Trzeba ciszy i spokoju
by usłyszeć samego siebie
aby sobie odpowiedzieć
czy naprawdę pracuję
nad pokonaniem swoich wad.
Czasem nic mi się nie podoba
a sam nie próbuję
nawet w maleńkiej cząsteczce
zmienić rzeczywistości na lepszą.
Boże moja wiara jest mała
niekiedy myślę, że to już koniec
pustka,totalna klęska
A przecież Pan pragnie bym wstał,
pokonał strach, wygrał
z samym sobą
i odniósł wieczne zwycięstwo
Kazimierz Surzyn
Wolność człowieka
kończy się tam
gdzie zaczyna
działać Dekalog
Dekalog daje nam
pełną wolność
w osiąganiu doskonałości życia
i w bezustannym dążeniu do Boga
Kazimierz Surzyn
Ty - która przychodzisz
ośnieżona i zziębnięta
w samym środku zimy
aby błogosławioną świecą
chronić nasze domostwa
od gromów
nawałnic
gradobicia
pożarów
powodzi...
a w ręce konających
wkładasz jasny płomyk
który przez mroki śmierci
prowadzi do Twego Syna
strzeż nas - Panno Gromniczna
przed wilkami czyhającymi
w gęstwinach codzienności
i przemieniaj ludzkie serca
by człowiek dla człowieka
nie stawał się wilkiem
Autor: Don Adalberto
słowo stworzone
w sposób
tak piękny
że sercu dodaje skrzydeł
w rymach odnajduje
melodię zmysłów
pieszcząc doznania
pięciolinią
wyrazów
bez rymu
zaś
pędzi
jak oszalały ogier
płynie
jak wodospady
kruszące skały
rozbija zaskorupiałe
przekonania
zerwane z uwięzi
reguł
próbuje przytulić
myśli
przyspieszyć
tętno
rozgrzać ciało
lub wprost przeciwnie
zmrozić celną puentą
niespodziewanie
docierając
do źródła
wszystkich lęków
bywa też lekiem
na wszelkie obawy
gdyż ma moc magiczną
zdolną
uzdrowić duszę
lub obudzić
drzemiącą
miłość
a wszystko to
tylko dla Ciebie
Czytelniku
Oskar Wizard
łagodny
zmierzch
otula
zimowe
pejzaże
zapach
świerku
napełnia
domowe
świątynie
płoną serca
na ołtarzu
pojednania
spływa
cicho
łza
do kielicha
oczyszczenia
a opłatek drży
jak dziecko
położone na sianie
- ukazał się na ziemi znak czasu
zasiądźmy zatem do wieczerzy
przemiany
i niech wigilia zawsze w nas trwa
Autor: Don Adalberto
P.s. Wszystkim miłośnikom poezji życzę
wspaniałych przeżyć, które niosą ze sobą
święta Bożego Narodzenia.
najkrótsze dni biegną zadyszane
ścieżką adwentowego oczekiwania
w pośpiechu ślizgają się na niej
bo mrozy coraz bardziej ją wysrebrzają
ulice miast tysiącami światełek błyskają
na placach i skwerach przystrojone choinki
witryny sklepów w przepychu się pławią
szał świątecznych zakupów panoszy się wszędzie
lecz kiedy wigilijny wieczór nastaje
święte tradycje spowalniają rytm życia
w zaciszu domów jednoczą się rodziny
z chlebem miłości w wyciągniętych dłoniach
Autor: Don Adalberto
według polskiej tradycji
z mąki i wody wypieczony
opłatek
cieniutki
biały
i kruchy
a jednak ma siłę tak wielką
że nawet najmocniejsze dłonie
kiedy go ogarną
drżą bezradnie
jakby porażone
bo w wymownym geście
dzielenia się opłatkiem
dokonuje się cud
Bożego Narodzenia
i tak od wieków
delikatny opłatek
gasi wszelkie spory
a serca napełnia
wzruszeniem
dobrocią
pokojem
Dziecię Boże
na nowo
rodzi się
w człowieku
Autor: Don Adalberto
jest taka chwila
w wigilijnej ciszy
że słychać
kroki Pana Boga
chodzącego wokół stołu
w półmroku
rozświetlonym
choinkowymi lampkami
które nagle przygasły
widać cienie tych
których zabrakło
na spotkaniu
łzy wzruszenia
ukryte pod powiekami
jakby chciały zapytać
czy za rok
spotkamy się
w tym samym
gronie
jak dobrze
że przyszli ci
na których
czekaliśmy
wypatrując przez okno
i przy okazji
poszukując
pierwszej gwiazdy
na szczególnie tajemniczym
dziś wieczornym niebie
taka magia
najgłębszych wzruszeń
jest tylko raz
w roku
Oskar Wizard
cudownie zajaśniałaś
na ciemnym nieboskłonie
kiedy na ziemię przyszedł
zapowiadany przez proroków
Emmanuel - Bóg z nami
i prowadziłaś ludzi uczonych
w pogańskiej karawanie
do lichej groty betlejemskiej
aby mogli oddać pokłon
prawdziwej Światłości świata
choć dawno już zniknęłaś
z horyzontu naszego nieba
to spośród wszystkich gwiazd
ty jesteś najbardziej znana
bo promieniejesz dzisiaj
w sercach światłem Wiary
i prowadzisz nas niestrudzenie
wąską ścieżką sumienia
do naszego Zbawiciela
Chrystusa Pana
Betlejem, październik 1994
Autor: Don Adalberto
Przechadza się Pan Bóg
po kwiecistej łące.
Baraszkują koło lwa
dwa zające.
Wszyscy jedzą owoce,
bo mają witaminy.
Krótko mówiąc,
każdy tu jest szczęśliwy.
Oprócz witamin
są też związki sojowe.
Nie trzeba jeść mięsa,
owoce są zdrowe.
Nie ma tu wojen,
ani głodu.
Słońce cieplutko świeci,
nie ma więc chłodu.
Jak Noe,
wszystkie gatunki
Bóg uratował.
Oprócz zdradzieckich węży,
tym łby porachował.
Lecz nowy problem
się wyłania.
Stwórca chce znów
sadzić drzewo
dobrego i złego
poznania.
Czy zbawieni
jak dawniej
nie upadną?
Co będzie,
gdy owoców zła
dopadną?
O tym zapewne
sami się kiedyś
przekonamy.
O ile już teraz
w paszczę węża
nie powpadamy.
Oskar Wizard
jeszcze tylko kilka
niecierpliwych westchnień
i przyjdziesz znowu
kiedy najdłuższa noc
rozleje ciemności
nad czynami ludzkimi
a Wiara wskrzesi iskrę
betlejemskiej Miłości
gwiazdy się Tobie
w pokorze pokłonią
wszystkie żywioły
hołd Tobie oddadzą
i czekać będą dalej
jak na komendę
ostatniego przyjścia
w Chwale
Autor: Don Adalberto
Niech dziś
nikt suchym
nie pozostanie!
Dyngus jest przecież
zabawną tradycją!
Najbardziej mokre
będą osoby
przez nas kochane.
Albo też istota
uznana za śliczną.
Kręcą więc nosem
dostojne matrony...
Przez dzień cały
dostały zaledwie
kilka kropli!
Krzyczą, że obyczaj
powinien być zabroniony!
A Ty Skarbie
moim uczuciem
przesiąknij!
Oskar Wizard
Życzę Ci wielkiego
i bogatego Zajączka!
Pisanek we wszystkich kolorach tęczy.
Powodów do szczęścia
półtora tysiąca.
Niech czas Świąt
nas rozbawi i ucieszy!
Budzi się ze snu zimowego życie.
W myślach słońce,
baranki, palemki...
Spełni się to, co tylko śni się...
Zgaśnie też smutek wszelki.
Niech w Poniedziałek
nikt suchym nie będzie!
Na znak Przyjaźni i Miłości.
Dobro i Nadzieja
niech rozkwitają wszędzie.
Życzę Udanych Świąt
i mnóstwa Radości!
Oskar Wizard
w półmroku
pustego kościoła
odnajduję siebie
wokoło cisza
zmieszana z pulsującą
mocą pozostawionych
tutaj modlitw
nie rozpraszają nawet
bezwstydnie gołe anioły
jesteśmy tylko Ty i ja
i niepotrzebne nam są słowa
Autor: Don Adalberto
mocno wierzę
w twoją dobroć
którą zasłynąłeś
będąc jeszcze
na ziemi
i dlatego piszę
krótki list do ciebie
jak dawniej
w latach dzieciństwa
nie przynoś mi
żadnych prezentów
bo z nich już
dawno wyrosłem
ale skoro jesteś
tak dobrym
i rajskiego szczęścia
zażywasz w nadmiarze
to podaruj mi
choć odrobinę
niebiańskiej słodyczy
abym mógł troszeczkę
osłodzić życie
bo czasami jest ono
gorzkie jak piołun
Autor: Don Adalberto
Wyobrażam sobie
jak siedzisz w niebiańskim ogrodzie
w bieli niezwykłej
razem z Pannami które zdążyły
przywitać Oblubieńca
Śpiewacie pieśń chwały
a górne Jeruzalem
słucha ciekawie:
„Miała do tego talent,
myślą sobie szczęśliwi słuchacze,
i nie bez kozery
patronuje ziemskim muzykom”
Nikt jednak w niebieskim domu
już Ci nie zazdrości
Tutaj to niemożliwe
tu już zazdrości nie ma
jest tylko miłość
Dzienne sprawy...
Te najbardziej chlebowe:
Kruche, świeże
i powszednie
i dojrzałe
Podzielone
smakiem wiecznym
i niezmiennym
obdarzone
Te, za późno
rozpoczęte
i te stare, poczerstwiałe
I okruchy pozbierane
niepotrzebnie wyrzucone
resztki dzienne
Jednak - dobre
ludzkie, Boże
Tobie składam w każdy wieczór
I w ostatni wieczór
złożę.
W liturgii życia i święta
mieni się rok cały
prostymi kolorami, zwykłymi, jak święte życie
Obraca się powoli,
jak stara syryjska noria w wielkim kole historii.
Przez dzień cały i nocą przynosi wodę wiecznie czekającej pustyni
Już tysiąc lat, z każdą chwilą gotowa podać życiodajny łyk,
każdemu, kto pragnie.
Dzięki niej - będzie chleb,
kochana maszyneria...
A my, wchodzimy do świątyń,
też przystajemy, na chwilę
Schylamy się ku źródłu, by zaczerpnąć i znów iść,
nie wiedząc, jak daleko.
Lecz, nie lękajmy się, nie tylko wodne koła - niezawodne,
Źródło Życia też bije - zawsze
Bądźmy pewni
Żyjmy piękniej
Pijmy
Można dużo zmienić w życiu:
przyjaciół
ubrania
pracę
mieszkanie zamienić na coś
modniejszego
nawet słowa codzienne poprawić
i to wszystko jeszcze względnie
łatwo przychodzi
Ty, zostawiłeś za sobą
całego siebie
zacząłeś zupełnie od początku
słońce Damaszku świeciło wtedy
zupełnie inaczej,
usłyszałeś słowa
które wystarczyły ci
na całe życie
Bywają takie chwile
i słowa
Dobroć
jest miarą
człowieczeństwa
miłość
jest miarą
doskonałości
nieznane
są jednak granice
aby dosięgnąć szczytów
dlatego nieustannie
potrzebujemy
przemiany
Autor: Don Adalberto