wybacz mi Ojcze
moją słabość i pychę
co przykuta łańcuchem
trzyma na uwięzi
wybacz mi słowa
które jak kolce ranią
wiarę w siebie
co natrętnie dusi
atakiem alergii
wybacz mi że czas
w polu posiałem
że namiętność stulona
drzemie pod miedzą
i że ciągle plączę
Twoje proste drogi
Autor: Don Adalberto
Przez cierpienie poznałem głębię siebie,
odnalazłem w pokorze sens życia,
pobudziłem siły do ciężkiej pracy
i osiągnąłem sukcesy, o jakich nawet,
wcześniej nie śmiałem myśleć, marzyć,
chociaż dusza moja jest wielką raną,
co rozdziera wspomnienia, tęsknotę za bliskimi,
serce krwawi z żalu, łzy wyciska skała.
Nie zasłoniłem przed policzkiem twarzy,
ani przed obelgami, opluciem i niesprawiedliwością.
Współczuję drugiemu, bo znam w słabości swojej,
cierpienie, upadłem, płakałem, pokonałem przemoc -
cierpieniem, kłamstwo - prawdą, zło - dobrocią.
W cichej modlitwie nad brzegiem rzeki,
pośród traw kołysanych szumem fal,
Bóg przemawia do mnie cierpieniem.
Wszystko zostawiam i w sercu tulę,
kochające mnie nad życie ramiona Krzyża,
moje cierpienia są niczym we wszechświecie,
wobec Twojej męki cierniowej Panie Boże!
Tyś cierpiał za me wszystkie nieprawości,
zawisłeś na Krzyżu dla mnie z miłości.
Biorę miłujące mnie ramiona Krzyża
i nimi wyznaczam swoje ścieżki życia.
Kazimierz Surzyn
Gdzie spotykam Boga ?
myślałem że w wielkich salach
pełnych przepychu majestatycznych
budowlach tak wielkich jak On
pachnących starością
zbutwiałego drewna i gorzkiej historii
wypłakanej na marmurze
wiekowego kamienia
Gdzie spotykam Boga ?
myślałem że w błękicie nieba
po którym chmury skradają się
białe koty na wierzchołki gór wskakują
by napić się śnieżnego mleka
Gdzie spotykam Boga ?
myślałem że na zielono żółtej łące
usypanej miodowymi mleczami
w motylowej pijanej wędrówce
targanej niestabilnością pogody
Gdzie spotykam Boga ?
myślałem że w rozbłysku jasnym
który swoją mocą i potęgą
rozdziela horyzont
na dwie nierówne połowy
Gdzie spotykam Boga ?
myślałem że w drugim człowieku
w ciepłych dłoniach w dobrym słowie
w uczuciu nietrwałym ulotnym
Boga spotkałem w samym sobie
w spokoju bijącego serca
kiedy w ciszy mówi do mnie
JA zawsze jestem w tobie
dotknij mych oczu
abym przejrzał
dotknij mych uszu
abym usłyszał
dotknij mych ust
abym mógł mówić
tchnij w umysł swą myśl
abym zrozumiał
wyrwij z serca
cierń pychy
abym mógł pokochać
przyłóż krzyż do ramion
abym się uniżył
prowadź twoimi ścieżkami
abym doszedł
do domu Ojca
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Spraw dobry Panie Boże,
aby mi nikt
dobrych rad
nie dawał...
Żeby już nikt
więcej nie pouczał...
Kiedyś słuchałem
i prawie miałem zawał.
Nie chcę też aby ktokolwiek
moje sumienie nawracał.
Mam dość roboty,
dzięki Twoim zleceniom.
Zbędne jest więc,
by ktoś w tym
przeszkadzał.
Moje życie
w szczęśliwsze
się zmienia.
Proszę, aby nikt
w moim losie
nie zamieszał.
Niech raczą się więc sami
swoimi mądrościami.
Niech sądzą,
że mówią
w Twoim imieniu.
To w końcu sprawa
tylko między nami.
A oni?
Może kiedyś
swoje życie
w lepsze
odmienią?
Mam grono Przyjaciół,
miłości też nie brakuje.
Mam cele w życiu,
tematy do rozmów...
Lubię słuchać i mówić,
co serce czuje.
Uwielbiam mądrych ludzi,
unikam osłów.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
słowo stworzone
w sposób
tak piękny
że sercu dodaje skrzydeł
w rymach odnajduje
melodię zmysłów
pieszcząc doznania
pięciolinią
wyrazów
bez rymu
zaś
pędzi
jak oszalały ogier
płynie
jak wodospady
kruszące skały
rozbija zaskorupiałe
przekonania
zerwane z uwięzi
reguł
próbuje przytulić
myśli
przyspieszyć
tętno
rozgrzać ciało
lub wprost przeciwnie
zmrozić celną puentą
niespodziewanie
docierając
do źródła
wszystkich lęków
bywa też lekiem
na wszelkie obawy
gdyż ma moc magiczną
zdolną
uzdrowić duszę
lub obudzić
drzemiącą
miłość
a wszystko to
tylko dla Ciebie
Czytelniku
Oskar Wizard
Tobie pokłon oddaję
Najwyższa Mądrości
która objawiasz się
w dziełach stworzenia
pochylam się nisko
nad źdźbłem trawy
i przed nieskończonym
majestatem kosmosu
przed Tobą składam
pomnażany talent
który - jak wszystko
od Ciebie otrzymałem
wybacz mi spóźnienie
do betlejemskiej groty
ale zagubiłem się
w labiryncie czasu
Izrael, październik 1994
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
jeszcze tylko kilka
niecierpliwych westchnień
i przyjdziesz znowu
kiedy najdłuższa noc
rozleje ciemności
nad czynami ludzkimi
a Wiara wskrzesi iskrę
betlejemskiej Miłości
gwiazdy się Tobie
w pokorze pokłonią
wszystkie żywioły
hołd Tobie oddadzą
i czekać będą dalej
jak na komendę
ostatniego przyjścia
w Chwale
Autor: Don Adalberto
wieczne odpoczywanie
daj zeschłym ziołom
co nasiona już wydały
daj odpocząć ptakom
co szlakiem wędrownym
wiernie powracały
daj odpoczynek wieczny
zwierzętom zmęczonym
walkami o przetrwanie
a mnie daj tylko
szczęście wieczne
bo mogłoby mnie zanudzić
wieczne odpoczywanie
dziękuję Ci - Ojcze
Stwórco nieba i ziemi
że w łaskawości swojej
dałeś mi dwie Ojczyzny
tę ziemską - doczesną
którą nad wszystko szanuję
i całym moim sercem
kocham szczerze
i tę niebiańską - wieczną
do której ciągle zmierzam
i za którą tęsknię
choć jeszcze jej nie znam
lecz całą moją duszą
głęboko w nią wierzę
Autor: Don Adalberto
kiedy życie się przeleje
w jednej chwili
jak wodospad
i skinieniem palca
wezwiesz mnie do siebie
niech mi niczego
nie będzie szkoda
bo ja przecież nie jestem
z tego świata
wezmę ze sobą
tylko kilka wierszy
zamiast fotografii
z pielgrzymki po ziemi
choć jestem przekonany
że jeszcze wspanialsze rzeczy
tam dla nas przygotowałeś
a ja będę je mógł chwytać
w wersety anielsko - doskonałe
Autor: Don Adalberto
Kiedyś mgła w moje życie zawitała
widzenie świata poplątała.
Słońce nadal ziemię oświetlało
na mojej drodze nic nie jaśniało
ludzie widzieli piękno wkoło
w mojej istności było nie wesoło.
Mówili, że kiedyś los się odmieni
w środku myślałam - oni są omamieni.
Nieprzejrzystość długo hulała,
ale przyszedł dzień i nadzieja zawitała.
Na początku jeden promyk
wyleciał z serca jak balonik,
w końcu tęcza się pojawiła
mgła się jej przestraszyła,
wszystkie kolory wkoło wystrzeliły,
koleje losu rozświetliły.
Już Noe barwny łuk na niebie otrzymał
ulewę, potop i nie jedno zamglenie przetrzymał.
niedziela
wolne od wszystkiego
wszystkiego pracowitego
dzień poświęcony Najwyższemu
Najwyższemu Jedynemu Sprawiedliwemu
odwiedzić wypada kościół
kościół budynek ponad inne
w murach nie ma
Wiecznego Niezmiennego Dobrego
odwiedzić trzeba kościół
kościół Ciało
Cierpliwego
zbudowane na skale
jednomyślnie działające
działające z Miłością
Jak wiesz Panie Boże,
unikam pośredników.
Kosztują sporo
i zawsze moje słowa przekręcą.
Chciałbym podziękować Ci,
że naraz dajesz mi
tylko po jednym zadaniu.
Choć może trochę zbyt często?
Nic tak serce nie raduje
jak pomóc innym,
życie im przedłużyć...
Wątpiącym
przywrócić
cel istnienia.
Być wśród odrzuconych.
Wspierać niszczonych
przez bezduszną biurokrację,
wymuszać przekroczenie
jej limitów ,, miłosierdzia"...
Czasem brakuje mi
opium dla zmysłów,
modlitwy...
Lecz wiem,
co wtedy powiesz.
Zapytasz:
DLA KOGO
mojego wsparcia
znów potrzebujesz?
Oskar Wizard
Stanęły w polu
dwie odważne armie...
Jedna która twierdzi,
że Bóg ma złotą brodę...
W swej zapalczywości
twarze zacięte i straszne!
Druga krzyczy,
że Stwórca
ma wąsy
i bokobrody!
Bo nie ma żartów
w kwestii świętej wiary.
Prawda najświętsza
może być tylko jedna!
Jedni wierzą prawdziwie,
drudzy czynią czary!
Na litość nie licz!
Nadzieja daremna!
Poszły w ruch miecze,
laubzegi i topory!
Zginęli wszyscy
zanim wieczór zawitał...
Ja w śnie
też Boga widziałem.
Był ogolony.
Powiedział:
Czy ktoś mnie
o potrzebę wojny
zapytał?!
Oskar Wizard
*- zapalczywym poświęcam.
Nastąpiło
niespodziewane zderzenie.
Spotkała się miłość z pokorą.
Co dzisiaj twoje serce wybierze?
Co twoi znajomi wybiorą?
Już słychać,
że konflikt się zrodził!
Bo popiół
wyklucza miłosne wyznania.
By wszystkich pogodzić,
jeszcze ten się nie urodził...
Więc wstrzymaj oddech
i zakończ wzdychania?
Lecz jak dziś nie kochać,
kiedy dzień tak wiosenny?
Pomóż mi
rozwikłać konflikt
mój Boże!
Nigdy moich próśb
nie był to trud daremny...
Będę dziś wzdychał
w ciszy i pokorze!
Oskar Wizard
Złączymy w proteście swoje dłonie.
Pójdziemy w pochodzie przez nasze miasto.
Serce odwagą niech zapłonie.
Powiemy prawdę prostą i jasną!
Religii do życia nam nie mieszajcie.
Dość zbędnych ofiar i nienawiści.
Karierowicze na drzewo spadajcie!
Sen o wolności dziś mi się przyśnił.
W tym śnie kobieta była człowiekiem...
A nie maszyną do reprodukcji!
I nie podpieraj się żadnym Bogiem!
Nie znasz dokładnie jego instrukcji!
Oskar Wizard
ściska mi gardło
tysiącem grzechów
mnożących się jak króliki
wiąże ręce
składając do modlitwy
już nie mam czasu
na pracę
miłowanie bliźniego
czy uporządkowanie domu
to też jest grzechem
kolana wytarte
od klęczenia
w niemej prośbie
o wybaczenie
tego
że żyję
niebo milczy
jak zawsze
Oskar Wizard
Ojcze Nasz, któryś jest w Niebie,
mimo że ja nie wierzę w Ciebie,
Niech się święci imię Twoje,
chociaż wcale nie jest świętsze niż moje.
Precz królestwo Twoje, bądź wola moja.
Chleba nie dawaj, raczej kawior.
I win nie odpuszczaj, to nie sprawa Twoja,
że żal i pokora moje serce bawią.
I na wszelkie pokusy możesz mą duszę wodzić,
bo one najlepiej potrafią życie osłodzić.
Tylko mam problem osobisty:
Zbaw mnie, Ojcze, ode złego
jako sługę uniżonego.
Wysłuchaj, proszę, modlitwy ateisty.