Schylasz się Boże nad każdą duszą
I smutek łzawy jej ścierasz z powiek,
I myślisz sobie - czemu znów płaczą
Skoro oparcie wciąż mają w Tobie.

I patrzysz ciągle od lat tysięcy
Na nieuczone człowiecze życie,
Bo wciąż padamy, błądząc bez końca
Gdyż nie umiemy pojąć tu bycia.

Lecz ty wciąż rękę podajesz Boże
Gdy się w ciemności grzesznej błąkamy,
I choć błądzimy, to widząc Ciebie
Drogą do światła Twego zmierzamy.

Późny wieczór, wszyscy już zasnęli,
Ty nad książką pochylasz swą głowę
I w niej szukasz nowych wrażeń, myśli
Co na ciebie czekają wciąż nowe.

Ty w tą książkę uciekasz od świata
Od kłopotów, od trosk i od ludzi.
Bo choć dobro wciąż czyniłeś innym,
Twoje życie w niewdzięczności chodzi.

Więc swych myśli się boisz, ukrywasz
Pewnie chciałbyś je utopić w winie
Bo od świata nic się nie spodziewasz,
Tylko trosk, którym ból na imię.

Lecz nie trzeba uciekać od ludzi,
I nie trzeba zamykać się w sobie
Przecież świat jest wokół taki piękny
A w nim Bóg, który myśli o tobie.

Cichą zadumą nad wierszem się skłaniam,
W pokorze klęcząc przed Twoim obliczem
I  nieporadne słowa swe układam,
Bo łask Twych Panie w sercu swym nie zliczę

W cichości szepczę nieskładne me modły,
Dobroci Bożej darem obsypana.
Bo łask Twych Panie w sercu jest aż tyle,
W onieśmieleniu padam na kolana.

Bo jakże o tym światu mam powiedzieć
Co serce czuje, jak mam to wyjawić?
Czy świat doceni, że miłość jest pierwsza
I czy zrozumie, że miłość świat zbawi?

Dlatego wiersze pisać ciągle będę
I wszystkie w darze Tobie Panie składać
Bo słów zbyt mało jest na całym świecie,
By o Twych łaskach ludziom - opowiadać.

Przyjdź Duchu napełnij mą duszę,
Tym światłem co w Tobie jest całe
Daj siłę, bo pisać wciąż muszę
By głosić wciąż wiecznie Twą Chwałę.

Więc wspieraj i rękę i talent
Więc wzmacniaj i umysł i serce.
Bym miała wciąż silną wiarę,
By Boga wielbiły me wiersze.

Bo pragnę w nich mówić, gorąca,
Z miłością brzmieć będą me słowa.
Bo modlitwą są nieustającą,
A modlitwa, to z Bogiem rozmowa.

Miłość Twą Boże w oczach dziecka widzę
I w deszczu chmurze co spływa na łąki,
I w pieśni ptaka śpiewanej o świcie
W zieleni wiosny, co budzi drzew pąki.

Ona mnie co dzień prowadzi przez życie
Ona mnie wspiera bym z grzechu powstała,
Ona mnie karmi i poi i leczy,
Bo miłość Boża - cały świat mi dała.