Przyroda barwami maluje -
polne kwiaty
pod stopy nam ścieli
roztańczony wietrzyk
między drzewami 
niesfornie liśćmi potrąca

Gdy jesteś samotny - szukasz przyjaciela 
spróbuj swoje serce przed ludźmi otwierać 
bo bardzo często w największym tłumie 
znajdzie się ktoś kto cię zrozumie 
rękę ci poda otuchy doda 
opowie życia swojego smutki 
jak w swoim życiu wysoko mierzył 
a mimo to - źle życie przeżył 
los nie zawsze jest nam łaskawy 
dlatego trzeba z losem się z zmierzyć 
szczęścia szukać nadal 
i w swoją dobrą passę uwierzyć 

autor: Helena Szymko/ 

Toniesz w przyrodzie lasów i pól -
gdzie wzrokiem sięgnąć nowe osiedla
ziemio - urodzajem zbóż brzemienna
coraz to większym skupiskiem turystów
bo wszyscy kochają nadmorski krajobraz
zachody słońca wschody o brzasku
ci sami co roku tu powracają
morze - podziwiam ten rozległy wód żywioł
ono zachwyca swoim urokiem

wpatrzona - jak pod wpływem zachodu słońca
złocą się wody naszego Bałtyku
oczarowana jak malarz przecudnym widokiem
gdy utrwala na płótnie najpiękniejszy z pejzaży
to już nie stary Koszalin lecz nowy - odbudowany
stał się też miastem naszych dzieci i wnuków
one na tej ziemi pomorskiej wyrosły
tu zapuściły  swoje korzenie
stały się miasta nowa wizytówką
to dla nich Koszalin rozwija się pięknieje
aby ich dzieci a także ich wnuki -
też pokochały koszalińską ziemię .

autor: Helena Szymko - Krzyczkowska/

 

 

 

 

 

Nie znajdziesz w poetce -
swej pokornej żony
bo ona kocha świat cały
przemieszcza się
co dnia w inne wymiary
nigdy się nie dowiesz
co gra w jej duszy

bo jest jak tajemnica
jeszcze nieodkryta
jej serce ogrodem
dla słów malowanych
wciąż kwitnące wersy
miłością podlane

ona wolna duchem
wzniosła ponad wszystko
zakochana w słowach
pieści je jak dziecię
maluje słowami przyrodę
pejzaże -żyje marzeniami
wędruje fantazją
w nieznane nam krainy

w jednej chwili radość 
to znów w oczach smutek
czy jej serce krwawi
czy miłość w nim płynie
nigdy się nie dowiesz 
nawet gdybyś pragnął
wniknąć w jej lotne myśli
ona w jednej chwili 
w poetycki azyl -
duszy się przemieści. 

autor : Helena Szymko/

 

 

 

 

Pycha i próżność, obce im wartości -
nie znoszą pokory brak im skromności
tylko pustka i wyniosłość w nich szaleje 
aż sprawiedliwość - ukaże
swe prawdziwe oblicze
i w nos im się zaśmieje 
wtedy będą jak te zdarte płyty
obje bez wartości 
albo - niczym pył marny 
przez krople deszczu zmyty.

autor: Helena Szymko/

 

Poezja - jest najwierniejszą
formą wyrażania uczuć
maluje słowem serca odczucia
dotykając najczulszych jego strun
przepełnia je pragnieniem i nadzieją
czerpiąc siłę z jego wrażliwości
wybrzmiewa w nim - muzyką
a kochających ją osób -
ogrzewa płomieniem miłości

Zamarły drzewa w jesiennej ciszy -
dziś powiewu wiatru wcale się nie czuje
śpiewu ptaków prawie się nie słyszy
słońce - ubarwiło dnia melancholię
dodając blasku wierzchołkom drzew
przystrojonym w złotorudą kolię 
za chwilę zniknie za horyzontem
noc wszystko osnuje tajemnicy mrokiem
a niebo otuli - gwiazdami upstrzoną
granatu zasłoną .

autor: Helena Szymko/

 

Deszczowy poranek -

smutkiem osnuty
piję mocną kawę - sięgam po nuty
staram się skomponować
deszczową piosenkę
kiedy nie gram nie piszę
wszystko mnie nuży

Już babie lato osnuło krzewy -
słońce blaskiem nadal czaruje
drzewa barwną szatę przybrały
jakiś człowiek w dali wędruje
morze leśnych koron złociste
dywan z liści snujący się wokół
złota jesień wciąż nas raduje
dopóki listopad nie zmyje jej deszczem
potem zima sroga odwiedzi
lecz do tej pory - spacerujmy do woli
korzystajmy ze złotej jesieni
nie powinno się w domu siedzieć -
kiedy jesień tak się rumieni.

autor Helena Szymko/

 

 

Muzyka i Poezja - razem idą w parze
muzyka pieści uszy wycisza złe nastroje
poezja - barwnym słowem
wrażliwe serce poruszy
jego urokiem wypełni serce twoje
muzyka - niesie w smutku ukojenie
piękną melodią uspokoi duszę
jedna i druga nigdy nie zawiedzie
one miłością wszystkich romantyków
muzyka i poezja - zawsze
pokarmem duszy będzie.

autor: Helena Szymko/

 

 

Wierzbo płacząca 

przeglądasz się w błękicie wody 
kąpiesz w niej młode witki
dumna ze swojej urody
rozłożystą koroną ubarwiasz
krajobraz - dokoła
a nostalgicznym widokiem 
zachwycasz wszystkich nad wodą

twój cień przydatny jest ludziom
by móc przysiąść - odpocząć
w twym cieniu pomarzyć
gdy wiatr muska chłodem w upale
słońce swym żarem praży
wpatrywać się w przejrzystą wodę
wczuć w zapach ziemi i trawy
spoglądać na plusk dzikich kaczek
wsłuchiwać w rechot żaby.

Zagubieni w współczesności -
żyjemy spragnieni
coraz większego posiadania
i gonimy za pieniędzmi
powtarzając czas to pieniądz
chociaż coraz mniej już czasu mamy 
co musiałoby się zdarzyć
aby ocknąć się z nieświadomości

że mamona to nie wszystko
żeby przetrwać, wyzwolenia nam potrzeba
od pośpiechu współczesności 

niech logika weźmie górę
nad chęcią posiadania
nasze życie niech upływa
w zgodzie z sumieniem i naturą 
a pieniędzy tylko tyle
aby godnie żyć się dało 

więc przyhamuj już człowieku
pomyśl chwilę - zastanów się
nad swym życiem świata losem
co jest dla nas najlepszego
co nam szkodzi - a zrozumiesz
że z mądrości umysłu
przetrwanie świata
i ludzkości się wywodzi 

autor: Helena Szymko/

o storczyku', o storczyku: czemuś mi taki słodny,
wody daj, miodem siej, przenieś się mnie do słonecznej Walii,
:bom głodny, -

kryształku mój, kryształku z mórz i oceanów; zagraj mi w swej dziecinie,
cymbałku twórz, cymbałku róż, przerzuć się mnie do w swej krainie;
i ciałku kobiecy, do pana do rzeczy, - czy to się tak ładnie spodoba;
olśnij mnie w swym rytuale, czasem czekaniem dowalim, - niech włosem: a grzecznym, podgrzewaj:
i pieścili się; zachciewali - ;o mewach tu śpiewaj, i Dunaj polewaj,
 
:leć, Gołębiu Mój proszę: nie zważaj do swego losu, bo wnoszę;
,i czystego od stu kłosów, a' lasem Sokolim, płynącym w oddali - :wschodzącym nie bolim,

:zatańcz tu swoje marzenia:
 
:i zaparz mi wiecznego chleba, wierzeniem od nieba:
i zaparz mi się w stokrotę, szalupie przypatrz za wojnę, -
- storczyku mój w Płotkę, bom płonę; -
 
:Fiołeczkami, zalatywały mi się i arbuzami, -
:szyszek spadających wprost do Eukaliptusowej się; w błyszczącej fali nadziani, -

do sadu, do sadu poproszę, żeby się nie bali, coś wniosę, przyniosę;
 
;czosynku coś wisiał tak sobie, byłeś pełen winy,
am był przy tobie, -
Twoich to malin i zielem naskładali tu w; cielem,-
dla Akacji i Lipy wschodzącej: biurokracji;-
 
I: słodkiego wina' a wiśni w: zalana kraina, - przeminie, -
:nie pryśnij się od pomarańczy:
, za wyplatana mama, wiosenka, do nana nana - tu tańczy:

spoczywaj sobie wen w dłoni Koali, którzy to byli wędrowni, a się nie tułali,

:przezorny mi tu zapisał, kto Kocha, przypisał:
,a ty se, a ty se: podlewaj:

I: Kochaj* mnie tak*

Dawid "Dejf" Motyka

czy to koła, o morze figlarne tak idealne:

co mi tu zalata, ten mi tu chrupka zajada sałata

 

czy w wiośle są czyjeś litery na południe; -

A mi w dzięciole, słodko czeka se w swym rosole iś wolę;

 

a czy kaszel można narzucać, odrzuca się;

co mi tu gruchać, nakryjcie się: I niech z kopułka se je

 

czy mistrz tu ustaje się w chrupkich, - zawiera'

jak w rzeczkach, taka tu Kawka, czemu zastawki tli ptaszki:

 

czy mój czołg mógł mówić teraz i nieraz:

a zgniótł ten zgnity rok w; bęben, jedyny pył; i młot,

 

a czy niesie się ta cała baranina owiec i chmurka:

tak jemu się trzyma, tuż obok mnie, :słodka słonina malina:

 

jak słodko se śpi, to niech chrapie mi:

a brzuszkiem to sobie łapię, -

 

i co tu widać a wyżej powiew w zakonnicach

niech siada nim złodziej się zakrada o łupu cupu z: szpica; bucu:

 

w rajskiej krainie, i z mojego słodziaka, mucha się tu: zatacza zakrada;

ta cała koszulka, przemiło otula w roszpółka, krótko.

 

I: kiedy się w tobie znajdzie na piętrach:

taka Wybiera, co sobie w parterkach: :Kocha: Moim: W: :Kołderkach: 💙

 

i mów mu Kochaj, i teraz: Cała wyśniona, tam będę w piosenkach ocałuj: :i pełni w milionach:

 

Dawid "Dejf" Motyka

i od mokrutkiego drzewa, i od zwietrzonego nieba, oh: ciebie mi trzeba*

za te wszystkie szukaniem noce ubłagane zamienia się w dołach i płacze Kaśka '

o' bezlitosnym ratunku wystarcza gdy świt dookoła w czarnym wujku;

promiennym pomarańcze, tancerz ulicznym jeżu, te wszystkie rany wylicza:

wyjedzie na kamień gdzieś i świat pomylony;

promyczek mi w Sercu tutaj wylicza|

 

Warkocze tu liści uzbieraj mi.

 

Wypryśnij czym prędzej i uciśnij, i weź to sobie do siebie, co mnie nie posłucha, a Kochałeś i byłeś i Jesteś nim | .

i biometr nieokrzesany tęczą w błękitnym w prze miłym błaganym; co sądy mamy ~

za krzywdy w słuchanym nie raz, za co zwierciadle przytrzyma i parzy się w krzyku codziennym dziecinnie prostym| zaraz...

 

i w nim wyjdzie się w noc i w sen uroczy; wyksztusisz się o promień co siły nabiera |

nikomu własnemu tak jak ja i po kryjomu, i rym w mym zdaniu otwieraj, i przypominaj |.

-aż ugnie się każda zakazana żona - zakażona | zmieniana na w pół i dół.. |

I tutaj goło o spływaj | skoroś pykł i łykł co wlekł i w kasze mykł, dobijaj co buczy i przyszedł se, i stygł - policzę się.

 

Bary za bary, te wszystkie gitary, czekające w komary za skróty, których nie ma, te które tu w czeluści dogryzają|.

Gromadki wen w statki, w podstępnych modelach meldunki i wianki w ich winach sztucznie wstawiają w bąbelki| -Wprawianych w bródkę, wyprawiają wywrotkę; i czyste szczęki;

 

Są bez własnej żeglugi u Matki | trajkoczą w stokrotki i maki, - a ryby biorą w różanych różańcach | kaczeńcach podróżach |

 

Wybiła godzina duża...

 

wypija błahostki z czekoladki, - i Chropy i chrostki, i chustki, i ciekawostki w zasadach najdroższych omijasz mnie | pejzażach | i wzgórzach |

 

z wielu dróg i wapiennych oh biorą; Cię bez przerwy;

 

My z troskliwiej wiosence, i naszej wisience, właściwej panience co sobie teraz zawistnie dogrywasz |

Wykwintnieś mógł | ściel się |. Boś bódł.

 

I wszystkie te strony, struny, gdzie świat pomylony, otulasz się w swych zapomnieniach, -

 

 

 

Gdy swemu posprząta, a oczy dogląda, podtrzyma w ożywczych płomieniach |

... aż wydmy poproszą, - o ciepło (niech noszą), i godło | zaplątasz;

 

o' takim się stajesz rycerzom błaganiem; a zdobył ten tron co mi i potrzeba;

-aż nędza wybrzydza i się dopomina, pojedziesz o piątej; dziesiąta... co mi trzeba ci | .

 

Mina gminna.

 

Ten balkon' tu szczekał, płonąca czekał, aż los zadrwił nogami poobrywał -

... i stokroć się prosi aż pedał spękał się; w złoty pył wykosił, i dość! I Już... toś mi pomógł!!!.

 

Rzekomo nikomu, łakomo o czekolad a w Romach, o wiadukt wychacza o rogich wrogach;

 

i Zakrywał w kołderkach, i naglił w pasterkach i bombonierkach, w bezchmurnych zadymach, których zna;

 

I już ci otwiera się; czym prędzej do mego ramienia, i zmieniaj się w mój kraj- co nie wyciera - aj! - Wybieraj...

 

*** przy tobie moje myśli zatracają sensu wodospadów ~~

o blado mi, gdym ciebie wiódł w srogi rytm kochanie ***

 

Dawid "Dejf" Motyka

i ja chcę tak ciągle sobie brać

aż moje liście zaczną kropli ssać

i będzie w mej gitarze jaśniej i weselej

aż się zgaśnie tudzież bielej

i całkowitego rozchmurzonego Nieba

i błękitów mi więc trzeba

i tych Fiołków zakrapianych Tulipanów

pięknych lasów i tapczanów

i pościeli lukrowanych

kwietnic narzucanych nauczanych

słodkich wiśni i popiołów

Ambroziaków w zgon betonów

i harmidru mi Go trzeba

słodko winne tego chleba

i Rumcajsów i Anieli

często sobie ciepło ścieli

u Bocianów

 

Dawid "Dejf" Motyka

horyzontów pięciolinia nutka Leśno polna w baśń

miłosnych poczęstunków, w osuszanych włosów; wstaw

wrześniowym popołudniem, i szumem Orfidei płatków

pachniesz, w landrynkowych dopatrując spojrzeniach

poczęstuj mnie, w tych dzikich namiętnie płomieniach

 

są okrzesane dla plecionych ptaków, z polerowanym oczu

gdym tak swobodnie przypomina, o zimie i roku

Brzebrzułka wędrowna, ma słodka wolna bez smoczków

którym to nanosi się a noc, co prosi nutka swobodna

i bez minionych lat, - Miodowa Kochaj Cię;

 

W umiłowanym mnie; *

 

Dawid "Dejf" Motyka