Mijasz zakręt za zakrętem
na prostej, nieskończonej drodze
W towarzystwie pustej głowy
i nie wartym zachodu wschodzie
porannego słońca
Dokąd to niesie duszę
Której nikt dźwigać nie chce?
Wspomniała, że jej podróż
zawiera schowane przejście
w ścianie końca
W tym nieustannym horyzoncie
zdarzeń i przygód zatrzymanych
zgubiłaś cel potrzebny
Pretekst wiatrem podszywany
Pomijasz milczeniem.
Nie piszę już
pięknych wierszy
O moim okropnym losie
W ciemności smutku
stałem się bielszy
brakuje rozpaczy w głosie
Nie piszę już
trenów miłosnych
gdy wokół potłuczone lustra
Więc pozwól mi tworzyć
grono dziwot złych
ze szczerym uśmiechem na ustach
Powiedz publice
Jakim uczuciem się łasisz
Gdy Twój palec wskazuje
Drugiego człowieka?
Zgarbiony, w towarzystwie
Niepewnego kroku
On to nie alfa
Lecz czubek Twojego nosa
Jest omegą
Powiedz publice
Jakim wzorem jesteś
Wystawiając do dziennika
Kolejne oceny?
Ah, tak - nie powiesz
Czas kradł pośpieszne sekundy
W wolnych, straconych latach
Tkwiąc w błędnych decyzjach
Psychicznej traumy
Każdy wdech napełniał zmartwieniem
Wciąż zastając wnętrze
W pustce osądzających opinii
Odpowiedziami
Na które nie znasz pytań
Zakopując żal i pretensje w ogródku
Nigdy nie wiesz co z tego wyrośnie
Nie przeszkodzi to w podświadomym
Podlewaniu tych wspomnień
Błądziłem, wrzucony pomiędzy
Co masz jeszcze mi do zarzucenia
Jeśli nie swoje ramiona?
W królestwie serc
To Twoje dla mnie świeci najbardziej
Chcę po nie biec
Wziąć, schować, gdzie nikt je nie znajdzie
Bądź moją Rinoą
Pozwól mi proszę trzymać Cię za rękę
Nam świata nie zabiorą
Tyś jest światem, dla którego klęknę
Jesteś moim światłem
Blaskiem księżyca w ciemności
Razem nad miastem
Unosić będziemy się w naszej miłości
Jesteś przełącznikiem
Przełomem, gdy nie chciałem budzić się rano
Chcę być Twojej karmy wynikiem
Nawet w ubraniach stoję przed Tobą nago
Chciałbym powiedzieć "dziękuję"
Ale czym jest słowo przy tych uczuciach?
Codziennie w szczęście zyskuję
Budując zamek, gruntem moim nie jest już piach