Proszę Cię Boże modlitwą cichą
Co jak płacz dziecka nieśmiało prosi,
Co jak szept wiatru nieśmiało wzdycha
Bo sercem pragnę modły me wznosić.
Wszystkie me prośby, wszystkie błagania
Tobie chcę Boże zanieść do Nieba
Bo tak miłości dusza ma pragnie
Jak ciało wody, powietrza, chleba.
I choć Cię proszę Ojcze mój Panie
Modlitwą cichą taką jak tchnienie
To wierzę Boże że mnie wysłuchasz
Bo w Tobie - wiara, miłość, nadzieje.
Jezu!
Jak dobrze było ludziom gdyś był z nimi
Jak życie wtedy było proste, jasne
Kiedy mówiłeś zwykłymi słowami,
O rzeczach wielkich i o Bożej Łasce.
Jaki świat wtedy wydawał się piękny,
A wiara siłą jak wielką być mogła
Tyś na nich patrzył miłości oczami
A Twoja miłość - była tak wymowna.
Więc spojrzy Jezu jak ciężko nam teraz,
Gdy już Cię nie ma, gdy jesteśmy sami
Świat pusty został i samotny w bólu
Bo nie ma Ciebie - z miłości słowami.
Mówisz Jezu że wiara jest mocą,
Która sobą góry może przenieść.
Że gdy w sercu zamieszka człowieczym
To swą siłą wszystko może zmienić
Mówisz Panie, że ona potrafi,
Choćby była maleńka jak ziarnko,
Wszystko zmienić, każdą rzecz na świecie
Tą największą, tą najbardziej wartą
Dajesz Jezu przykładów tysiące,
Na tę siłę, w wierze utajoną
Co uczynić może gdy jest wielka
Jaką moc ma w sobie ujarzmioną
Ja Ci ufam mój Panie i Boże
I wciąż wierzę i wiara ma rośnie
Wierzę Boże, że Ty mnie wysłuchasz
I z tą wiarą - ma modlitwa brzmi głośniej.
Po co chodzę do kościoła
kiedy tutaj nieprawości
pod względem finansowym
seksualnym moralnym
ale się zmienia naprawia błędy
Po co czas bezcenny tracić
całą godzinę życiu kraść
mógłbym dłużej pospać
oglądać bez granic filmy
Klepać szaleńczo w klawiaturę
i jak pies przy niej warować
przez cały dzień i większość nocy
wydłużyć spacer cudnej jesieni
pójść na zakupy zalać robaka
Ale z moim kościołem
jest jak z orzechem
gdy skorupy nie rozłupiesz
szczękę sobie złamiesz
kiedy już dotrzesz do owocu
poznasz smak miłosierdzia
będziesz żył z Panem na wieki
Świątynia od zarania dziejów
potrzebuje solidnego spoiwa
a nim jest budowlana zaprawa
dla mnie osobiście to dobro miłość
Jeśli ktoś popatrzy z zewnątrz
na witraże okienne kościoła
nawet choćby oświetlało je słońce
nic ciekawego nie zobaczy
dopiero w środku duszę uraczy
W świątyni w Tabernakulum
mieszka Prawdziwy Bóg
i właśnie z Nim chcę się spotkać
powiedzieć Mu co mnie boli
Tu mogę wyznać grzechy
nikt nie jest kryształowy
tutaj odbyć żal pokutę
i powrócić do domu
w Komunii Najświętszej
całkiem przemieniony
Kazimierz Surzyn
Daj Panie Boże
urlop mojemu Aniołowi.
On tak wiele lat
bez przerwy
pracuje.
Inny na chwilę
niech go zastąpi.
Mój zaś
troszkę swobody
poczuje.
Nie traktowałem go
najlepiej...
Zwłaszcza gdy morały
w czasie przyjemności
mi prawił.
Należą mu się
wakacje w Niebie.
Nigdy mnie
w trudnej sytuacji
samego nie pozostawił.
Ja te jego wakacje
dobrym zachowaniem
odpracuję.
Pobuja się na chmurach,
zatańczy z Anielicami...
Widzę, że jest zmęczony.
Niech zdrowie ratuje!
Od razu
będzie lepsza współpraca
między nami.
Oskar Wizard
(fot. z sieci)
Czyżby jakiś Bóg
Miałby stworzyć świat
Miałby stworzyć nas
Po kolei
A kto stworzył Go
Kto Mu siłę dał
Czy był taki ktoś
To się nie klei
Skąd wiedzieć że jest
Tylko wierzyć się da
Mało trochę to
By spać spokojnie
Wciąż dowodów brak
Malują budują Mu świat
A On siedzi cicho
I tak bezbronnie
Bo nic na swoją obronę nie może
Rzucają Jego imieniem
Jak nożem
Jak kamieniem
A Ten dalej tak trwa
Spokojnym być jak On
Czy się da
No nie wiem
Chcę krzyczeć, zagłuszyć wszystkich, a jednak Cię słyszeć!
Milczenie oznacza zgodę, rozpoczętą nową przygodę
Spala się moja ikona, zamykam oczy, upadam i konam!
Na pomoc Cię wołam:
- Halo, czy jeszcze mnie słyszysz?
W ciszy szumi mi głowa, a wiatr się w niepokoju kołyszy
Mam się za doktora - chodź, wyleczę te Twoje zatrute serce
I pomoc nie wołaj, bo niepotrzebnie Ci dziurę wykręcę!
GODZINY
NISZCZĄ
ICH
ETERNALNĄ
WSPANIAŁOŚĆ
ZABIJĘ
JEŚLI NIE CIEBIE, TO SIEBIE
KRZYCZĘ W POTRZEBIE BO KREW SIĘ POLEJE
ZNISZCZĘ NADZIEJE, UŚMIECHNĘ SIĘ W GNIEWIE
A ZMYSŁY ZADZIEJE
DAM CI PUSTKĘ JAKO WIECZNĄ PRZEPUSTKĘ
ZAKRWAWIĘ TWĄ BLUZKĘ I RZUCĘ W TĘ BUŹKĘ
SWÓJ JAD, ZNOW BLUŹNIE
NA BOGA, NA DIABŁA POZA SKALĄ
ALKOMAT, SIŁA NAGŁA ROZPIERA
JESTEM W ROLI WERTERA, A UCZUCIE UMIERA
proszę bądź... BO CIEBIE TU NIE MA
proszę chodź... WCIĄŻ CIEBIE WYBIERAM
GWIAZDY
NIECH
ITERACYJNIE
EKSPLODUJĄ
...Wasze
Znów płaczę jak dziecko
Znów oddycham ciężko
Myśli się w głowie nie mieszczą
Diabły na spacer mnie wezmą
ZNÓW--ZNÓW
KROCZĘ TĄ ŚCIEŻKĄ
JESTEM GRANATEM - TY JESTEŚ ZAWLECZKĄ
MYŚLI ZA TĘSKNOTĄ BIEGNĄ
ANIOŁY OZNACZYŁY MNIE KRESKĄ
ja cierpię
ja tutaj cierpię
GNIEW
Jak dobrze być tylko z Tobą, Boże
Jak dobrze w tej ciszy co wieczorem
Gdy jesteś ze mną tylko Ty, Boże
I ta lampa jasna tu, na stole.
Wszystkie myśli mogę oddać Tobie
Nikt mi wtedy już ich nie zabiera,
Więc w modlitwie wysoko je wzniosę,
Niech nad chmury myśl moja dociera
Cichuteńko tam w Niebie przysiądzie
I nieśmiało będzie spoglądała
I to będzie największym mym szczęściem,
Obym w myślach - wiecznie z Tobą trwała.
Okiem Opatrzności
strzeż mnie - Panie
na wszystkich drogach
które dość często
w życiu się plączą
a niekiedy tworzą
węzły gordyjskie
lecz nade wszystko
zachowaj mnie łaskawie
od rymów częstochowskich
co składają się w ustach
jak zardzewiały scyzoryk
od filozofów
którym się wydaje
że mają na wszystko
gotową receptę
od teologów
którzy drapiąc się po głowie
próbują Ciebie niezdarnie
zaszufladkować
od polityków
co naiwnym obiecują
drugą Japonię czy Zieloną Wyspę
od przebieglych krętaczy
co po trupach dążą do celu
od telewizyjnych manipulantów
co przerabiają mózgi
w globalne bezmózgowie
i od wszelkiej innej plagi
zachowaj mnie - Panie!
Autor: Don Adalberto
W ciszy lata, w maleńkim kościele
Chłodne ławki co szepczą pacierze.
"Jezus ręce pozwolił swe przybić,
Wierzę w Ciebie, Boże Wielki, wierzę".
Ściany modlitw tyle tu słyszały,
A posadzka kolan tyle znała.
"Boże wesprzyj duszy mojej siły,
Bo nadzieja w sercu taka mała".
Święci z okien przysiedli na ścianach
Przy ołtarzu kwiaty pachną biało,
"Boże proszę - wlej w me życie miłość,
Bez niej w sercu - pusto, zimno, mało".
rozkołysały się dzwony
radosnym śpiewem
Chrystus
idzie
ulicami
kolorowe wstążki
łopocą na wietrze
chorągwie płyną
ponad głowami
jak żagle przesłania
wiecznie żywego
poszumem liści
w procesji
kroczą
nawet
drzewa
muzykanci symfonię
pobożnie fałszują
a na rozgrzany asfalt
wdzięcznie
kwiaty
opadają
wyrzucane z koszyczków
drobniutkimi rączkami
a Ty
taki kruchy i mały
jak płatek śniegu
w cieniu baldachimu
schowany
patrzysz i czekasz
kto Cię zaprosi do siebie
Autor: Don Adalberto
Ojcze ludzi zwierząt roślin bytów
charakterów instynktów zieleni mitów
który patrzysz błękitnymi oczyma nieba
z miejsca środka z tam gdzie nic nie trzeba
kiedy Twój palec nosa mojego dotyka
uśmiecham się niezrozumienie znika
niech widzę innych rozpalony snami
w miłości mojej Twoimi oczami
prowadzisz drogą krętą doświadczania
dla dobra duszy mego wzbogacania
chlebem podzielisz biedaka bogatego
kłosy zbożowe siejesz dla każdego
miłość bez granic i bezwarunkowa
dajesz parasol kiedy mokra głowa
szanując innych o codzienność proszę
i dla żebraka znajdę jakieś grosze
w chwilach słabości przyślij swe Anioły
niech piórkiem gilgocą gdym w ciemnościach goły
niech nie zapomnę że Ty Jesteś całym
źródłem jasności Stwórcą Doskonałym.
Dziękuję Ci Boże za ten dzień,
Co był tak pełen Twej miłości
I że chleb na stole też w nim był
I trochę ludzkiej życzliwości.
Za dzień pełen zwyczajnej pracy,
I modlitwy do Ciebie z rana
I miłości najdroższych mi dzieci
Gdy mówiły - "mamo kochana".
Dzień który mi dałeś Ty, Boże
Za cały od rana do nocy,
Bo nie byłby pewnie dniem takim
Bez Twojej w nim Boże pomocy.
Duchu, Tyś Światłem co wszystko przenika
Ty jesteś w każdym człowieczym umyśle,
Ty mówisz kwiatom, kiedy mają kwitnąć,
Ty szepczesz drzewom, kiedy gubić liście.
Tyś Światłem Ognia które Apostołom
Bóg zasłał z Nieba w dniu Pięćdziesiątnicy,
By świat nie został w smutku nad żałobą,
Że Jezus odszedł, by siąść po prawicy
Ty koisz trwogę w każdej ludzkiej duszy,
Ty dajesz siłę żeby nie zwątpiła
I Ty jej znowu pomagasz odnaleźć,
Drogę do Nieba jeżeli zbłądziła.
Daj moim wierszom siłę świętą ognia
I daj mi wiarę co wszystko przemoże
Bądź w moim sercu i w moim umyśle
Bądź ze mną zawsze, Duchu Święty, Boże.
Duchu Święty - Ty jesteś tym światłem,
Którego pełna człowiecza dusza.
Ty mówisz ludziom gdy w życiu błądzą
Jak drogę znaleźć, jak w światło ruszać.
Ty jesteś z nami zawsze i wszędzie,
Wspierasz w cierpieniu gdy serce boli.
To Ty mi mówisz jak pisać wiersze
Jak iść mam w życiu według Twej Woli
Ty nas za rękę prowadzisz Duchu
Ty zawsze mówisz - lecz czy słuchamy?
Bo cicho szepczesz do każdej duszy
Prowadź - bo drogi naszej nie znamy.
spłyń na mnie
rzeką ognia
i wypal wszystko
co nas oddziela
ogarnij mnie
ramionami wichru
i oczyść duszę
z ziemskiego błota
Duchu Boży
Duchu Prawdy
Duchu Słowa
Autor: Don Adalberto
Przed Tobą klęczę Boże mój i Panie
I błagam Ciebie o Twe zmiłowanie.
Modlitwy moje wysyłam bez końca,
Prosząc Twą dobroć co nieustająca
Modlę się nocą, modlę przez dzień cały
Błagając Ciebie o tak ważne sprawy,
O to by Wielkość Twojego Oblicza
Którego dobroć serce już nie zlicza
Jeszcze raz ku mnie skłoniło swe oczy
Bo wzywam Boże znów Twojej pomocy,
Noce wciąż całe myśl jedna zajmuje
" Niech się nade mną Twa dobroć zlituje".
Zaufałam Panu, zaufałam
Więc jak ptak spłoszony nie mknę w góry
Choć dopadły mnie troski, cierpienia,
Choć zawisły samotności chmury.
Zaufałam Panu, zaufałam
I wciąż nowym wierszem budzę strunę
Bo Bóg patrzy na wszystko z wysoka,
Zna mą duszę, ból każdy rozumie.
Zaufałam Panu, zaufałam
On jest każdej pieśni mojej Panem
I w Nim całą złożyłam nadzieję,
Z nim zwyciężę i z Nim pozostanę.
Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 11
ludzie mówią
że nie święci
garnki lepią
mówią też
że najlepiej
u Boga za piecem
- a jeśli Ty
raj nam obiecałeś
to po co Ci piec
i kto właściwie
w nim pali?
Autor: Don Adalberto
nie dałeś mi
ani kawałeczka
Muru Płaczu
dlatego pozwól
czasem
wypłakać mi się
do Twoich
porannych kapci
może wtedy
i Ty zrozumiesz
że nie jest mi
wcale lekko
Autor: Don Adalberto