płonę zniczem pamięci
na waszych grobach
rozświetlam wspomnieniem
cmentarną rzeczywistość
białą smugą modlitwy
ulatuję w przestworza
pocieszam się myślą
że jest wam lepiej u Boga
topnieje jak wosk
łza pod powieką
a wy z tamtego brzegu
wołacie do mnie
-non omnis moriar!
Autor: Don Adalberto
Płatki chryzantem opadają na płytę
ludzka pamięć dziurawa jest
jak szwajcarski ser
którego najlepsze momenty
wygryzły białe myszy
Widzisz twarz z przeszłości
ale czy pamiętasz jej uśmiech
radość i szczęście
Czy przez pryzmat smutku
tylko rozpacz i łzy
Co w sercu pozostało
ze szczęścia co z przed laty
gdy trzymasz w ręku
chryzantem białe kwiaty
Płomień knota
łącznik dwóch światów
Po jednej stronie ty
po drugiej on roześmiany?
bo raj jest za karę?
a życie to szczęście?
czy na odwrót to bywa?
On nie umrze z wraz z naszą pamięcią
chyba że Boga niema
Kładę dłoń na blacie
co oddziela nas tajemniczym murem
czy jesteś tam szczęśliwy? spytam
sprawdzisz gdy staniesz się
zimnym marmurem
umiera się tylko raz
albo też razów tysiące
strach czai się w nas
lub też myśli
beztroską pachnące
nic nie pomoże umartwianie
śmierć jest naturalną koleją rzeczy
potem zaś nic
lub zmartwychwstanie
dlaczego więc smutek
wciąż skrzeczy
zasnęły miliardy
i nam się to stanie
porzuć więc troski
i ciesz się życiem
martwienie się
to życia skracanie
bo zdarza się to
co śni się
umiera się tylko raz
albo też razów miliony
pogodo ducha
bądź zawsze w nas
chcę odejść
syty życia
i całkiem spełniony
Oskar Wizard
Znów wyjdą z ziemi,
tocząc krwawą pianę z pyska.
Zamknijmy drzwi i okna wszystkie!
Już widzę jak ukąszona szyja
czerwienią tryska!
Wilcze odgłosy
są całkiem bliskie.
Będą nas ścigać duchy i demony.
Nad miastem krąży kościany smok...
Przechodzień biegnie gdzieś przerażony.
Błyszczy upiorny księżyc
i straszy mrok!
Na końcu nadejdą
najstraszniejsze stworzenia.
Każdy jak gremlin jest mikrusem.
Nagle przerażenie
w szeroki uśmiech się zmienia!
,,Cukierek albo poczęstujemy psikusem!".
Oskar Wizard
w moich źrenicach
przegląda się jesień
oplotła moje dłonie
nicią babiego lata
i bezwolnie prowadzi
na rozstajne aleje
po złocistym dywanie
sypią się na mnie liście
pogodzone z przemijaniem
a ja z żalem chwytam jeszcze
ostatnie przebłyski lata
i w złotym deszczu poezji
uśmiecham się do nich
na pożegnanie
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
życie odchodzi jak zawsze
zaskakuje żalem choć jesień już
strąca chłodne krople porannej rosy
i nie błyszczą oczy zasnute szarą mgłą
choć słońce jeszcze na niebie
żaru nie daje wielkiego jakby
z sił opadło zabierając coś dobrego
jutro ma padać nie pozna nikt że zapłaczę
Przed ołtarzem gaśnie płomień
Przyjdą nowy zapalić, mówi starsza pani
Trzeba się ciągle modlić za ludzi starej daty
i za tych, co odeszli nie widząc, dokąd.
Trzeba pamiętać.
Kiedyś może i nam zaświecą
mały płomyk nadziei
Dziś jeszcze – płoniemy: kochamy, powstajemy
Wydaje się, że żyjemy...
Gdy płomień nasz zagaśnie, zaświecą następnym
Nasz płomień – Pan rozświeci na nowo,
Wszak była i JEST światłość prawdziwa,
czytałem o tym u św. Jana...
Zamieńmy więc nasze świece na świętość
Jak w XII stacji Dudy Gracza.
Uschły, i zwiędły Pąki Kwiatów Twego Życia,
A z chmur rozpaczy polał się Deszcz Żałoby,
Utonęła ma Radość
łzami gorzkimi jak Cykuta ostrego chili,
I w ciszę zamieniła się Pamięć o Tobie,
W jasności Twej drogi - wiekuistej, pięknej
Dostajesz Kwiaty w Prezencie od Boga,
Już nie męczy Ciebie żadna, trudna ziemska trwoga !
Już droga twa wieczna Różami Dobroci jest usłana,
i w skrzydłach Anielskich odlatuje w Niebo.
W cichości, wdzięczności Modlitwa tam ziemska płynie,
I z łzami Oceanu Pamięci znicze swe zapalam.
Nie uschnie, nie zwiędnie
Pamięć o Twej osobie,
Będzie ją wznosić Piękny Anioł w rajski Eden,
Powyżej lasów, powyżej chmur, i Zielonych
Przyrody Atłasów...
Z Kwiatami Życia, i wiecznej chwili
Motyle Skarby Czasu Godzin i Minut Ziemskich
Usiądą na pięknej ławce Natury Raju,
i z Wspomnieniami, i z obrazami Ciebie
świat mej Pamięci nie ustaje momentów różanych,
smaków przepięknych z Tobą kochanych ! :)
Wdzięczność przesłodka jest promienista,
w Sercu, w mej Duszy Miłością ognista !
Nastąpił ten moment
Jesteś szczęśliwy
Znów czujesz że żyjesz
Znów uśmiech prawdziwy
I wszystkie twe troski
Hen uleciały
Na nowo żywot
Prowadzisz wspaniały
I czujesz ten zapach
Wiśnie kwitnące
Pachną jak kwiatki
Wieczorem na łące
Gdy z kolegami
Latem biegałeś
Bo wtedy beztrosko
Problemów nie miałeś
I tak odpoczywasz
-Szczęśliwy
Wygrałeś w boju
I słyszysz głos księdza
- nad sobą
"Spoczywaj w spokoju"
Amen.
Mam dość.
A dość ma mnie.
Czuję je w całym ciele ,
Wgryzło mi się w każdą kość.
Nie znam się na medycynie,
Nie chce sam znów sobie przeczyć,
Że jest dobrze.
Nie wiem,
Powiedz,
Czym i jak to mam wyleczyć?
Po co liczyć znów na ciebie?
Sam receptę znajdę sobie!
Może będę z tobą w niebie,
Kiedy już to w końcu zrobię.
Już znalazłem!
Weź do dłoni!
i mi przyłóż,
Wprost.
Do skroni.
Spójrz
im w oczy
Stań przed lustrem
Poczuj umysł swój w niewoli
Wejdź
w głąb myśli
Stocz tam walkę
I ją przegraj znów powoli
Chwyć
za duszę
Już nie swoją
I bez swojej też już woli
Usłysz
strzały
Zobacz wnętrze
Niech już więcej cię nie boli
Stoisz nad przepaścią
Liczysz wdechy
Liczysz czas
Liczysz na siebie
Stoisz nad przepaścią
Na głowie masz koronę
Ciężka, żeliwną
Która ciąży
Stoisz nad przepaścią
Czekasz na powiew
Aby się unieść
Lub spaść
Stoisz nad przepaścią
W głowie same najlepsze decyzje
Ale nie są Twoje
Nie możesz się zdecydować
Stoisz nad przepaścią
Liczysz że ktoś Ci poda linę
Do dłoni,
Na szyję.
Siedzę na tronie
Insygnia władzy
A w ręku broń
Muszę się jakoś obronić
jak mam strzelić w głowę
Sobie.
Czy mogę się zrzec tronu?
I korony?
Oddam im wszystko,
moje stroje
I nakrycie
Nastroje instrument
Gotowy do gry
Gry o życie.
Brama Czasu się zamknęła
Łza o łzę się wciąż ociera
I kale ją gorycz smutku :(
Spróchniałym staje się rzeczywistość,
I gnuśnieje potokiem zatrzymanym klepsydry czasu
przez Los Czasu piorunu Śmierci cios :(
Łza spada z wzburzonym impetem
Już ostatni raz spoglądam - to ostatnia chwila !
Jedna myśl na drugiej się kładzie
I boli dusza,
I cierniem utraty porusza.
Szalejące morze łez
jest jak Armagedon !
Gorętsza każda myśl,
A łza o łzę się ociera,
i bolejąco głośno uwiera !
Spadając do ognia Miłości
Smutnieje,
Ciemnieje,
Wszystko szarzeje !
I piękną biel założysz tam na wieki
W błogości, zgaszonej ciemności !
Organy ci ładnie zagrają,
I twą duszę na wieczność posyłają !
Piękny Kwiat, i wiązankę
zaniesie Ci Nasza Pamięć....
Spada do ognia myśl, jedna, druga,
i z bólu szlocha,
Bo życie zamknęło swe bramy,
A my na spotkanie tam z Tobą
w Wiecznym Świecie się kiedyś spotkamy !
Każde drzewo ma liście, gałęzie
Każdy rodzi się tym listkiem
I żyje w prawdzie, lub w błędzie
Prowadzi życie szukając iskier
Każde drzewo ma początek, koniec
Każdy zapuszcza swoje drzewa
A w pamiętniku na pewnej stronie
Wreszcie w jego korzeń się zmienia
Dziś umarł mój dziadek
On był korzeniem mojego drzewa
A Bóg to mój świadek
Że ja też się kiedyś nim stanę
Zawsze łzy liści i gałęzi
Rozpacz najbliższych twarzy
A On uciekł tylko z uwięzi
I teraz jak ja piszę, patrzy
Zawsze podsumowanie żywota
Rozpacz jak po bohaterze
Na tacy nieszczera kwota
W którą ani On, ani ja nie uwierzę
Dziś umarł mój korzeń
Spruchniały i zatruty
Powód rodzinnych schorzeń
Zimny i zepsuty
Ja też z listka przerodzę się
W Korzeń na którym zbuduję rodzinę
Moje gałęzie i listek - Antosię
I wiem, że ja też wreszcie zginę
Ja też będę jak on podsumowany
Korzeń pożegnany przez swe dzieła
Z waszą opinią będę zrównany
Dla mnie będzie już tylko ziemia
Drzewo musi przejść swoje faze
Liść, gałąź, korzeń
Dziecko,Rodzić,Dziadek
W tym widzę piękno - a nie zapłakane twarze
Więc żegnaj.
Jutro ja będę pożegnany.
Nie czuje ciała w łóżku leżąc
W nocy modły śpiewam o dobro prosząc
Chce zamknąć oczy
Wielka walka się tu toczy
Odrzucam znajomych, brak chęci
Nic mnie na razie nie zachęci
Czuję kule u nogi
Nadeszły mroki
Grube ups, niezadowolenie
wielkie rozczarowanie, człowieka niezobaczenie
i stoję tutaj i nie wiem co robię
mam wrażenie, że jedną nogą w grobie
próbuję coś stworzyć, słowa niesprzyjające
otoczenie w sumie też nieco żrące
i jestem zagubiona
znowu gdzieś niepotrzebnie włączona
ja muszę stąd wyjść, uciec w nieznany świat
bo pragnę wolności, pragnę od lat
jednak gdzie ja mam iść
wszędzie to samo, te same twarze,
to samo brzmienie zaczerpnięte nieuważnie
odejść ja pragnę, pożegnać mam chęć
przemożną, wielką jak sto razy pięć
głupie te rymy, głupi ten wiersz
głupia ja, głupi ten świat
Więc co po mnie zostanie?
Głupie bajanie, bo cóż by innego
Jestem głupotą niezdolną do niczego
Chodzę i mówię, jestem i myślę
Kreślę te słowa w swoim umyśle
Lecz nic nieznaczące, jedynie mnie kojące
To wszystko warte półgroszówki
a może nawet nie
Nic nie warte moje bajanie
Może lepiej, gdy tak zostanie.
Smutek przyszedł, usiadł
Uparcie siedzi przede mną
Moje serce napadł
Idę przez drogę ciemną.
Dlaczego znów jesteś przy mnie?
Złapał mnie mocno za nogi
Niedługo będzie już po mnie
U mnie brak ostatnio równowagi!
Przychodzisz na świat
pełen nadziei.
Rodzice bywają różni,
najczęściej kochają.
W miarę upływu lat
coś złego się dzieje.
Czujesz, że należysz do tych,
którzy od grupy odstają.
Nie pomoże nauczyciel,
zajęty podstawą programową.
Nie licz też na pomoc
złotoustego księdza.
Jeśli nawet dostaniesz rentę,
to kiedyś ci zabiorą.
Czeka cię strach, ból
i pewnie nędza?
Zamglony umysł
świata w pełni nie ogarnie.
80% ojców
porzuca taką rodzinę.
Od silnych leków
zatrucie czasem dopadnie...
Kupowanych
za matki udręczonej
krwawicę.
Módl się za rodziców,
będziesz żyć tyle
co oni.
To ich największy lęk,
nikt później
ci nie pomoże.
Czekają najprostsze prace,
dopóki szef cię nie przegoni.
Komu potrzebne takie życie
Panie Boże?
Oskar Wizard
*- jeden z pozostałych 20%
Nie wiem dokładnie,
czym jest wieczność?
Ale zamierzam
z niej skorzystać.
Może to słoneczna wyspa,
na której panuje radość?
W tym życiu nie ma nikogo,
kogo mógłbym dopytać.
Bo każdy inaczej
Raj wyobraża sobie.
Jedni rozkoszną krainę
pełną miłości...
Dookoła zwierzątka,
zieleń,
na niebie słońce
ku ozdobie...
Inni miejsce
poświęcone
pogodnej pracowitości.
Ile ta wieczność
lat w sobie mieści?
Będziemy tam wszyscy,
czy będzie nas niewielu?
I czy z tej Ziemi
dostaniemy tam
jakieś wieści?
Za wiele lat
sami się przekonamy,
Przyjacielu.
Oskar Wizard