Góra Tabor

Dobroć
jest miarą
człowieczeństwa

miłość
jest miarą
doskonałości

nieznane
są jednak granice
aby dosięgnąć szczytów

dlatego nieustannie
potrzebujemy
przemiany


Autor: Don Adalberto

Próba

Nie umiem
     zatykać uszu
          kiedy krzywda
               wniebogłosy woła
 

nie umiem
     przysłaniać oczu
          kiedy nieprawość
               stoi na cokołach
 
nie umiem
     przymykać ust
          gdy smak goryczy
               w gardle aż dusi

nie chowam
     głowy w piasek
          i nikt mnie do tego
               na pewno nie zmusi

 
jak będzie dalej
tego nikt nie odgadnie
ja wiem tylko jedno
że czas ziemskiej próby
trwa jeszcze dla mnie

 
Autor: Don Adalberto

Przemiana

Czekam
na twój uśmiech
jak na promyk
co zapali świt
nową nadzieją
 
czekam
na dobre słowo
które opatrzy
jak remedium
obolałe rany

czekam
na życzliwy gest
w akcie przemiany
który jeszcze raz
pozwoli mi uwierzyć
w człowieka


Autor: Don Adalberto

Stary pluszowy Miś

Kiedyś był całym światem
przytulał w chwili zwątpienia
był miłością i starszym bratem
lecz świat wciąż się zmienia
 
dorastamy do tego świata powoli
dawne wspomnienia pokrył kurz
lecz gdy życie zaboli
nie ma dawnego misia już
 
dlatego dziewczyny się asekurują
nazywają misiem dorosłego mężczyznę
zwłaszcza gdy jego ciepło czują
lecz nie jest on dawnym misiem

to dziki zwierz zwany grizli
spróbuj nad nim zapanować
może gdy ci się przyśni
uda się go pocałować
 
tak myślą o sobie mężczyźni
aż trafią na dobrą treserkę
wtedy każdy właściwy ruch uczyni
i założy misia futerko

Oskar Wizard

Bez stresu oceany

Wypłynąłem wreszcie
na bez stresu oceany
w mój okręt
nadal uderzają sztormowe fale
witaj losie dynamiczny
losie wspaniały
nigdy i w niczym nie pomogły
zbędne żale
kiedyś marzyłem
aby problemy mnie omijały
teraz wciąż myślę
że poradzę sobie
każdy film z akcją
jest wspaniały
ja taki film
w swoim życiu tworzę


Oskar Wizard

W stronę Słońca

 

wychodzę na zawsze

ze strefy mroku

bo byłem takim

jak mnie nauczono

smutny romantyzm

ma mało uroku

zamykam bez żalu

epokę minioną

 

wolę blask słońca

i pogodne nastroje

lubię rozmowy

zamiast milczenia

wybacz

to życie jest tylko moje

niech się w szczęśliwsze zmienia

 

odrzucam regułę

złudnej wzajemności

jeśli mam czegoś nadmiar

to z tobą się podzielę

depresja jest jedną

z cech samotności

sprawdzam

którzy ze znajomych

to przyjaciele

 

 

Oskar Wizard

 

 

 

List w zaświaty

Kochany Dziadku

 

piszę ten list z nadzieją

że gdziekolwiek jesteś

to w mocy niepojętej

dotrze on do ciebie

a może już go czytasz

zanim rodzące się myśli

dłoń przeniesie na papier

 

odszedłeś z tego świata

szybko i niespodzianie

kiedy byłem zbyt młody

aby rozumieć do końca

rzeczy tak ogromnie ważne

jak Ojczyzna i patriotyzm

 

pamiętam jednak doskonale

wspólnie spędzane wakacje

twoje niezwykłe poczucie humoru

i twoją poznańską gwarę

którą nie zawsze rozumiałem

 

tak wiele lat już przeminęło

a ja ten list piszę w setną rocznicę

odzyskania przez Polskę niepodległości

i choć dla ciebie teraz czas nie istnieje

to byłeś w tamtych wydarzeniach

powstańcem - bohaterem

 

dziękuję - Dziadku

bo gdy miałeś zaledwie

osiemnaście lat

to chwyciłeś za broń

i stanąłeś do walki

o naszą niepodległość

za to jestem z ciebie

tak bardzo

             bardzo

                      dumny

 

z wdzięcznością - twój wnuk

 

 

Autor: Don Adalberto

Dziedzictwo

to ogromne dziedzictwo

świata materii i ducha

pomnażane przez wieki

myślą twórczą

talentem

i trudem pracy

w wierze jest zakorzenione

 

to bezcenne dziedzictwo

okupione cierpieniem

hartem ducha

i przelaną krwią

polskich bohaterów

jest zaszczytnym obowiązkiem

lecz także wielkim wyzwaniem

dla nas i przyszłych pokoleń

 

 

Autor: Don Adalberto

Dwie Ojczyzny

dziękuję Ci - Ojcze

Stwórco nieba i ziemi

że w łaskawości swojej

dałeś mi dwie Ojczyzny

tę ziemską - doczesną

którą nad wszystko szanuję

i całym moim sercem

kocham szczerze

i tę niebiańską - wieczną

do której ciągle zmierzam

i za którą tęsknię

choć jeszcze jej nie znam

lecz całą moją duszą

głęboko w nią wierzę

 

 

Autor: Don Adalberto

Effatha

możesz patrzeć

ale nie dostrzec

 

możesz słuchać

ale nie usłyszeć

 

możesz dotykać

ale nie poczuć

 

możesz mówić

ale bez zrozumienia

 

przede wszystkim

musisz się otworzyć

 

 

Autor: Don Adalberto

Genesis

czerpię moc ze Słowa

jak ze źródła życia

 

          od dawna z Nim wędruję

          po tułaczych drogach

 

Słowu powierzam

świadectwa czynów

 

          opatruję Nim rany

          zadane przez słowa

 

Ono roznieca we mnie

ufność i nadzieję

 

          do Słowa powracam

          wyszedłszy ze Słowa

 

 

Autor: Don Adalberto

Monolog

Cukrową watę rzuciłem w kąt

Uciec chciałem daleko stąd

Lecz mój kompan to mój błąd

Porwał mnie On w depresji prąd

Zastanawiam się gdzie jestem,

możliwości jak życia między śmiercią, a chrzestem

Spadam w dół, jakbym był deszczem

Bo wciąż nie wiem, lub wiedzieć nie chcę

Więc proszę daj mi tę odpowiedź

Tak szczerą jakby to była spowiedź

Bo ja do mety chcę móc pobiec

I memu nieszczęściu zapobiec

 

Jak mam definiować szczęście?

Wczoraj widziałem je wszędzie

Nie musiałem zadawać pytań

A dziś bez oczu o definicji czytam...

 

Zabijam uczucia w sobie

Ale po co ja to robię

Skoro myśli mam przy Tobie

I słychać je w każdym moim słowie?

Powiedz, czy gdy podbiję każdy ląd

A na podwórku od zera wyrośnie dąb

Czy wtedy pozbędę się tych klątw

Które o moim sercu napalone śnią?

Dlaczego mam wchodzić w celibat,

i cierpieć przez kolejne kilka lat?

Skoro tak naprawdę już nic nie ma

To tylko ja, moja głowa i marzenia

 

Mogłem nigdy nie odrzucać tej waty

I nie wychodzić poza statyw

Nie otwierać się na Twoje światy

A dziś nie patrzeć na to co piękne sprzed laty

 

...

Czuję straszne zagubienie

To przecież nie jest już więzienie

To jakby przez małe przeziębienie

Wpuścić w siebie zakażenie

Kradnące życia uwielbienie

Proszę więc o odnalezienie

Albo z tej choroby wyleczenie

Niech zostanie po mnie więcej niż westchnienie...

 

Jak mam definiować szczęście,

skoro brakuje mi sensu mojego życiorysu?

Czy ten stan to może przejście

do krainy pojednania i kompromisu?

U bram wieczności

kiedy życie się przeleje

w jednej chwili

jak wodospad

i skinieniem palca

wezwiesz mnie do siebie

niech mi niczego

nie będzie szkoda

bo ja przecież nie jestem

z tego świata

 

wezmę ze sobą

tylko kilka wierszy

zamiast fotografii

z pielgrzymki po ziemi

choć jestem przekonany

że jeszcze wspanialsze rzeczy

tam dla nas przygotowałeś

a ja będę je mógł chwytać

w wersety anielsko - doskonałe

 

 

Autor: Don Adalberto

Nie chcę być Bohaterem!

 

nie chcę być bohaterem

żaden ze mnie Herkules

wystarczy mi sławy tyle

ile pomieszczą

kiedyś

zachwycone spojrzenia wnuków

nie chcę być

znawcą poezji

żaden ze mnie Słowacki

wystarczy mi umowne miejsce

między Lechoniem a Waligórskim

w wirtualnej przestrzeni

nie chcę być Don Juanem

żaden ze mnie Tulipan

do pełni szczęścia

wystarczy mi twoje uczucie

bo jest prawdziwe

 

Oskar Wizard

 

 

 

cierń

zapachniała róża
pocałunkiem
oddechem przyśpieszonym

we wspomnieniach
droga do gwiazd
i bliskość

dotykałeś serca
bez kolca
choć cierń
tam tkwił

bez słów
odszedłeś
drogą którą
dobrze znałam

Oczy Dziecka

Gdy nadszedł czas by przejrzeć na oczy
Zrozumieć jak świat wedle swych zasad kroczy
Aby w nim nie zginąć w tłumie, lub ze łzami
Widzę tylko okropieństwo, co nie tak jest z nami?

 

Odczuwam wrażenie że niewiedza jest zbawieniem
Bo im więcej wiem, tym więcej nie wiem
I z większą troską patrze w moją przyszłość
A całym sercem chciałbym spojrzeć jak kiedyś...

 

Jakże pięknie było móc patrzeć oczami dziecka
Na świat gdy nie gasneła nam niewinności świeczka
Bo teraz gdy moje oczy tak wiele widziały
Ciężko jest by usta szczerze się śmiały

 

Teraz wiem, że to wszystko jest z tyłu w oddali
A piękno i szczęście zbudować trzeba własnymi siłami
Już żadna pokusa mnie nie zamroczy
Bo naszedł czas by przejrzeć na oczy

Zły dotyk

Zły dotyk twój 

Wzburzył niepokój 

Zabić mnie chciałeś

Czemu mnie zmuszałeś?

 

Płakałam po nocach

Brakowała siły na śmiech

Mimo to się uśmiechałam

Powoli, powolutku usychałam

Nie wiem czemu się zakochałam

 

 

Ty nie znałeś miłości 

Nikt nie okazywał Tobie czułości 

Byłeś niczym trucizna

Pozostała krwawiąca blizna

 

JESIEŃ

Jesień życia szybko przychodzi

tym prędzej nastaje,

im lato szybciej przemija

i skoro dojrzewa czas wina

 

Wspominasz miłe chwile,

masz w oczach spotkanych ludzi

I wrogom łatwiej przebaczasz

- czas goi rany, zaciera trudy...

 

Pożółkłe liście pamięci

spadają szybciej i więcej

I już ich zebrać nie zdołasz-

polecasz je Bożej opiece

 

A Pan Bóg swymi anioły

mocniej i mocniej cię strzeże,

bo słabym już teraz ptakiem

słabym stworzeniem jesteś

 

I wiesz już w duszy na pewno

i w sercu musisz zawołać

że może kolejnej jesieni

doczekać, niestety

nie zdołasz...

 

Lecz nie bój się jesieni

i żadnej pory rocznej

czyż nie oczekujemy

nowego życia

wiosny?

Poczuć Szczęście Raz Jeszcze

No i powiedz serduszko, co tam u Ciebie?
Czy na Twoje złamanie spadło olśnienie?
A może jakaś cudowna odnowa - zbawienie?
A może nadal czujesz raniące złamanie?

 

Chcę poczuć szczęście raz jeszcze
Zatrzymać jesienne deszcze
Wrogości w sobie nie mieszcze
Na słowo "zaufać" - dreszcze

 

No i powiedz serduszko, jak się czujesz?
Czy przez to złamanie się psujesz?
A może poprostu bez sensu cudujesz?
A może blizna nadal rośnie?

 

Chcę poczuć szczęście raz jeszcze
Bez blizny chodzić po mieście
I to życie poczuć wreszcie
Oczyścić się i serce - nareszcie

 

Słońce nad mój dom przynosi świt
Przeżyć upadek to żaden wstyd
Muszę w sobie przełączyć tryb
I poprawić swój własny byt
Często traktuję to jak mit
Często czuję się jak nikt
Czas wstać i wreszcie żyć
Ale złamanie mam przez całe ciało...

 


Chcę poczuć szczęście raz jeszcze
Zatrzymać jesienne deszcze
Wrogości w sobie nie mieszcze
Na słowo "zaufać" - dreszcze

 

No i powiedz serduszko, co tam u Ciebie?

Korzeń

Każde drzewo ma liście, gałęzie
Każdy rodzi się tym listkiem
I żyje w prawdzie, lub w błędzie
Prowadzi życie szukając iskier
Każde drzewo ma początek, koniec
Każdy zapuszcza swoje drzewa
A w pamiętniku na pewnej stronie
Wreszcie w jego korzeń się zmienia

 

Dziś umarł mój dziadek
On był korzeniem mojego drzewa
A Bóg to mój świadek
Że ja też się kiedyś nim stanę

 

Zawsze łzy liści i gałęzi
Rozpacz najbliższych twarzy
A On uciekł tylko z uwięzi
I teraz jak ja piszę, patrzy
Zawsze podsumowanie żywota
Rozpacz jak po bohaterze
Na tacy nieszczera kwota
W którą ani On, ani ja nie uwierzę

 

Dziś umarł mój korzeń
Spruchniały i zatruty
Powód rodzinnych schorzeń
Zimny i zepsuty

 

Ja też z listka przerodzę się
W Korzeń na którym zbuduję rodzinę
Moje gałęzie i listek - Antosię
I wiem, że ja też wreszcie zginę
Ja też będę jak on podsumowany
Korzeń pożegnany przez swe dzieła
Z waszą opinią będę zrównany
Dla mnie będzie już tylko ziemia

 

Drzewo musi przejść swoje faze
Liść, gałąź, korzeń
Dziecko,Rodzić,Dziadek
W tym widzę piękno - a nie zapłakane twarze

 

Więc żegnaj.
Jutro ja będę pożegnany.