rozkołysały się dzwony

radosnym śpiewem

Chrystus

          idzie

                ulicami

kolorowe wstążki

łopocą na wietrze

chorągwie płyną

ponad głowami

jak żagle przesłania

wiecznie żywego

poszumem liści

w procesji

              kroczą

                       nawet

                               drzewa

muzykanci symfonię

pobożnie fałszują

a na rozgrzany asfalt

wdzięcznie

              kwiaty

                       opadają

wyrzucane z koszyczków

drobniutkimi rączkami

a Ty

taki kruchy i mały

jak płatek śniegu

w cieniu baldachimu

schowany

patrzysz i czekasz

kto Cię zaprosi do siebie

Autor: Don Adalberto

Ojcze ludzi zwierząt roślin bytów
charakterów instynktów zieleni mitów
który patrzysz błękitnymi oczyma nieba
z miejsca środka z tam gdzie nic nie trzeba
kiedy Twój palec nosa mojego dotyka
uśmiecham się niezrozumienie znika
niech widzę innych rozpalony snami
w miłości mojej Twoimi oczami
prowadzisz drogą krętą doświadczania
dla dobra duszy mego wzbogacania
chlebem podzielisz biedaka bogatego
kłosy zbożowe siejesz dla każdego
miłość bez granic i bezwarunkowa
dajesz parasol kiedy mokra głowa
szanując innych o codzienność proszę
i dla żebraka znajdę jakieś grosze
w chwilach słabości przyślij swe Anioły
niech piórkiem gilgocą gdym w ciemnościach goły
niech nie zapomnę że Ty Jesteś całym
źródłem jasności Stwórcą Doskonałym.

Dziękuję Ci Boże za ten dzień,

Co był tak pełen Twej miłości

I że chleb na stole też w nim był

I trochę ludzkiej życzliwości.

Za dzień pełen zwyczajnej pracy,

I modlitwy do Ciebie z rana

I miłości najdroższych mi dzieci

Gdy mówiły - "mamo kochana".

Dzień który mi dałeś Ty, Boże

Za cały od rana do nocy,

Bo nie byłby pewnie dniem takim

Bez Twojej w nim Boże pomocy.

Duchu, Tyś Światłem co wszystko przenika

Ty jesteś w każdym człowieczym umyśle,

Ty mówisz kwiatom, kiedy mają kwitnąć,

Ty szepczesz drzewom, kiedy gubić liście.

Tyś Światłem Ognia które Apostołom

Bóg zasłał z Nieba w dniu Pięćdziesiątnicy,

By świat nie został w smutku nad żałobą,

Że Jezus odszedł, by siąść po prawicy

Ty koisz trwogę w każdej ludzkiej duszy,

Ty dajesz siłę żeby nie zwątpiła

I Ty jej znowu pomagasz odnaleźć,

Drogę do Nieba jeżeli zbłądziła.

Daj moim wierszom siłę świętą ognia

I daj mi wiarę co wszystko przemoże

Bądź w moim sercu i w moim umyśle

Bądź ze mną zawsze, Duchu Święty, Boże.

Duchu Święty - Ty jesteś tym światłem,

Którego pełna człowiecza dusza.

Ty mówisz ludziom gdy w życiu błądzą

Jak drogę znaleźć, jak w światło ruszać.

Ty jesteś z nami zawsze i wszędzie,

Wspierasz w cierpieniu gdy serce boli.

To Ty mi mówisz jak pisać wiersze

Jak iść mam w życiu według Twej Woli

Ty nas za rękę prowadzisz Duchu

Ty zawsze mówisz - lecz czy słuchamy?

Bo cicho szepczesz do każdej duszy

Prowadź - bo drogi naszej nie znamy.

spłyń na mnie

rzeką ognia

i wypal wszystko

co nas oddziela

ogarnij mnie

ramionami wichru

i oczyść duszę

z ziemskiego błota

Duchu Boży

         Duchu Prawdy

                  Duchu Słowa

Autor: Don Adalberto

Przed Tobą klęczę Boże mój i Panie

I błagam Ciebie o Twe zmiłowanie.

Modlitwy moje wysyłam bez końca,

Prosząc Twą dobroć co nieustająca

Modlę się nocą, modlę przez dzień cały

Błagając Ciebie o tak ważne sprawy,

O to by Wielkość Twojego Oblicza

Którego dobroć serce już nie zlicza

Jeszcze raz ku mnie skłoniło swe oczy

Bo wzywam Boże znów Twojej pomocy,

Noce wciąż całe myśl jedna zajmuje

" Niech się nade mną Twa dobroć zlituje".

Zaufałam Panu, zaufałam

Więc jak ptak spłoszony nie mknę w góry

Choć dopadły mnie troski, cierpienia,

Choć zawisły samotności chmury.

Zaufałam Panu, zaufałam

I wciąż nowym wierszem budzę strunę

Bo Bóg patrzy na wszystko z wysoka,

Zna mą duszę, ból każdy rozumie.

Zaufałam Panu, zaufałam

On jest każdej pieśni mojej Panem

I w Nim całą złożyłam nadzieję,

Z nim zwyciężę i z Nim pozostanę.

      Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 11

ludzie mówią

że nie święci

garnki lepią

mówią też

że najlepiej

u Boga za piecem

- a jeśli Ty

raj nam obiecałeś

to po co Ci piec

i kto właściwie

w nim pali?

Autor: Don Adalberto

nie dałeś mi

ani kawałeczka

Muru Płaczu

dlatego pozwól

czasem

wypłakać mi się

do Twoich

porannych kapci

może wtedy

i Ty zrozumiesz

że nie jest mi

wcale lekko

Autor: Don Adalberto

Dajcie mi ptaków wszystkie śpiewy, głosy

Powiewy wiatru co ciche i rzewne,

I dajcie echo co brzmiące odgłosem

I morza szumy co w falach wylewne.

I drzew szelesty i deszczu padanie,

Cichy głos dziecka, gdy "mamo" zawoła

I wody w górskich strumieniach spadanie

I szepty lasu gdy w zieloność woła

I dajcie ciszę co taka wymowna

I myśli lekkość co daleko zmierza

I bicie serca gdy gorąco kocha

I w swoim szczęściu czasu nie odmierza.

Dajcie mi dźwięki co w świecie najczystsze,

Z nich to najczulsze słowa me ułożę,

Żeby powiedzieć albo szepnąć tylko

"Ja kocham Ciebie, kocham Ciebie Boże".

Postawili Ją za szybą, w kapliczce

Co przy drodze, za polem tam była.

Położyli bukiet sztucznych kwiatów,

Zostawili, a Ona patrzyła

Na te pola i na wiejskie chaty,

Tak by chciała stąd iść, tam do ludzi

Może w płaczu ukołysać dziecko,

Co po nocach ciągle, matkę budzi.

Razem z ludźmi zabrać się do pracy

I pomagać w ich codziennym trudzie.

I uśmiechać się gdy świeci słońce,

Albo płakać, kiedy płaczą ludzie.

Lecz zamknęli Ją tutaj, tak samą

Bo już pewnie o Niej zapomnieli

Jednak Ona wciąż tu na nich czeka

Ta Madonna Polna, cała w bieli.

przenikasz wzrokiem

ludzkie sumienia

i wskazujesz zdroje

wypływające z głębokości

Twojego Miłosierdzia

biały promień

to woda

która dusze oczyszcza

czerwony promień 

to krew

która życie im daje

prawicę wznosisz

jak kapłan

przy rozgrzeszeniu

- Jezu, ufam Tobie!

Autor: Don Adalberto

" Bądź Wola Twoja jako jest w Niebie"

Powtarzam w wieczór i rano, Panie

Tą myślą jedną oddając co dzień,

Całe nade mną Tobie władanie.

Ty lepiej widzisz cel mego życia,

Wiesz co jest dobre dla mojej duszy,

Więc nich się stanie jak Ty chcesz Boże,

Mój umysł słucha, me serce służy.

Jesteś ze mną Boże, mój i Ojcze

W każdej chwili najzwyklejszej dnia,

Gdy w wieczornej ciszy czytam książkę,

Gdy z modlitwą gubię się w mych snach

Jesteś w mojej pracy i w rozmowie,

Szuka Ciebie każda moja myśl

W rozmyślaniach co błądzą po głowie

I w marzeniach, w które chcę znów iść.

Jezus Zmartwychwstał

zło śmierć pokonał

życie wieczne daje

moje serce raduje

Sam Bóg radością

niebo szafirem pokrył

dał mu piękne słońce

nocą gwiazd tysiące

Ozdobił poranną zorzą

purpurą zachody i wschody

podziwiając w zachwycie

jeszcze mocniej wielbię

To taki przedsmak

tego co mnie czeka

w Królestwie Boga

do którego zmierzam

W modlitwie cichej

w radości duszy

w kolorach wiosny

Jezusowi śpiewam

     Alleluja

       Alleluja

         Alleluja

Kazimierz Surzyn 

„Kto nie nosi swojego krzyża, a idzie za Mną,

  ten nie może być moim uczniem.”

                                                  Łk 14,27

I zamyślenie

w ironii losu

zamiast należnej

wdzięczności

sprzedano cię

za judaszowe

marne srebrniki

choć w oczach Bożych

znacznie więcej

jesteś wart

                Piłat obmył ręce

                nie chciał mieć

                nic wspólnego

                z twoją sprawą

szukając pomocy

patrzyłeś błagalnie

na zebrany tłum

lecz i on został

poddany manipulacjom

                 przy tobie pozostał

                 jedynie krzyż

Dusza cała wniebowzięta!

Idą Święta!

Dzieci pisanki już malują...

Pisklak ćwierka gdzieś wesoło...

Królik nad nim radośnie skacze...

Serca szczęście coraz mocniej czują.

Uśmiech króluje wokoło.

Bo w Święta nie może być inaczej.

Wzrok błądzi nad chmurami.

Szuka słońca i wielkiej nadziei.

Chodź świętować Boże z nami!

Powiedz znów,

że jesteśmy nieśmiertelni.

Oskar Wizard

(fot. z Google)

Pozwoliłeś otworzyć swe serce

Tamtą włócznią co tak Cię bolała

Aby łatwiej było nam w nie wejrzeć,

By wołało jak otwarta brama.

Pozwoliłeś by krew Twa płynęła,

Żeby dla nas była tam, przelana

Czy już można bardziej kogoś kochać?

Miłość może być bardziej oddana?

I Twe serce przez ludzi przebite

Ciągle woła, wciąż woła człowieka.

Choć otwarte w bólu, tamtą włócznią

To z miłością wieczną na nas czeka.

idziesz przez wieki

w cierniowej koronie

z krzyżem na ramionach

w zagłuszonych sumieniach

w zaułkach ludzkich serc

przez skrzyżowania spotkań

nieustannie upadasz 

pod ciężarem zdarzeń

a nasze rozliczne winy

ranią bolesną chłostą

i nie masz miejsca

gdzie by głowę skłonić

nie pocieszasz już więcej

bo jedni nie oczekują

pocieszeń od Ciebie

a drugich pocieszają

brzęczące w kieszeni

judaszowe srebrniki

coraz rzadziej spotykasz

Weronikę z odwagą

świadczącą o Tobie

i coraz mniej Szymonów

choć wszyscy pozornie trwają

pod Twoim Krzyżem

Autor: Don Adalberto

Fotografia: Don Adalberto