
Zapukam do jej serca,
napiję się
fiołkowej herbaty,
takiej jak zawsze

– z Miłości –

fiołki na grobie nawet się uśmiechają
do tych
co przychodzą,
co jeszcze zostali,
co nie odeszli,
ale czekają
aż przyjdziesz