malowniczo widać szlaki
niedaleki tu jest las
wszystkie wrony wszystkie ptaki
otulają wokół czas

widniejące są pagórki
rozweselą choćby mnie
takim sobie tu pościelą
panią jedną lub we dwie

współczesne doliny współczesne morza
szumem wiatr okołysze
znaczy sianko pani z z boża
i przywdzieje o to co usłyszę

niemy bocian niemy kraj
w każdym z nas to dziś nie minie
zapalczywie rwie się w pola daj 
zobaczymy czym przeminie

Spaceruje leśnymi ścieżkami
  Zawsze dostrzegam coś 
 ciekawego między drzewami.
.
Patrzę  na liście i igły spadające
niektóre wiem, bo czuję 
   są  bardzo drżące,

 tak jakby chciały powiedzieć 
  dwa albo trzy słowa -
przepraszam :
  ja znowu przyjdę 
po zimie wraz z wiosna 

i znowu będę cała w zieleni kwitnąc
   i życie się  me odmieni.

Więc niechaj ci smutno nie będzie
 bo wiem, że dobrze znowu będzie.

Słońce o wschodzie - mgłę rozmywa
jesienna aura wynurza się z mgły
astry - oblały się rumieńcem
każdy z ich płatków, na wietrze drży
jesień się snuje z rudawym włosem
cała aż błyszczy ciepłymi barwami
liście dywanem kładą się złotym

drzewa, obnażone z liściastej szaty
ich gołe konary sterczą jak kły
tylko jarzębiny czerwienią korali
radują oczy, w te osnute melancholią dni
jesień, malując senne pejzaże
ze smutnym obliczem po polach się błąka
szykując się do zimowego snu
pajęczą nicią opleciona - w puszystą kołdrę
z opadłych liści mocno wtulona - zasypia
na długie, zimowe noce i dni

autor: Helena Szymko/

Czemu wichry wiejecie nad ziemią
Czemu w serca ludzkie nie wstąpicie?
Przecież tyle w nich złości i gniewu,
Które łamią innym szczęście, życie?

Wejdźcie w serca i tam zróbcie przeciąg,
Niech co złe i z gniewu pochodzi
Wasza siła czyszcząca wywieje,
Niech nienawiść i złość już nie szkodzi.

Lecz wy wichry wiejecie po górach
I z drzewami wolicie się mocować,
Bo serc ludzkich ruszyć nie możecie,
Bo zbyt ciężkie z nienawiści w słowa.

Bo zbyt trudno, by człowieka zmienić
I zbyt ciężko, by miłość powstała.
Więc wy szaleć wolicie wśród lasów,
Bo od serc wrażliwsza jest skała.

Lato - odzwierciedla
najpiękniejsze barwy tęczy po deszczu
to łąki pachnące ziołami polnymi kwiatami
drzewa okryte szatą młodych liści
i te barwne motyle unoszące się nad łąkami
jak spadające płatki różnobarwnych kwiatów
słońce, już od samego poranka
pieści  ziemię żarem swych promieni

lato - wszystkie uroki przed nami odsłania
cała przyroda barwami się mieni
wybrzmiewa też biciem zakochanych serc
gdzie pośród wdzięków natury, rozkwita miłość
lato - to urlopy orzeźwiające wody jezior, morza
cudownie wybrzmiewająca przyrodą muzyka
która unosi się ponad nami
i zagłusza pustkę naszego serca -
bo rytm ludzkiego serca, to oznaka życia
i melodia ludzkiego istnienia

autor: Helena Szymko/

Ja wiem Boże -
że najpiękniejszą perłą w twojej koronie
jest nasze Bałtyckie Morze
ono zachodem słońca zachwyca 
ognistym płomieniem jego wody płoną
a nocą gwiazd tysiące tańczy na ciemnej toni
jak za dnia na falach słońce 

księżyc latarnia nocy do snu się ułożył
magicznego zjawiska nie zauważył 
jak wzburzone fale łagodnieją
gdy gwiazdy na ich grzbietach magiczny blask ścielą
nasze Morze Bałtyckie 
jak perła w koronie w słońcu się jarzy 
pieszcząc ciała turystów i złote piaski plaży 
tych wód wzbierające fale 
skarby - ukrywające bałtyckie wody
bogactwem natury i cudem przyrody .

 Helena Szymko - Krzyczkowska
Członek Krajowego Bractwa Literackiego w Koszalinie.

 

 

Matka natura planetę hołubi -
łonem czarnoziemu całą ziemię otula
pieści ją dotykiem słonecznych promieni
dżdżystym deszczem obmywa
drzewa i roślinność ujmują barwami
zakwitające kwiaty upajają wonią
utula potężne góry i doliny 
usypia je wiatrem - blaskiem gwiazd ogrzewa
gdy księżyc po niebie magiczny blask ścieli
dogląda troskliwie 
by wypoczęta ziemia zawsze płodną była
wszelkim rodzajem i dorodnym plonem -
planetę zdobiła .

autor: Helena Szymko/

 

Nie jesteśmy władcami naszej planety -
lecz jednym z gatunków który ją zamieszkuje
żyjmy z szacunkiem dla jej humorów
ona władczynią - nad nami króluje
to ona ustala wszelkie reguły 
nikt nie jest w stanie jej nigdy ujarzmić
uczy nas pokory do siebie do życia
przestańmy ją wciąż drażnić
nie niszczmy tego czym nas obdarzyła
bo zemścić się może okrutnie
już zsyła na ziemię trzęsienia powodzie
na wszelkie na ziemi stworzenie
nasza planeta jest wyjątkowa -
zadbajmy o to by ją - siebie chronić
od całkowitego unicestwienia .

autor: Helena Szymko/

Lato odzwierciedla - najpiękniejsze 
barwy tęczy po deszczu 
to łąki pachnące ziołami i polnymi kwiatami 
drzewa okryte szatą młodych liści 
i te barwne motyle unoszące się nad łąkami 
jak spadające płatki różnobarwnych kwiatów -
słońce od samego poranka pieści ziemię
żarem swych promieni

lato - wszystkie uroki przed nami odsłania 
cała przyroda barwami natury się mieni -
wybrzmiewa też biciem zakochanych serc 
gdzie pośród wdzięków natury rozkwita miłość 
lato to urlopy -orzeźwiające wody morza 
to cudowna wybrzmiewająca przyrodą muzyka 
która unosi się ponad nami 
i zagłusza pustkę naszego serca -
bo rytm ludzkiego serca to oznaka życia 
i melodia ludzkiego istnienia .

autor: Helena Szymko/
foto z netu/

Pozostań z nami Złota Pani -
daj nacieszyć się barwami
ukazując swoje wdzięki
zdobić będziesz krajobrazy
jakby malarz wymalował
najpiękniejsze twe obrazy
nie kryj się złota jesieni
pozwól nam cieszyć się sobą

zatańcz w swojej barwnej szacie
byśmy mogli cię wspominać
po upalnym pięknym lecie
zatańczymy razem z tobą
w blasku słońca obereczka
pod butami suche liście
a wiatr - będzie tańczyć z nami
i wywijać zamaszyście
po ogrodach i po polach
rozdmuchując barwne liście .

autor: Helena Szymko/

 

 

Nadszedł już czas złotej jesieni 
październik - zakwitnie nam złociście 
całą tę aurę w barwną przemieni 
opadłe żołędzie - blaskiem kuszące kasztany 
pod butami szeleszczące liście 
ogrody zdobią jesienne kwiaty - astry chryzantemy 
na polach fioletem ciągnące się wrzosowiska 
pajęczą nicią spowite krzewy krzewinki 

babim latem osnute - srebrnymi nitkami 
lasy odwiedzane przez zbieraczy grzybów 
zbiorowiska drzew zdobione żółtymi koronami 
cała przyroda zmienia swą szatę - 
na paletę barw w ciepłe odcienie przebogatą 
spacerując w blasku jesiennego słońca 
może przyjazną osobę spotkamy 
w sercu znów zakwitną ciepłe wspomnienia 
te barwy złotej jesieni w naszych myślach 
na długo - pozostaną z nami . 

 

Jesienią zapachniało dni w słońcu się złocą -
przyroda barwami maluje widoki 
tęsknota za czymś niesie oczy zaszły łzami 
a jesienna pani uśmiech śle uroczy 
w kwiecisty wianek przystroiła głowę
barwi odcieniami spadające liście 
ramiona szalem z mgiełki osłoniła

jej rudawe włosy rozwiały wiatry
babiego lata nitki w nie wplątały 
fioletami wrzosów ma przetkaną szatę
czerwienią jarzębin chce nas zauroczyć
jesiennym blaskiem cała promienieje 
wprawiając w zachwyt ciepłymi barwami
złoto ruda pani wszystkich zadziwiła 
szkoda - że za niedługo pożegna się z nami .

autor: Helena Szymko/ 

 

 

Poza czernią i bielą jest barw o wiele więcej -
niebo płynące błękitem
drzewa jarzębin - czerwienią korali jarzące
fiolety niebieskie bratki zdobiące uliczne gazony
trawy zielenią soczyste
stokrocie - polne maki i kwiaty lawendy pachnące
poza czernią i bielą natura świat obdarzyła 
cudnymi pejzażami - przedziwnymi ptaków zwierząt rodzajami
nawet bezwzględne góry purpurą ognia zieją

okazując potęgę spływają lawy czerwienią
złociste słoneczniki wznoszące się wysoko
i róże herbaciane przyciągające oko
gdzie tylko wzrokiem sięgnąć skąpana w barwach ziemia
o każdej porze roku inną szatę przybiera
zieleni się to złoci perlistym śniegiem pokrywa
by potem się odrodzić wyzwalając w nas podziw
w cudownej barw palecie -
jak marzanna na wodzie tonie nasza ziemia .

autor: Helena Szymko/

 

Rozszumiały się drzewa - 
suchych liści szelestem 
ich korony lśnią w słońcu 
jesienną symfonię zwiastując 
wiatr je pieści powiewem 
jakby chciał nam obwieścić 
swoją pieśń miłosną 

ach - jesieni złocista 
kasztanami błyszcząca 
paletą tęczy zadziwiasz 
melodyjna liśćmi drżąca 
ogrody pola jakby uśpione 
w twoją symfonię - zasłuchane 

snujesz się babim latem 
siejąc wokół tęsknotę  
pajęczą nicią otulasz krzewiny 
przekwitłe kwiaty na polach 
w lasach mchy borowiny 
fioletem i różem  
ciągnące się wrzosowiska 
ach ty polska jesieni złota 
ty zawsze będziesz - 
mojemu sercu bliska .

autor: Helena Szymko/

Pojawiła się nagle - 
sypnęła puchem bieli 
białym całunem 
otuliła ziemię 
w misterne korony 
przystroiła drzewa 
szkliste kwiaty 
do szyb przypina 
szaleje i dmucha 
mroźnym powiewem 
wszystkich wokół raczy - 
wichury śpiewem 

/autor: Helena Szymko/  

 

W magicznym miejscu -
w zacisznym lesie
tańczące Elfy
wznoszą się w górę
tworząc z kwiatów
cudowny ażurek 
stoję i patrzę
na tę magię w lesie
coś mnie unosi
w tanecznym wirze
z Elfami niesie 
cała ta magia
krąży wokół drzewa
w zachwyt podziwu
coraz bardziej wprawia
a moje serce -
błogość zalewa  

autor: Helena Szymko/

 

Jest takie miejsce w magicznym lesie
gdzie Elfów śpiew wiaterek niesie
a powietrze tańcząc pnie się w górę
tworząc z barwnych kwiatów ażurek
chodzę i czuję tę sferę lasu

obserwując wokół magii zdarzenia
ty stresy moje Elfie wykasuj

bym oczyszczona w tanecznym wirze
doznała umysłu wyciszenia
i tak krążę wokół magicznego drzewa
muskając kory jak struny w lirze
gdzie liść z liściem tańcząc się zlewa
a echo co pieśń lasu niesie
czaruje wszystkich - w magicznym lesie.

autor: Helena Szymko/

 

Złocisty blask słońca -
rozpływa się po niebie
łąki skoszoną trawą pachnące
ciągną się za wzgórzami
ciepły powiew wiatru
muska liście drzew i skrzydła motyli
a motyle, jak kolorowe mgiełki
unoszą się nad trawami
wdziękiem czarując -
jak delikatne płatki kwiatów
w powietrzu wirują

autor: Helena Szymko/

Przed oczyma źdźbła trawy soczystej -
nad głowami śnieżny chmur błękit
na podniebnym oceanie ciszy
białe żagle na nieboskłonie
mkną po niebie z podmuchem wiatru
on je pieszcząc delikatnie porusza
mkną po niebie niczym morskie fale
rozrywane gorącym powietrzem
białych obłoków postrzępione żagle -
unoszące się jak pióra na wietrze

autor: Helena Szymko/