Duchu Święty Ty Jesteś tym Światłem
Którego pełna człowiecza dusza.
To Ty mi mówisz gdy idę nocą,
Jak drogę wybrać, dokąd mam ruszać

Ty jesteś ze mną zawsze i wszędzie,
Ty mnie wciąż wspierasz, gdy serce boli
To Ty mi mówisz jak pisać wiersza
Czy mam się spieszy, czy iść powoli.

Ty nas jak ojciec prowadzisz w życiu
I zawsze mówisz, lecz czy słuchamy
Bo szepczesz cicho do każdej duszy
Lecz my Słów Twoich nie dostrzegamy.

Lecz kto Ciebie posłuchać chce Duchu
Kto wśród krzyków wyłowi Twe słowa
Tylko serce, co miłości szuka
Tylko dusza co na wiarę gotowa.

W modlitwie mojej nisko się pochylę
Szepcząc ją sercem ku Niebu ją wzniosę,
By uleciała ponad krańce ziemi
Ku Twej Jasności myślą ją uniosę.

Bo myśli moje skrzydlate i jasne,
Więc nich wzlatują, niech wznoszą się stale.
Żeby modlitwę do Nieba zaniosły,
A może jeszcze, aż do stóp Twych dalej.

Więc niechaj niosą ją myśli skrzydlate,
Więc niechaj płyną w niebotycznym locie
I nich przeniosą modły me nad światem,
Co z bólu płyną i w serca tęsknocie.

Bo tylko Tobie, Boże Jasny, Wielki
Serce me miłość śle na myśli skrzydłach
I chociaż jestem pyłkiem tak niewielkim
To moja miłość do Ciebie jest wielka.

Błogosław duszo moja Panu
Zaśpiewaj Bogu pieśń miłości.
Bo On dobrem w mym życiu wszelakim,
On mnie wspiera, pomaga w słabości.

On mnie budzi z snu nocy co rano
Życia chleb mi podaje zwyczajny.
On mnie strzeże, gdy zło mi zagraża,
On mnie broni i leczy i karmi.

Wszystkie grzechy zmazuje z mej duszy
Cień minionych lat rozświetla w oku.
I nie płaczę już nocą samotnie
Błogosław duszo mojemu Bogu.

Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 103

Rozłożyłeś swe ręce na krzyżu
I z wysoka tak patrzysz na pola.
Wiosną widzisz jak wracają ptaki,
A jesienią jak wiatr, po nich hula.

Jak gospodarz z zatroskaną twarzą
W swoim trudzie nad ziemią się schyla.
Jak skowronek ścieli swoje gniazdo,
I jak słońce z chmury się wychyla.

Widzisz wszystko Bożymi oczami
Wszystko czuje Twoje Boże serce.
Bo tu Jesteś wśród tych pól wciąż z nami,
Bo to dla nas przybili Twe ręce.

Smutny Jezus w przydrożnej kapliczce
Siedzi cierpiąc w ciernistej koronie
I na świat ten patrzy łzawym okiem,
I wciąż czeka na twe dobre dłonie.

Patrzy ciągle na idących drogą
Jakiś starzec czapkę z głowy zsunie.
Lub kobieta spracowaną ręką,
Kwiaty da Mu by stały w wazonie.

Lecz nie kwiatów, nie ukłonów czeka
Czeka ręki co w bólu uniesie,
Która otrze poranione czoło,
Serca które współczucie przyniesie.

I tak siedzi od lat nie wiem ilu
I wciąż patrzy na życie człowiecze.
Czy ktoś zdejmie mu z cierni koronę,
Która krwawym potem wiecznie ciecze.

Za lasem tam gdzie drogi się schodzą
Stary krzyż rozłożył swe ramiona,
I na ziemię Jezus z niego patrzy
Gdy w swym bólu na drzewie tym kona.

Patrzy ciągle na las ten zielony,
I na chude kartofli poletko.
I na zboże co w maki się stroi,
On wciąż patrzy, choć cierpieć nielekko.

Kiedyś ludzie ten krzyż postawili
By im drogę pokazywał stale,
Jak nie zbłądzić czy to noc, czy śniegi
Więc im mówił, wciąż mówił wytrwale.

I ci którzy na Niego patrzyli 
Zawsze swoje znajdowali drogi
Bo stał tutaj, aby nie zbłądzili,
Gdy szli w piachu raniącym im nogi.

On latami wskazywał im szlaki
Rękami co przybite z miłości.
Lecz ludzie nie patrzą już na znaki,
Co prowadzą ku Bożej światłości.

Więc posmutniał Jezus na tym krzyżu
I od ran bardziej serce Go boli.
Gdy tak patrzy na dusze człowiecze,
Co zmierzają ku zgubie powoli.

Więc zawołać chce do nich tu z krzyża
I próbuje zatrzymać rękami.
Lecz nikt teraz na krzyż już nie patrzy,
Bo świat chodzi własnymi drogami.

Późny wieczór w oknach światła gasną
Ludzie pracę skończyli, naukę
Niebo swoje zapaliło gwiazdy,
By rozświetlić w sercach ludzkich smutek.

Każdy myśli jak mu dzień ten minął,
Ile było trudu, jaka praca.
Lecz czy ktoś na niebo patrzy jasne?
Ktoś na Boga swoje oczy zwraca?

A czy są gdzieś rzeczy bardziej ważne
Niż spojrzenie na Niebo, na Boga
Przecież wszystko tutaj tak nieważne,
Tylko Bóg ci szczęścia w życiu doda.

Przecież wszystko co masz, to od Niego
Przecież wszystko czym jesteś nie twoje.
Więc rozejrzyj się teraz dokoła,
No i przetrzyj wreszcie oczy swoje.

Gwiazdy jasne złote ślady Boga
Wśród ciemnego nieba rozłożone
Czy wy wiecie kto jest waszym Panem
Czyją ręką jesteście stworzone?

Kwiaty polne w kolorach tysiącu
Czy wy wiecie kto wam barwił szaty?
A wy ptaki wolne i skrzydlate
Czy wy wiecie kto wam znaczył szlaki.

Gdy lecicie w odległe krainy
Poprzez morza i skaliste góry?
A wy wichry co w świecie latacie
I spychacie srebrnopióre chmury?

A mój bracie - czy wiesz kto cię stworzył
Kto cię wyniósł nad wszystko stworzenie
Świat dokoła wie kto jego Bogiem
Więc zanieśmy wszyscy dziękczynienie.

Jezu jak dobrze było gdyś był z nami
Jak wtedy wszystko było proste, jasne
Gdy nam mówiłeś zwykłymi słowami
O rzeczach wielkich i o Bożej Łasce.

Jaki świat wtedy wydawał się prosty.
Jak miłość ludzi szczęśliwa być mogła,
Boś wszystko widział swoimi oczami
A Twoja miłość była tak wymowna.

Moje życie pragnę oddać Bogu
W Nim nadzieja moja cała trwa.
I czekanie co Bóg znów mi doda,
Ze swych Łask które są bez dna.

Moje życie oddałam dla Boga
I w miłości tej pragnę wciąż trwać
Bo najprostsza tylko ta jest droga,
Którą On wyznacza mi co dnia.

Więc cóż ludzie, cóż świata powaby,
Które tylko nikłym cieniem są.
Ja wpatrzona jestem w Boże sprawy
Które piękniej i radośniej lśnią.

Świat swą złudą wciąż nęci i woła
Niech wybierze więc go ten kto chce.
Ja dla Boga pragnę życie oddać,
I poświęcić wszystkie siły swe.

Ty nam wciąż dajesz, ciągle dajesz Boże
A my bierzemy zachłannymi ręki,
I wciąż wołamy głosy niesytymi
Biorąc nie dając Ci słowa podzięki.

Ty nam wciąż dajesz, obsypujesz w dary
Co z Nieba płyną jak deszcz wiecznej rosy
A my bierzemy bo ciągle nam mało,
W swej zachłanności nieprzepastnej nocy.

Ty nam wciąż dajesz Panie nasz i Ojcze
My jak te dzieci co zawsze im mało.
Lecz nie powiemy - dziękuję Ci Boże
Za wszystko co nam Serce Twoje dało.

Wszystkie myśli moje zabierz Boże
One całe należą się Tobie.
Bo cóż świat mi, on jest tylko drogą
A Tyś celem, który widzę w Tobie.

Świat to tylko kolorowa bańka
Która oczy przyciąga i mami.
Lecz nie daje nic, bo w środku pusta,
A Tyś wszystkim, Tyś potęgi ramię.

Więc co wybrać czy złudę, czy prawdę
Komu wierzyć czy sercu, czy oku.
Jednak wybór co ciebie należy,
Ja wybrałam zawierzyłam Bogu.

Czuwasz w nocy nad naszymi snami
Mówisz chmurom by przysłonić księżyc
I po niebie co gwiazd mieszkańcami,
Wodzisz okiem co miłości pełne.

Patrzysz w każde serce ludzkie śpiące
Słuchasz snów czy smutne, czy wesołe.
Widzisz uśmiech, to znów łzy płynące
Gdy tak patrzysz na swój świat wokoło.

I wraz z każdym cieszysz się, lub smucisz
Czasem bawisz gdy noc jest wesoła,
Wszędzie jesteś także w sercu moim
W każdej duszy co miłości woła.

Wszystko czujesz Bożym Sercem swoim,
Wszystko widzisz miłości oczami.
Bo wciąż jesteś z nami każdej nocy
Co po niebie wędruje z gwiazdami.

Rano słońce za oknem już wstało.
Patrzysz, nowa pewnie czeka praca
Lecz ten dzień ty od Boga dostałeś
Czy to widzisz, ku Niemu myśl zwracasz?

Idziesz prosto, lecz nie twoje są kroki,
Piszę wiersze, lecz On je dyktuje
Myślisz, patrzysz i wciąż rozumujesz
Bo to wszystko ci Bóg wciąż daruje.

Ty w swej pysze sobie składasz dzięki,
Nowym swym sukcesem uniesiony.
Lecz nie widzisz z czyjej to są ręki
Wszystkie dary tobie przydzielone.

Czemu myśli błądzicie po świecie
Czemu tu, lub tam znowu biegacie
Przecież wszystko w swym Bogu znajdziecie
Co wam trzeba i czego szukacie.

Lecz me myśli znowu nieposłuszne,
Ciągle jeszcze w tłumy umykają.
I szukają szczęścia znów po świecie
Lecz nie znajdą, za złudą biegają.

I wiem jedno, że wrócą skruszone
Nie znajdując tego co szukały.
I upadną w pokorze przed Tobą
Długo będą w Niebo spoglądały.

Bo świat pusty, tylko złudę niesie
Która znika jak  rosa po nocy.
A Bóg wszystko, cały świat nam daje
Więc Go kochać trzeba z całej mocy.

Za lasem tam gdzie drogi się schodzą
Stary krzyż rozłożył swe ramiona
I na ziemię Jezus z niego patrzy,
Gdy w swym bólu na drzewie tym kona.

Patrzy ciągle na las ten zielony
I na chude kartofli poletko,
I na zboże co w makach tak piękne,
Patrzy Jezus, choć cierpieć nielekko.

Kiedyś ludzie ten krzyż postawili
By im drogę pokazywał stale,
Jak nie zbłądzić czy to noc, czy śniegi,
Więc on mówił, wciąż mówił wytrwale.

I latami wskazywał im drogę
Tam przybity do krzyża, rękami.
Lecz nikt dziś już na krzyż ten nie patrzy,
Bo świat chodzi innymi drogami.

Ja wiem że jesteś wciąż przy mnie Boże
Wiem, że nie jestem w mym życiu sama
Więc nie boję się pustych pokoi
I wieczorów co trwają do rana.

Już nie czekam na telefon co milczy
I na listy, których nikt nie pisze.
Jesteś ze mną zawsze, ja wiem o tym
Głos Twój słyszę, wciąż słyszę Go w ciszy.

Jesteś gdy zasypiam, jesteś rano,
Ciebie witam myślą moją pierwszą
W każdy ranek, a żegnam w dobranoc.
Jesteś kiedy piszę długo nocą.

I nie patrzę już w okno z tęsknotą
I nie biegnę do drzwi, choć ktoś dzwoni.
Już nie jestem, już nie jestem sama,
Bo mam Ciebie Boże w sercu moim.

Niech modlitwa moja z serca płynie
Niech jej słowa dźwięczą tak jak wiersze
Niech rozjaśni wokół szarość ziemi 
I niech wzleci ponad łzawym deszczem.

Niech rozświeci życia szarą stronę
Niech rozjaśni smutek każdej myśli
Bo jej słowa do Boga wciąż płyną
Więc zadźwięczą rymy tak jak pieśni.

Niech modlitwa płynie rano, wieczór
Niech rozbrzmiewa miłością najczulej
Niech  ukoi to co było smutkiem
Niech uleczy to co było bólem.

Schylasz się Boże nad każdą duszą
I smutek łzawy jej ścierasz  z powiek,
I myślisz pewnie czemu wciąż płaczą
Skoro oparcie mają  wciąż w Tobie.

I patrzysz ciągle od lat tysięcy
Na nieuczone człowiecze życie
Bo wciąż padamy błądząc bez końca,
Gdyż nie umiemy pojąc tu bycia.

Lecz Ty nam rękę podajesz Boże
Gdy się w ciemności grzesznej błąkamy,
I choć błądzimy to widząc Ciebie
Już ku światłości Twojej zmierzamy.

Otworzyłeś moje serce Boże
I ujrzałam świat zupełnie nowy
Więc ze szczęścia chcę tańczyć i śpiewać
Wiersz już w myślach powstaje gotowy.

Bo wysławiać pragnę Ciebie Boże
I wciąż śpiewać o Tobie wśród ludzi
Może ktoś wysłucha mojej pieśni
Może serce czyjeś się obudzi.

Niech się wzniesie Chwała Twa wysoko
Niech rozbrzmiewa cały świat śpiewaniem
Bo Twa Łaska nad Niebiosa większa
Więc modlitwą każdy wiersz niech się stanie.

Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 108