Poezje religijne

Jestem pusta bez Twojej miłości,

I bezsilna jestem bez Twej mocy.

Błądzę w ciemnościach bez światła Twego,

I nic nie znaczę bez Twej pomocy,

Bez Ciebie Boże jestem liść ulotny,

Którym wiatr tylko przeznaczenia miota.

Bo sama jestem, mój duch też samotny,

Wciąż się w bezsile ze słabością splata.

Bo czymże jestem, gdy nie jestem z Tobą,

Kiedy nie wzywam Twojego imienia.

Już tylko pustka płynie w moich żyłach,

Gdyż nic nie czuję prócz bólu zwątpienia.

Więc spojrzyj Boże na moje niebycie

I spojrzyj Panie na moje cierpienie

I daj mi siłę co będzie mym życiem

I daj mi miłość - co będzie istnieniem.

Jak dziękować za Twe dary, Boże?

Jak wyrazić to wszystko mam wierszem?

Jak o Twoich łaskach opowiedzieć?

Może chmurom dać, niech szemrzą deszczem?

Może słońcu powiedzieć, na niebie?

Może gwiazdom, co błyszczą wśród nocy?

One przecież bliżej Ciebie, Panie

Tak są jasne, tyle mają mocy?

Może kwiatom, by barwą mówiły?

Może wodzie, by szumem szemrała?

Może ciszy, co wśród nocy była?

Lub radości, co głośno się śmiała?

Nie - ja sercem moim to opowiem

I to wplotę w jego ciche bicie

Ono umie wypowiadać miłość

Niech dziękuje - całym moim życiem.

Teraz szczęście motywuje mnie

do znacznie wyższego celu

zdrowie dopisuje rozłożystym dębem

pachnie rumiankiem i wiosny cudem

gołąbeczka uroku nie traci wcale

i kocha nawet bardziej namiętnie

dzieci odwiedzają stare kąty

troszczą się dzwonią nieustannie

jak marzenie śliczna wnuczka

wszystkich uśmiechem rozpieszcza

ogród czaruje przebiśniegiem

i promieniem znacznie cieplejszym

piękno spojrzenia serce przytula

modlę się aby trwała ta sielanka

w szumie traw jasnozielonych

gęsie pióro weny maczam

te wiersze są dla ciebie

i by coś pozostało po mnie

i choć czasem los wybrzydza rani

pokazując diabelskie okropne rogi

dziękuję bardzo Boże za to co mam

chciałbym kiedyś stanąć przed Tobą

i twarzą w twarz złożyć hołd wdzięczności

Kazimierz Surzyn

Jeszcze niedawno nikt w to nie wierzył,

Że z chińskiej krainy do nas przybędzie.

Koronawirus w kraj nasz uderzył.

Oj co to będzie, oj co będzie.

Gnębiły kiedyś wszystkie narody,

Gruźlica, ospa, Hajne-Medina,

Dżuma, cholera i inne choroby.

Dziś w Tobie nadzieja, Matko jedyna.

Do Ciebie i Syna wznosim błagania,

Osłoń swe dzieci tarczą miłości.

Przyjm nasze modły, wiersze i łkania,

I pozwól doczekać sędziwej starości.

Dziękuję Ci Boże, za życie me całe

Co rzeczy tysiące wciąż zmienia.

Za szczęście aż do łez w porannej godzinie

Gdy miłość się matki zaczęła.

I pierwszy krzyk dziecka co głosić chciał światu

Że życie zaczyna swe nowe.

Za troski, cierpienia co dręczą tak serce,

Że srebrem rozświetlił włos głowę.

Za dzień każdy cały od rana do nocy

I wszystkie w dniu każdym godziny.

Za lata i wiosny, jesienie z deszczami

I długie i mroźne w nim zimy.

Dziękuję Ci Boże, choć łez w życiu tyle,

Że trudno policzyć dni jasne.

Za wszystko co dałeś naukę i pracę

Za dzieci te w szkole i własne.