Ile razy muszę jeszcze zginąć, by docenić jedno życie?
Jak mam pozwolić odejść temu, co nigdy nie przyszło?
Jak zatrzymać mam swój wrzask, skoro nawet nie krzyczę?
Ile razy jeszcze ucieknę z mroku, chociaż światło nigdy nie prysło?
Tak bardzo cierpię
Grudniowe fajerwerki, Gdańsk, morze
Ballada narkotykowa w ustnym otworze
Szare serce, smutek, zawód
Samobójstwo wisi na skraju
Świat zewnętrzny wiruje w czwartym wymiarze
Czuję cudze usta, a widzę zamazane twarze
Tak bardzo chciałbym teraz nie pisać o autorze
Byłem na skraju ze świadomością
Że nikt mi nie pomoże
Styczniowy śnieg, Bydgoszcz, poranek
Czuję ciągłe zmęczenie i rozczarowanie
Obojętne czyny, łzy, marazm
W tamtym stanie nikt mnie nie odnalazł
Nie wiem co robiłem wczoraj
(Napisałem "Schody Do Nieba")
Odrobinę radości mi podaj
Tak mi wstyd, że tak nisko upadłem
(Konsekwencje Twojej zdrady)
Tak mi wstyd, że tak nisko upadłem...
„Nicość”
Z cyklu „Światynia Wężowego Grodu”
Nicość tworzy , Nicość rujnuje,
Piękność w brzydote zamienia ,
brzydotę w piękność odmienia
Śmiercią buduje.
Uczniowie mądrość głupotą zastąpili
Hypatia , Sophia, De Molay, Pan z Brescii ,
Oni doświadczyli…anatema.
Głupiec Bydlęciem się staje, Bydlęta klękają
Mędrców wciągają , Masa nicość sieje
To prawią dzieje.
Każdy Imperium pożąda ,
W każdym władza , dyktatura , żądza
Od tego się zaczyna
Myśliwy i Zwierzyna.
Za życia śmiercią ozdobiona
Po śmierci sama sobie pozostawiona
W skrzyni złocistej się skrywa
W Gildii Arachona.
Odkryta przez Mężów z Brytanii
Otwarta przez Lorda Renussa
Uwolniona Aldora dusza
Dzielnych wojów Demon przyodziewa
Pochłania , życie odmienia.
Groza i Śmierć się rozprzestrzenia
W pył wszystko zamienia.
Krollord Gdynia sierpień 2019
Zapraszam do Subskrypcji mojego kanału na youtube.com
Wiersz z muzyką na moim kanale
Pozdrawiam Serdecznie.
Bardzo bogaty szorstki
na ziemi miał wszystko
czarowną laskę złotą rybkę
co wciąż spełniały mu życzenia
ale w jego działaniach
nie było dobra miłości
najbliżsi od niego odeszli
bo kochać ani żyć nie potrafił
Tylko za pieniądzem gonił
w banku na lokacie
miał bogactwa krocie
lecz w sercu pustkę co zżerała
tak szybko do ostatniej kropli
pomocy nie chciał a szkoda
Wszystko stracił i tę rybkę też
i pochłonęła go matka - ziemia
po co ci to było człowieku
bez miłości - przegrany żywot
Kazimierz Surzyn
Dziękuję ci za to, że znów jesteś,
Za uścisk dłoni na powitanie
Za uśmiech twój, ten pełen tak ciepła
I za długie na dworcach czekanie.
Za twoje oczy pełne miłości,
Za wszystko co chciałeś mi powiedzieć
Za szczęścia chwile, które przywiozłeś
I za to, że znów do mnie przyjedziesz.
W czasach, gdy miałem kilka lat
A za wzór służył mi brat
Przerażał mnie ciężar dorosłości
Chciałem od życia tylko wolności
W czasach, gdy słuchałem rodziny
Wierzyłem w ich pogardliwe miny
Czułem się tłem we własnym filmie
Musiałem coś z tym zrobić pilnie
Dziś, unoszę się ponad ziemię
Jestem tam, gdzie nigdy bym nie mierzył
Jak miałem uwierzyć w siebie?
Przecież nikt we mnie nie wierzył
Dziś, zdarza mi się krążyć po niebie
Choć nieraz podmuch piekła mnie uderzył
Wcześniej nie wierzyłem w siebie
Bo nikt we mnie nie wierzył
Pod drzewem kiedyś ktoś przechodził
I szepnął cicho - "Jakie piękne"
A ono z liści tak jak z nutek
Poukładało wnet piosenkę
I powtarzało ją w gałęziach
I przez dzień cały nią szumiało
Bo nigdy nikt mu tak nie mówił,
Więc się w przechodniu zakochało
Wciąż wspominało tamtą chwilę
Kiedy przechodził on przy drzewie
I tęsknić teraz ciągle będzie
Bo czy tu przyjdzie - tego nie wie.
czerwone słońce
gasi zmęczenie
w szumie morza
płonący horyzont
przecina okrzyk
przerażonej mewy
patrzę jak fala
ściga się z falą
by dotknąć brzegu
jestem muszelką
wyrzuconą na plaży
upływającego czasu
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Mydło którym myjesz twarz
nie rozjaśni czarnej skóry
chodź byś drapał skrobał
nic nie da , zwyczajny wybryk natury
dla jednych dla innych innowierca
wypić wybielacz bo ludzie gadają
takich w koło mało nie znajdzie jednego
i pewnie rację mają ale co z tego
takim Bóg stworzył , drogę taką wytyczył
kroczyć po niej więc trzeba , gdzie zaprowadzi ?
każdy chciałby do nieba
na błękitnej chmurce mięciutkiej
pachnącej świeżością wypranej
w kwiatowym płynie wypłukanej
ułożyć zmęczone członki po harówce
co życiem nazwane , nasze doświadczanie
biel i czerń dwa kolory tak różne
przeciwstawne , niespójne i próżne
lecz czym jest gwiazda bez czarnego nieba
jak statek płynący bez steru do czego
litera niewidoczna bez białej kartki papieru
możesz mówić że kochasz , modlić się
śpiewać pieśni pochwalne lecz bez tolerancji
dla drugiego człowieka twoje życie jest marne
kiedy tłumaczysz przed sobą tak wychowali
taka jest moja kultura bez zrozumienia
dla innych twe życie to wielka kosmiczna
bez początku i końca czarna nicości dziura
Zimowego poranka
Jacuś roztargniony
przyjechał do miasta
może szukać żony?
Mało rolny jestem
ze wsi człowiek przecie
gdzie znajdę dziewuchę
jak nie w wielkim świecie
Na wsi bywa ciężko
człowiek sam niestety
chłopy pozostali
zniknęli kobiety
W oddali zobaczył postać
zamiast kurtki czarna skóra
długie włosy aż do pasa
całkiem zgrabna też figura
podszedł na wyciągnięcie ręki
a co to Jezusie malusieńki?
Co to są za szopy
co to jest do chu...a
toć to nie dziewczyna
to facet się buja
Jakoś by zagadać
chuchnął w dbie łapki
nie zimno kolego
tak chodzić bez czapki
Uśmiechnął się koleś
wyjął słuchawkę z ucha
nigdy nie jest zimno
kiedy "metalu" się słucha
Jacuś zadziwiony
chłodno się zrobiło
znalazł bym jakiś metal
wziął i ogrzał ryło
Klamka drzwi sklepowych
zaraz będę prychać
w ucho mnie nie grzeje
ani nic nie słychać
Może inny sposób
walnąć trzeba bykiem
i zrobi się ciepło nie
dotknę klamki językiem
Przestał dwie godziny do klamki przyklejony
-10 stopni na termometrze język odmrożony
pan doktor popatrzał szarpnął za makówkę
a że był karetką wziął na urazówkę
Jacek pokręcił głową w każdy na inną miarkę
a dzięki metalowi poznałem fajną pielęgniarkę
Miłość jest jak metal wrzący do czerwoności
wypełnia serce umysł wpływa w duszę w kości
lecz kiedy stygnąć zacznie inna mowa ciała
gdy ostygnie całkiem zimny jest jak lodowa skała
Uśmiechu polar chowa niekontrolowany bipolar
Bo mimo iż szkiełko mędrca chwale
To wciąż jednak za sercem ganie
Godzina młoda zamienia czyny w słowa
Pęka mi głowa, chyba mam uraz
Złamane serce, bolesny tatuaż
Jestem głupcem przekonany o swojej mądrości
Jestem mędrcem w swojej głupocie świadomości
Zdecydowanie niezdecydowany
Chcę spokoju i cudzego dotyku
Piekło tworzę przez własne rany
A niebo mam na miłości odwyku
Nogi mnie niosą niekontrolowanie
A przecież jestem swego losu panem
Po jasny cel idę, nieważne obcych zdanie
Mimo to błądzę, nie to było w mym planie
Uparcie niepewny - planuję bolesne błędy
Bogaty a wciąż biedny - Zero owiec, ogrom wełny
Anty - A taki jak inni
Martwy - A żywy jak kwiat lilii
Jestem BI, prowadzi mnie vis-a vis
Oryginalny jak kopia
Zapłakany chaos w pokoju
Biała flaga - idę do boju
[Boję się tylko mnie i siebie !]
Miłość nieśmiertelna umarła
Zamroził ogień swe dzieci
Posprząta to wszystko Karma
Nogi na ziemi, umysł w przestrzeni leci
Mawiam iż cierpliwość popłaca
Po czym w pośpiechu zawracam
Zatruty oddech ręce zaznacza
Wyleczyć chce powietrza katar
Biegnę, stoję, biegnę, stoję
Nic pomiędzy, bolesne te boje
Chcę ciszy, spokoju, piękna natury
Spaceruję między maszynami raz wtóry
Proszę, nie strzelaj
Nie trafisz w moją głowę
Ja sam też tego nie zrobię
Plony czynów zbieraj
Dobro żyje we mnie
Sprawia że wokół panuje na ustach uśmiech
Zło też żyje we mnie
Telepatycznie czujesz niepokój zanim uśniesz
Jestem BI, prowadzi mnie vis-a vis
Oryginalny jak kopia
Zapłakany chaos w pokoju
Biała flaga - idę do boju
Boję się tylko mnie i siebie !
//Razem z niektórymi opublikowanymi tutaj wierszami jest to kolejny utwór z cyklu " Anty "
Chcę krzyczeć, zagłuszyć wszystkich, a jednak Cię słyszeć!
Milczenie oznacza zgodę, rozpoczętą nową przygodę
Spala się moja ikona, zamykam oczy, upadam i konam!
Na pomoc Cię wołam:
- Halo, czy jeszcze mnie słyszysz?
W ciszy szumi mi głowa, a wiatr się w niepokoju kołyszy
Mam się za doktora - chodź, wyleczę te Twoje zatrute serce
I pomoc nie wołaj, bo niepotrzebnie Ci dziurę wykręcę!
GODZINY
NISZCZĄ
ICH
ETERNALNĄ
WSPANIAŁOŚĆ
ZABIJĘ
JEŚLI NIE CIEBIE, TO SIEBIE
KRZYCZĘ W POTRZEBIE BO KREW SIĘ POLEJE
ZNISZCZĘ NADZIEJE, UŚMIECHNĘ SIĘ W GNIEWIE
A ZMYSŁY ZADZIEJE
DAM CI PUSTKĘ JAKO WIECZNĄ PRZEPUSTKĘ
ZAKRWAWIĘ TWĄ BLUZKĘ I RZUCĘ W TĘ BUŹKĘ
SWÓJ JAD, ZNOW BLUŹNIE
NA BOGA, NA DIABŁA POZA SKALĄ
ALKOMAT, SIŁA NAGŁA ROZPIERA
JESTEM W ROLI WERTERA, A UCZUCIE UMIERA
proszę bądź... BO CIEBIE TU NIE MA
proszę chodź... WCIĄŻ CIEBIE WYBIERAM
GWIAZDY
NIECH
ITERACYJNIE
EKSPLODUJĄ
...Wasze
Znów płaczę jak dziecko
Znów oddycham ciężko
Myśli się w głowie nie mieszczą
Diabły na spacer mnie wezmą
ZNÓW--ZNÓW
KROCZĘ TĄ ŚCIEŻKĄ
JESTEM GRANATEM - TY JESTEŚ ZAWLECZKĄ
MYŚLI ZA TĘSKNOTĄ BIEGNĄ
ANIOŁY OZNACZYŁY MNIE KRESKĄ
ja cierpię
ja tutaj cierpię
GNIEW
Nad brzegiem morza rośnie drzewo,
Wciąż tylko w chmury zapatrzone,
Wciąż tylko w wichry zasłuchane,
Przez wszystkie drzewa opuszczone.
Smagane deszczem i śniegami
Samotnie tu nad brzegiem stoi.
Przez dni i noce wciąż rozmyśla
I wciąż się martwi, niepokoi
I zastanawia, w jakim los je
Nieznanym tu posadził celu.
Może, by trwało wciąż samotne?
A może - żeby wesprzeć wielu.
Wołam wciąż ciebie każdej myśli chwilą
I każdym szeptem zadumanym w ciszy
I każdym serca uderzeniem tęsknym
Co ciągle prosi, lecz czy ktoś usłyszy?
I czy odpowie mi twój głos daleki
I czy zrozumiesz tak odległe słowa?
Co gdzieś tu w kątach wśród ścian pozostały
W ciszy szeptane w nieśmiałych rozmowach
Ukryte w spojrzeń zagubionej głębi
W uścisku cichym mej dłoni zamknione
Kiedy powrócisz tu kiedyś po latach
Znajdziesz je wszystkie w tych kątach uśpione.
Chciałbym dotknąć miłości
jej barwy poczuć tęczowe
na końcu dłoni zatrzymać
opuszki mieć kolorowe
Tak na pstryknięcie palców
roztoczyć zapachy szczęścia
nie tylko oczy radować
niech wpłyną wprost do wnętrza
Wypełnią każdą złą przestrzeń
wypłuczą koszulę białą
bym mógł założyć na spotkanie
z tobą na wątpiące nieczułe ciało
Gdy gwiazda spada z wysoka
to znak że miłość się kończy
czy może wpada do serca
i serca dwa połączy
Wspinam się mozolnie
do uczuć pachnących w gąszczu
choć ręce krwawią od kolców
po różanago ciernia pnączu
Daleko jesteś gdzieś tam
na wysokiej góry szczycie
różę miłości niosę a słodki jej zapach
niech odmieni nasze zawiłe życie
Tyle wiosen lat jesieni ze sobą
zima zasypała do szczęścia drogę
jesteś na wyciągnięcie ręki
lecz dotknąć cię nie mogę
Zagarnę w dłonie te lody
bo wiem że po cichu szlochasz
rozpuszczę serca rozwody
aż powiesz że znowu mnie kochasz
A ja wciąż wierzę, że zaświeci słońce,
Choć chmura ciemna je płaszczem okrywa.
Choć wokół pustka, pustka, tylko pustka,
Nikt mnie nie woła, nikt mnie nie przyzywa.
Jestem jak łódka, co w fali się błąka,
Nie znając celu, nie wie dokąd płynie.
Może ktoś z brzegu, zobaczy, zawoła?
Może wśród szumu usłyszę swe imię?
I ster skieruję na ten głos daleki,
Co chce by łódka do brzegu przybiła.
Czekam i słucham, czy mnie ktoś zawoła,
Może ktoś czeka, żebym powróciła?
Lecz chociaż wokół fala pnie się sina
I chociaż chmury na niebie złowrogie
To ja wciąż wierzę, że znajdę swą przystań
I serce czyjeś czułe, dobre, drogie.
Powiedz mi, kiedy nadejdzie koniec?
Czekam wciąż w środku morza i tonę
Ciągle w głowie mam myśli młode,
Żadna z nich nie proponuje mi zgodę
Stoję w środku Nowego Świata
Ludzie tu mają mnie za wariata
Szeptam krzycząc na duszę kata
W psychice wciąż ta stalowa krata
Przed ich oszczerstwami sie nawet nie bronię
Pewnego dnia załaduję stalowe naboje
Strzał w głowę zakończy wszelkie poboje
Pomimo, że w wciąż w cieniu stoję
Światła na mnie, ja tak nie mogę
Psychiczny amok sprawia, że płonę
W kolejnych godzinach przegapiam każdą dobę
Powiedz mi proszę kiedy nadejdzie ten koniec
Nie wstydzę się słowa depresja, chociaż wiem, że to dla was ubaw po pachy
Przeraża mnie myśl, że ta presja, zabija mi wejścia na Wasze dachy
Czuję jak latam, gdy jestem na dnie, ciekawi mnie jak to będzie, kiedy upadnę
Czekam na dzień gdy siebie odnajdę, bez twierdzenia że wam tlen kradnę
Nie wstydzę się faktu, że z wielkim trudem znoszę otaczającą mnie codzienność
Przeraża mnie to że z naszego paktu, została już tylko twa obojętność
Czuję podłogę gdy widzę Twój sufit, nasza córka mój pamiętnik nuci
Czekam na Ciebie z podkulonym ogonem, chociaż już i tak każdy poszedł w swoją stronę
Powiedz mi, kiedy nadejdzie koniec?
Czekam wciąż w środku morza i tonę
Ciągle w głowie mam myśli młode,
Żadna z nich nie proponuje mi zgodę
Stoję w środku Nowego Świata
Ludzie tu mają mnie za wariata
Szeptam krzycząc na duszę kata
W psychice wciąż ta stalowa krata
Przed ich oszczerstwami sie nawet nie bronię
Pewnego dnia załaduję stalowe naboje
Strzał w głowę zakończy wszelkie poboje
Pomimo, że w wciąż w cieniu stoję
Światła na mnie, ja tak nie mogę
Psychiczny amok sprawia, że płonę
W kolejnych godzinach przegapiam każdą dobę
Powiedz mi proszę kiedy nadejdzie ten koniec
//wiersz rapowany; kiedyś z pewnością dostanie wersję audio :)
Nie mów mi, że mnie rozumiesz, bo ja nie rozumiem sam siebie
Nie mów mi, że jutro będzie lepiej, jutro mogę być w niebie
Nie mów mi, że nienawiść z serca wyjdzie, bo nadal rośnie w siłe
Nie mów mi, że możesz mi pomóc, bo rozumiem tylko zdania zawiłe
Nie mogę wstać z łóżka a przyjacielem mi zapłakana poduszka
Jestem wciąż w żałobie a śmierć siedzi mi tylko w głowie
Nie mogę uśmiechać się szczerze, nie wiem skąd smutek się bierze
Jestem wciąż na dnie a pomimo szczytu wciąż wpadam w matnie
Zabij mnie proszę || zabij mnie proszę
Ona szczęśliwa, uśmiechnięta mina, mój smutek, a jej wina
Ja w łzach, Jej serce to głaz, nie spojrzy mi w twarz
Łykam tabletki, wchodzę do karetki, świat wiruje, mam mętlik
Najszczersze kłamstwo, tak, znam to, psychiczne bagno
Zabij mnie proszę || zabij mnie proszę
Nie mogę biec do przodu, bo z tyłu mam nadzieje zza młodu
Jestem wciąż nieśmiertelny, bo swojej wierze jestem wierny
Nie mogę ujrzeć Anioła, bo Diabeł w mym sercu to kłoda
Jestem wciąż na szczycie, ale w innym życiu, w innym bycie
Nie mów mi, że mnie rozumiesz, bo ja nie rozumiem sam siebie
Nie mów mi, że jutro będzie lepiej, jutro mogę być w niebie
Nie mów mi, że nienawiść z serca wyjdzie, bo nadal rośnie w siłe
Nie mów mi, że możesz mi pomóc, bo rozumiem tylko zdania zawiłe
kiedy najkrótsza ze wszystkich nocy
bezszelestnie spowije ziemię
całunem powabnej tajemnicy
i kiedy olimpijskie muzy -
Kalliope
Klio
Erato
Euterpe
Melpomene
Polihymnia
Talia
Terpsychora
Urania
zaczną krążyć mi nad głową
jak kruche nocne motyle
pozwólcie mi wtedy wysłuchać
pieśni dwunastu panien
o mojej dalekiej Arkadii
którą dawno temu opuścilem
by zmierzyć się z wyzwaniem losu...
a potem niech światełka latarnii
świetlików świętojańskich
rozświetlą przede mną zagubioną ścieżkę
do miodosytni młodzieńczych marzeń
abym mógł zanurzyć usta
gorzkie jak zioło piołunu
od realizmu codzienności
w nektarze kojącej poezji
Autor: Don Adalberto
Co z tego że kradł
co z tego że pił
w karty przegrał wszystko co miał
co z tego że jak chciał tak żył
Perspektywa rynsztoka
nie jest widokiem na świat
z za krat wolność jest wspomnieniem
nawet kiedy w mordę dostał brat
Co z tego że pogańskie rytuały odprawiał
awantury norma w domu
unurzany w cwaniactwa bagnie
co do tego komu
Dzielił jak umiał
jak umiał kochał
wierny w granicach możliwości
twardziel a w milczeniu szlochał
Wie pan drań jakich mało
takiego to do gnoju
by odkupił winy
na klatce nigdy nie było spokoju
Osądzony za życia wyrokiem
zaocznym przez znajomych bliskich
przez babcię z parteru radiotelegrafistkę
wszystkowiedzącą o wszystkich
Stracił wszystko
żona odeszła dzieci
ostatnia kropla z butli
w kieszeniach same śmieci
Stanął zmęczony w bramie
bo tutaj jestem królem
królem czego ? usiadł
pod oszczanym murem
W deliryczny zapadł trans
upiorny sen i dzieło swoje
poranek rześki zerwał na nogi
wyprostował plecy dwa oddechy złapał
myśl
O Jezu ja się cienia boję
Dym ostatniej fajki łzę wycisnął z oka
wyszedł na podwórze z zaciemnionej bramy
być człowieka cieniem ?
w blasku słońca uniósł ręce na wprost okien
głos wydobył a szyby zadrżały
kto tu jest bez winy niech żuci pierwszy
kamieniem