Spokój nadchodzi...
Cierpienie odchodzi...
Ludzie w życiu, pojawiają się nowi...
Wnoszą ile mogą...
Wynoszą więcej...
Wprowadzają chaos, nawet jeśli nie chcesz...
Odbierają smutek, łamią serce...
Ile tego znieszesz?
Ile stracisz jeszcze?
Kiedy radości czas nastanie?
Bólu, ty mój panie...
Samotnie czekam, na lepszy czas...
Ile czekać?
Nim radość dasz...

Czego się boisz
czemu uciekasz
spojrzeć nie masz odwagi
na ludzi ulicą idących jak rzeka

nikt palcem nie pokazuje
nikt twoich nie zna krzywd
nikt tego co ty nie czuje
czemu tak ciężko Ci

straciłaś zaufanie
ktoś głęboko zranił cię
nierówne to równanie
lecz życie nie kończy się

może siądziemy w kącie
tam są krzesełka dwa
ja będę cicho siedział
niech twoja opowieść trwa

po nocy dzień nadchodzi
przegania cienie złe
może ktoś kiedyś Ci wynagrodzi
cierpienia i udręki twe

***
Dział: Proza życia
***
Zbigniew Małecki

Życia kopniaki posiniaczyły mą duszę
muszę się uporządkować
zebrać siły

może odchorować
skrupulatność
zaplanowana każda minuta

ucieknę od kolejnego
życiowego buta

tylko
zrogowaciałe uczucia
ocierają i ranią

***
Dział: Proza życia
***
ZM

już po drugiej stronie być,
przestać marzyć, przestać śnić,
skończyć w końcu z tym co złe,
z tym co wciąż zabija mnie.

Gdy chciałem spotkać kogoś...
Spotykałem jedynie ból...

Gdy ból przestał być sobą
przestałem cokolwiek czuć....

Gdy budziłem się na nowo...
myślałem, że to cud 
niestety samotność okazała się jedną z moich życiowych ról