Czemu wichry wiejecie nad ziemią
Czemu w serca ludzkie nie wstąpicie?
Przecież tyle w nich złości i gniewu,
Które łamią innym szczęście, życie?

Wejdźcie w serca i tam zróbcie przeciąg,
Niech co złe i z gniewu pochodzi
Wasza siła czyszcząca wywieje,
Niech nienawiść i złość już nie szkodzi.

Lecz wy wichry wiejecie po górach
I z drzewami wolicie się mocować,
Bo serc ludzkich ruszyć nie możecie,
Bo zbyt ciężkie z nienawiści w słowa.

Bo zbyt trudno, by człowieka zmienić
I zbyt ciężko, by miłość powstała.
Więc wy szaleć wolicie wśród lasów,
Bo od serc wrażliwsza jest skała.

Lato - odzwierciedla
najpiękniejsze barwy tęczy po deszczu
to łąki pachnące ziołami polnymi kwiatami
drzewa okryte szatą młodych liści
i te barwne motyle unoszące się nad łąkami
jak spadające płatki różnobarwnych kwiatów
słońce, już od samego poranka
pieści  ziemię żarem swych promieni

lato - wszystkie uroki przed nami odsłania
cała przyroda barwami się mieni
wybrzmiewa też biciem zakochanych serc
gdzie pośród wdzięków natury, rozkwita miłość
lato - to urlopy orzeźwiające wody jezior, morza
cudownie wybrzmiewająca przyrodą muzyka
która unosi się ponad nami
i zagłusza pustkę naszego serca -
bo rytm ludzkiego serca, to oznaka życia
i melodia ludzkiego istnienia

autor: Helena Szymko/

Złocisty blask słońca -
rozpływa się po niebie
łąki skoszoną trawą pachnące
ciągną się za wzgórzami
ciepły powiew wiatru
muska liście drzew i skrzydła motyli
a motyle, jak kolorowe mgiełki
unoszą się nad trawami
wdziękiem czarując -
jak delikatne płatki kwiatów
w powietrzu wirują

autor: Helena Szymko/

Przed oczyma źdźbła trawy soczystej -
nad głowami śnieżny chmur błękit
na podniebnym oceanie ciszy
białe żagle na nieboskłonie
mkną po niebie z podmuchem wiatru
on je pieszcząc delikatnie porusza
mkną po niebie niczym morskie fale
rozrywane gorącym powietrzem
białych obłoków postrzępione żagle -
unoszące się jak pióra na wietrze

autor: Helena Szymko/