Złakniona Twej dłoni
Paruję
I przylegam do zimnego szkła
Napisz we mnie
Jak bardzo będziesz tęsknił
Jak nie zapomnisz
O mnie
Jak nie pozwolisz
Żebym uleciała
Zamienisz parę w szron
I obiecaj
O b i e c a j
Że znów mnie stopisz.

Otwieram oczy,
które nie chcą być otwarte.
Ta wysoka kobieta wciąż z dumą kroczy,
widać wspomnienia są już zatarte.

Chcę aby to było zakończone,
a przecież teraźniejszość nie jest choćby początkiem.
Porywcze marzenia zostają sparzone
pachnącym kofeiną wrzątkiem.

Spłukuję resztki sennych okruchów
wcale nie boskim deszczem.
Część nocnych duchów
zostanie przy mnie długo jeszcze.

Skrywam swoją obnażoną duszę
pod dzieciństwem małych, azjatyckich dłoni.
Błagam, proszę,
niech ktoś je wreszcie ochroni.

Zanurzam się coraz bardziej
w różowym oceanie,
n i k t mnie tu nie znajdzie,
n i k t nie wie co się ze mną  stanie.

Dziękuję, że mnie budzisz z rana,
bo wiesz,
z rana jestem często sama.
A Ty,
towarzyszko porannej niedoli,
Ty wiesz jak bardzo to boli.
Jak boli cisza
i druga strona łóżka
pusta
też boli.
Jak jedna brudna filiżanka rani.
Pamiętasz przecież,
jego kubek i jej filiżanka,
przecież zawsze tacy byli zgrani!
I jakoś tak smutno,
że zawsze starczy mleka,
i że nikt,

n i k t

już nie czeka.

Krople szarości
niby tak samo
a jednak inaczej
zły świecie
dlaczego
dlaczego troszczysz się jedynie
o pięknych i umierających

Nie rób tak
nieładnie
nie dostaniesz nagrody

musisz na nią zasłużyć
robiąc co ja chcę
kochaj wszystkich

wszystkich myślących tak samo
źli ludzie
dobra sprawa
zrozumcie swój cel