Poezja depresyjna
Jesień zawładnęła zmysłami.
Mgłą otuliła nadzieję.
Smutek nabrzmiewa
między nami.
Coraz rzadziej
się śmiejesz...
Zewsząd napływa
nieproszona nostalgia.
Skąd na nią ratunek znaleźć?
W dwóch kubkach
z kawą
ukryta jest magia.
Przyjaciel
nigdy nie może
zawieść!
Oskar Wizard
Toniemy w słowach,
w chaosie informacji.
Wielkie słowa spowszedniały,
brakuje im ducha.
Świat tonie
w szponach
wielkich korporacji.
Już mało kto
drugiego
uważnie słucha.
Życiem zawładnęły
programy i maszyny.
Poezję wypierają
memy i emotikony.
W sieci są tylko
wspaniali mężczyźni
i piękne dziewczyny.
A zwykły człowiek?
Bywa zapominany.
Wystarczy wyłączyć komputer
i na spacer wyjść.
Powróci dawny spokój,
świat odzyska równowagę.
Zrób to samo
i do mnie przyjdź!
Niech nas
dawne szczęście
znów dopadnie.
Oskar Wizard
Już miałem facebook skasować.
Zatrzeć w sieci wszelkie wspomnienia...
Za chwilę zacząłem głeboko żałować.
Przeklęte 30 dni do zastanowienia.
Już byłem szczęśliwy, bo od sieci wolny...
Zyskałbym wreszcie tak wiele czasu...
Pomogłaś w decyzji w sposób mimowolny...
Usiadłem więc zamiast z psem biec do lasu!
Przypomniałaś mi o tamtym draniu...
Zaczepił cię w sposób mało przyjemny...
Odzyskuję profil, niech tak zostanie...
Być wykluczonym to los nieszczęsny.
Oskar Wizard
(fot. z sieci)
Linie są od siebie zależne
Moc napięć kontrolowana
Stan stabilności wisi na włosku
Podzielność spolaryzowana
I wszystko to w jednej postaci
Gdy chce iść do przodu
wstrzymuje ją ów tragizm
Iż druga strona inaczej opętana
Vers i revers
Nie staną naprzeciw
by ze sobą mówić
Będą rozrywać tę postać
i w nieskończoność ją gubić
Są takie noce gdy trudno jest spać po przebudzeniu
W duszy gdzieś kotłuje się coś
I trudno pojąć, że to Ty samemu
Stworzony został gmach
W którym zamieszkałeś
Sam to przez długi czas budowałeś
Wiele klamr spinało to co niepewne
I trochę pewniejsze
Jednak czy jednak
To właśnie to
Co chciałeś masz
Czy tym kim chciałeś jesteś?