„Nadchodzi”
Z cyklu „Światynia Wężowego Grodu”
Pan Zniszczenia ,
popiół i ogień,
nadchodzi zguba ludności
Aldor z Armią Cienia
Lord Renuss sługa potępienia
Nadchodzą ,rozdajmy kości
My !!! Strażnicy Swiatłości
Krollord Gdynia wrzesień 2019
Zapraszam do subskrypcji mojego kanału na którym znajdują się moje wiersze i muzyka
Pozdrawiam
Krollord
https://www.youtube.com/watch?v=JqKk86AG5yQ
dość mam bywania obiektem doświadczeń
bo program wciąż mnie analizuje
udostępniania fotek i marzeń
potem ktoś je archiwizuje
nie będzie mnie ZUS tam szpiegował
ani właściciel portalu z Ameryki
właśnie żem profil skasował
na nic wasze krzyki
bo jeśli cokolwiek ma być warte
to jest to ciepła dłoń i spojrzenie
wrota mojego serca wciąż otwarte
w realności się spełnię
Oskar Wizard
Każdy może płakać
to nie żaden wstyd
nawet wyć z boleści
do sfery kosmicznej
do ziemi doczesnej
zraniony aż do kości
wypłacz się to pomaga
ale choć bicz ciało smaga
z upadku musisz powstać
i o lepsze jutro walczyć
o każdy następny dzień
o pajdę chleba w miłości
byłeś idolem w młodości
żywot pozbawił cię radości
ale to nic ty pragniesz żyć
wiem że marzyć potrafisz
więc umiesz gołe marzenia
oblec w szczęśliwe ubrania
Kazimierz Surzyn
gdy pijany kierowca
zabił rodzicom jedyne
dziecko
kiedy od kieliszka
nie odchodzi
mąż
gdy matkę oddał
do domu starców
syn
kiedy lekarz
wyciął zdrową
nerkę
gdy dopalacze dilera
uśmierciły sąsiada
dzieci
kiedy stosujący cyberprzemoc
spowodował samobójstwo
kolegi
gdy w grze komputerowej
wirtualny "przyjaciel"
kazał okaleczyć ciało
nastolatkowi
kiedy babci podstępnie
zajął dom
wnuk
gdy dyrektor firmy
używa mobbingu wobec
pracowników
kiedy zdrada przekreśliła
związek
gdy właśnie dokonała
aborcji młoda zdrowa
dziewczyna
kiedy za 20 złotych młodzieniec
zranił na poczcie
panią
gdy na wnuczka
okradziono dotkliwie
dziadka
kiedy koleżanka otworzyła
w mailu linka i zapłaciła
za usługę co była bezpłatna
dopiero potem zrozumiała
że to nowy sposób
oszustów
Każdy dźwiga swój krzyż
Krzyżem jest ten co krzywdzi
Kazimierz Surzyn
Jestem dmuchawcem lekkim
unoszącym się ponad polami
rozszarpany przez podmuch
losu okrutnymi słowami
Dłoń unoszę ku niebu
do chmur wypranych w chemii
wybielonych pragnieniem szczęścia
lecz dusza dotyka ziemi
Po rosie biegłem przed siebie
do słów które mnie zbawią
choć serce pełne nadziei
to stopy strasznie me krwawią
I dokąd spytam wszechświata
gdy w gwiazdy oczy kieruję
iść drogą przeklętą życia
kiedy ciała nie czuję
Serce tak biło radośnie
będzie ze dwa lata temu
teraz to kamień co ciąży
i nie podaje tlenu
Uczuć przepływy tak gładkie
z serca nicią pajęczą
wplatają się w oczy w umysł
we śnie znowu mnie dręczą
Z dmuchawca romantycznych uniesień
wiatr rozwiał każdą część ciała
pozostała łysa pałka i wnętrze
łodyga zgorzkniała
Był człowiekiem
dobrym życzliwym
o twarzy pociągłej
niebieskich oczach
posiwiałych włosach
uśmiechnięty miły
lubił muzykę żart
kilka dni temu
na weselu tańczył
grą na harmonii
ubogacał nam wnętrza
sercem malował
pejzaże żywota -
las wyświęcony
koszykami grzybów
zielone łąki wolności
klęcząc w zachwycie
miód z własnej pasieki
w kwiatów aromacie
dziewczynkę tonącą
co ją uratował
Marię sąsiadkę
której był aniołem
nigdy nie narzekał
choć nieraz łzy
krwią spływały
na raka cierpiąc
koniec drogi ziemskiej
zostawił ku pokrzepieniu
ślady miłości
Kazimierz Surzyn
Pewien bufon ze Świdnika,
Papier piórem tęgo bzyka.
A, że nie jest jeszcze gotów,
Pisze tylko dla dewotów.
I nic z tego nie wynika ...
Ile razy muszę jeszcze zginąć, by docenić jedno życie?
Jak mam pozwolić odejść temu, co nigdy nie przyszło?
Jak zatrzymać mam swój wrzask, skoro nawet nie krzyczę?
Ile razy jeszcze ucieknę z mroku, chociaż światło nigdy nie prysło?
Tak bardzo cierpię
Grudniowe fajerwerki, Gdańsk, morze
Ballada narkotykowa w ustnym otworze
Szare serce, smutek, zawód
Samobójstwo wisi na skraju
Świat zewnętrzny wiruje w czwartym wymiarze
Czuję cudze usta, a widzę zamazane twarze
Tak bardzo chciałbym teraz nie pisać o autorze
Byłem na skraju ze świadomością
Że nikt mi nie pomoże
Styczniowy śnieg, Bydgoszcz, poranek
Czuję ciągłe zmęczenie i rozczarowanie
Obojętne czyny, łzy, marazm
W tamtym stanie nikt mnie nie odnalazł
Nie wiem co robiłem wczoraj
(Napisałem "Schody Do Nieba")
Odrobinę radości mi podaj
Tak mi wstyd, że tak nisko upadłem
(Konsekwencje Twojej zdrady)
Tak mi wstyd, że tak nisko upadłem...
„Nicość”
Z cyklu „Światynia Wężowego Grodu”
Nicość tworzy , Nicość rujnuje,
Piękność w brzydote zamienia ,
brzydotę w piękność odmienia
Śmiercią buduje.
Uczniowie mądrość głupotą zastąpili
Hypatia , Sophia, De Molay, Pan z Brescii ,
Oni doświadczyli…anatema.
Głupiec Bydlęciem się staje, Bydlęta klękają
Mędrców wciągają , Masa nicość sieje
To prawią dzieje.
Każdy Imperium pożąda ,
W każdym władza , dyktatura , żądza
Od tego się zaczyna
Myśliwy i Zwierzyna.
Za życia śmiercią ozdobiona
Po śmierci sama sobie pozostawiona
W skrzyni złocistej się skrywa
W Gildii Arachona.
Odkryta przez Mężów z Brytanii
Otwarta przez Lorda Renussa
Uwolniona Aldora dusza
Dzielnych wojów Demon przyodziewa
Pochłania , życie odmienia.
Groza i Śmierć się rozprzestrzenia
W pył wszystko zamienia.
Krollord Gdynia sierpień 2019
Zapraszam do Subskrypcji mojego kanału na youtube.com
Wiersz z muzyką na moim kanale
Pozdrawiam Serdecznie.
Bardzo bogaty szorstki
na ziemi miał wszystko
czarowną laskę złotą rybkę
co wciąż spełniały mu życzenia
ale w jego działaniach
nie było dobra miłości
najbliżsi od niego odeszli
bo kochać ani żyć nie potrafił
Tylko za pieniądzem gonił
w banku na lokacie
miał bogactwa krocie
lecz w sercu pustkę co zżerała
tak szybko do ostatniej kropli
pomocy nie chciał a szkoda
Wszystko stracił i tę rybkę też
i pochłonęła go matka - ziemia
po co ci to było człowieku
bez miłości - przegrany żywot
Kazimierz Surzyn
Maluję jutro wczorajszą krwią
Szukam ochrony na własny schron
Z błędów własnych buduję dom
Z nadzieją, iż to będzie mój ląd
Nie wierzę w żadną ze swoich klątw
Nie dotykam żadnej z Twoich rąk
Zataczam w głowie kolejny krąg...
A wszystko po to
By być najlepszą wersją siebie!
A wszystko po to
By uciec przed własnym gniewem!
A wszystko po to
By wierzyć w swoje wartości!
A wszystko po to...
By oddać się ponownie miłości
Maluję uśmiech wczorajszym smutkiem
Ten obraz ozdobię bujnie
Na świecie przecie może być tak cudnie
Chociaż Anty, to Mu tego nie utrudnię
Bo pracuję nad sobą schludnie
Wstyd mi przyznać z jakim skutkiem
Zataczam w głowie kolejny krąg...
Porażkę odniosę tylko, jeśli nie spróbuję!
Walcząc o siebie świata nie rujnuję
Nie muszę być Aniołem, by być w Niebie!
Wystarczy, że będę najlepszą wersją siebie...
A wszystko po to
By uciec przed własnym gniewem!
A wszystko po to
By wierzyć w swoje wartości!
A wszystko po to...
By oddać się ponownie miłości
//Wiersz pochodzi z mojego "albumu wierszy" o tytule "Anty"
https://wrzucplik.pl/pokaz/1782292---naqy.html?fbclid=IwAR3hqzEfWacqoWiQDDzVOkE8htxbmay2Q08lcFgMj9p00KRZ-BDv-sSwYsQ
Serdecznie zapraszam do przeczytania całości :)
"Anty" to zbiór wierszy moich przemyśleń na temat mojej osoby względem świata, a także moje prywatne zarzuty wobec tego, co się dzieje wokół nas
Próbowałem tutaj pokazać w pewien sposób emocje ( "Bunt" i inne "capslocki" :)), próbowałem sił także w niedokładnych rymach oraz nieregularnych budowy wierszy
Mydło którym myjesz twarz
nie rozjaśni czarnej skóry
chodź byś drapał skrobał
nic nie da , zwyczajny wybryk natury
dla jednych dla innych innowierca
wypić wybielacz bo ludzie gadają
takich w koło mało nie znajdzie jednego
i pewnie rację mają ale co z tego
takim Bóg stworzył , drogę taką wytyczył
kroczyć po niej więc trzeba , gdzie zaprowadzi ?
każdy chciałby do nieba
na błękitnej chmurce mięciutkiej
pachnącej świeżością wypranej
w kwiatowym płynie wypłukanej
ułożyć zmęczone członki po harówce
co życiem nazwane , nasze doświadczanie
biel i czerń dwa kolory tak różne
przeciwstawne , niespójne i próżne
lecz czym jest gwiazda bez czarnego nieba
jak statek płynący bez steru do czego
litera niewidoczna bez białej kartki papieru
możesz mówić że kochasz , modlić się
śpiewać pieśni pochwalne lecz bez tolerancji
dla drugiego człowieka twoje życie jest marne
kiedy tłumaczysz przed sobą tak wychowali
taka jest moja kultura bez zrozumienia
dla innych twe życie to wielka kosmiczna
bez początku i końca czarna nicości dziura
Uśmiechu polar chowa niekontrolowany bipolar
Bo mimo iż szkiełko mędrca chwale
To wciąż jednak za sercem ganie
Godzina młoda zamienia czyny w słowa
Pęka mi głowa, chyba mam uraz
Złamane serce, bolesny tatuaż
Jestem głupcem przekonany o swojej mądrości
Jestem mędrcem w swojej głupocie świadomości
Zdecydowanie niezdecydowany
Chcę spokoju i cudzego dotyku
Piekło tworzę przez własne rany
A niebo mam na miłości odwyku
Nogi mnie niosą niekontrolowanie
A przecież jestem swego losu panem
Po jasny cel idę, nieważne obcych zdanie
Mimo to błądzę, nie to było w mym planie
Uparcie niepewny - planuję bolesne błędy
Bogaty a wciąż biedny - Zero owiec, ogrom wełny
Anty - A taki jak inni
Martwy - A żywy jak kwiat lilii
Jestem BI, prowadzi mnie vis-a vis
Oryginalny jak kopia
Zapłakany chaos w pokoju
Biała flaga - idę do boju
[Boję się tylko mnie i siebie !]
Miłość nieśmiertelna umarła
Zamroził ogień swe dzieci
Posprząta to wszystko Karma
Nogi na ziemi, umysł w przestrzeni leci
Mawiam iż cierpliwość popłaca
Po czym w pośpiechu zawracam
Zatruty oddech ręce zaznacza
Wyleczyć chce powietrza katar
Biegnę, stoję, biegnę, stoję
Nic pomiędzy, bolesne te boje
Chcę ciszy, spokoju, piękna natury
Spaceruję między maszynami raz wtóry
Proszę, nie strzelaj
Nie trafisz w moją głowę
Ja sam też tego nie zrobię
Plony czynów zbieraj
Dobro żyje we mnie
Sprawia że wokół panuje na ustach uśmiech
Zło też żyje we mnie
Telepatycznie czujesz niepokój zanim uśniesz
Jestem BI, prowadzi mnie vis-a vis
Oryginalny jak kopia
Zapłakany chaos w pokoju
Biała flaga - idę do boju
Boję się tylko mnie i siebie !
//Razem z niektórymi opublikowanymi tutaj wierszami jest to kolejny utwór z cyklu " Anty "
Chcę krzyczeć, zagłuszyć wszystkich, a jednak Cię słyszeć!
Milczenie oznacza zgodę, rozpoczętą nową przygodę
Spala się moja ikona, zamykam oczy, upadam i konam!
Na pomoc Cię wołam:
- Halo, czy jeszcze mnie słyszysz?
W ciszy szumi mi głowa, a wiatr się w niepokoju kołyszy
Mam się za doktora - chodź, wyleczę te Twoje zatrute serce
I pomoc nie wołaj, bo niepotrzebnie Ci dziurę wykręcę!
GODZINY
NISZCZĄ
ICH
ETERNALNĄ
WSPANIAŁOŚĆ
ZABIJĘ
JEŚLI NIE CIEBIE, TO SIEBIE
KRZYCZĘ W POTRZEBIE BO KREW SIĘ POLEJE
ZNISZCZĘ NADZIEJE, UŚMIECHNĘ SIĘ W GNIEWIE
A ZMYSŁY ZADZIEJE
DAM CI PUSTKĘ JAKO WIECZNĄ PRZEPUSTKĘ
ZAKRWAWIĘ TWĄ BLUZKĘ I RZUCĘ W TĘ BUŹKĘ
SWÓJ JAD, ZNOW BLUŹNIE
NA BOGA, NA DIABŁA POZA SKALĄ
ALKOMAT, SIŁA NAGŁA ROZPIERA
JESTEM W ROLI WERTERA, A UCZUCIE UMIERA
proszę bądź... BO CIEBIE TU NIE MA
proszę chodź... WCIĄŻ CIEBIE WYBIERAM
GWIAZDY
NIECH
ITERACYJNIE
EKSPLODUJĄ
...Wasze
Znów płaczę jak dziecko
Znów oddycham ciężko
Myśli się w głowie nie mieszczą
Diabły na spacer mnie wezmą
ZNÓW--ZNÓW
KROCZĘ TĄ ŚCIEŻKĄ
JESTEM GRANATEM - TY JESTEŚ ZAWLECZKĄ
MYŚLI ZA TĘSKNOTĄ BIEGNĄ
ANIOŁY OZNACZYŁY MNIE KRESKĄ
ja cierpię
ja tutaj cierpię
GNIEW
Nie mów mi, że mnie rozumiesz, bo ja nie rozumiem sam siebie
Nie mów mi, że jutro będzie lepiej, jutro mogę być w niebie
Nie mów mi, że nienawiść z serca wyjdzie, bo nadal rośnie w siłe
Nie mów mi, że możesz mi pomóc, bo rozumiem tylko zdania zawiłe
Nie mogę wstać z łóżka a przyjacielem mi zapłakana poduszka
Jestem wciąż w żałobie a śmierć siedzi mi tylko w głowie
Nie mogę uśmiechać się szczerze, nie wiem skąd smutek się bierze
Jestem wciąż na dnie a pomimo szczytu wciąż wpadam w matnie
Zabij mnie proszę || zabij mnie proszę
Ona szczęśliwa, uśmiechnięta mina, mój smutek, a jej wina
Ja w łzach, Jej serce to głaz, nie spojrzy mi w twarz
Łykam tabletki, wchodzę do karetki, świat wiruje, mam mętlik
Najszczersze kłamstwo, tak, znam to, psychiczne bagno
Zabij mnie proszę || zabij mnie proszę
Nie mogę biec do przodu, bo z tyłu mam nadzieje zza młodu
Jestem wciąż nieśmiertelny, bo swojej wierze jestem wierny
Nie mogę ujrzeć Anioła, bo Diabeł w mym sercu to kłoda
Jestem wciąż na szczycie, ale w innym życiu, w innym bycie
Nie mów mi, że mnie rozumiesz, bo ja nie rozumiem sam siebie
Nie mów mi, że jutro będzie lepiej, jutro mogę być w niebie
Nie mów mi, że nienawiść z serca wyjdzie, bo nadal rośnie w siłe
Nie mów mi, że możesz mi pomóc, bo rozumiem tylko zdania zawiłe
Okiem Opatrzności
strzeż mnie - Panie
na wszystkich drogach
które dość często
w życiu się plączą
a niekiedy tworzą
węzły gordyjskie
lecz nade wszystko
zachowaj mnie łaskawie
od rymów częstochowskich
co składają się w ustach
jak zardzewiały scyzoryk
od filozofów
którym się wydaje
że mają na wszystko
gotową receptę
od teologów
którzy drapiąc się po głowie
próbują Ciebie niezdarnie
zaszufladkować
od polityków
co naiwnym obiecują
drugą Japonię czy Zieloną Wyspę
od przebieglych krętaczy
co po trupach dążą do celu
od telewizyjnych manipulantów
co przerabiają mózgi
w globalne bezmózgowie
i od wszelkiej innej plagi
zachowaj mnie - Panie!
Autor: Don Adalberto
kiedy najkrótsza ze wszystkich nocy
bezszelestnie spowije ziemię
całunem powabnej tajemnicy
i kiedy olimpijskie muzy -
Kalliope
Klio
Erato
Euterpe
Melpomene
Polihymnia
Talia
Terpsychora
Urania
zaczną krążyć mi nad głową
jak kruche nocne motyle
pozwólcie mi wtedy wysłuchać
pieśni dwunastu panien
o mojej dalekiej Arkadii
którą dawno temu opuścilem
by zmierzyć się z wyzwaniem losu...
a potem niech światełka latarnii
świetlików świętojańskich
rozświetlą przede mną zagubioną ścieżkę
do miodosytni młodzieńczych marzeń
abym mógł zanurzyć usta
gorzkie jak zioło piołunu
od realizmu codzienności
w nektarze kojącej poezji
Autor: Don Adalberto
Co z tego że kradł
co z tego że pił
w karty przegrał wszystko co miał
co z tego że jak chciał tak żył
Perspektywa rynsztoka
nie jest widokiem na świat
z za krat wolność jest wspomnieniem
nawet kiedy w mordę dostał brat
Co z tego że pogańskie rytuały odprawiał
awantury norma w domu
unurzany w cwaniactwa bagnie
co do tego komu
Dzielił jak umiał
jak umiał kochał
wierny w granicach możliwości
twardziel a w milczeniu szlochał
Wie pan drań jakich mało
takiego to do gnoju
by odkupił winy
na klatce nigdy nie było spokoju
Osądzony za życia wyrokiem
zaocznym przez znajomych bliskich
przez babcię z parteru radiotelegrafistkę
wszystkowiedzącą o wszystkich
Stracił wszystko
żona odeszła dzieci
ostatnia kropla z butli
w kieszeniach same śmieci
Stanął zmęczony w bramie
bo tutaj jestem królem
królem czego ? usiadł
pod oszczanym murem
W deliryczny zapadł trans
upiorny sen i dzieło swoje
poranek rześki zerwał na nogi
wyprostował plecy dwa oddechy złapał
myśl
O Jezu ja się cienia boję
Dym ostatniej fajki łzę wycisnął z oka
wyszedł na podwórze z zaciemnionej bramy
być człowieka cieniem ?
w blasku słońca uniósł ręce na wprost okien
głos wydobył a szyby zadrżały
kto tu jest bez winy niech żuci pierwszy
kamieniem
Zanurzam dłonie w nurcie wody
przysuwam do ust łyk dla ochłody
przemywam oczy skrapiam swą głowę
ciało dzielone na pół na połowę
przez czas który wciąż biegnie dogoni
noga na brzegu druga do toni
nieznanej wiary w siebie samego
życia wbrew wszystkim nie wiem dla czego
chcę w te odmęty zanurzyć całą
duszę wymoczyć niedoskonałą
prawda ma jedna w sercu jest ona
w źródle miłości uczyć pływać się wolę niż
na ciepłej plaży zakłamania powoli konać