Słońce chowa sie za chmurami
Jasność nieba znika z każdym promieniem
Zielone drzewa ciemnieją wraz z górami
Które niegdyś były naszym istnieniem
Gdy dopada nas zmierzch, a chłód gra swe pieśni
Widać świecące gwiazdy, jakby były duszą
Kogoś z nas, kogoś kim już nie jestesmy
Nie swiecą tak tylko dlatego ze muszą
W tym blasku widze wielką siłę
Mineło tak mało czasu, gdzie ona jest?
Gdzie to co było dla nas miłe?
Czyżby dla nas nagle zabrakło miejsc?
Ksieżyc wschodzi, daje mi znak
Czas nadszedł aby znów mysleć o życiu
Czas, by czytać wszystko wspak
O blasku życia, i jego gniciu
Piach zimny nad brzegiem jeziora
Czuję każde ziarno jak prosi
O ratunek, gdy atakuje je zmora
Istnienia którego nie znosi
Spokojny wiatr milknie coraz ciszej
a drzewa ukazują nam startą ściezke
na której gdy szliśmy, byliśmy bliżej
Dlaczego dzisiaj jest to takie śmieszne?
Lata mijają złowrogą zimą
A w sercu czujesz ten prastary żal
Zastanawiając sie gdzie mędrcy idą
Ze łzami w oczach, spogladasz w dal
Żałoba, którą przeżywasz o każdej porze
Odziewając sie smutkiem, płaczem i cierpieniem
Trwa tak długo aż przejaśni sie na dworze
Niczym to serce, odcień za odcieniem
Ciemność koło mego boku zaprasza na bal
Nawet duchy odchodzą przerażone
A ja zapraszam do innego świata, do cichych sal
Gwiazdy tłumaczyły, nie rozumiem jak to jest stworzone
że w Nas odrasta milość, lecz tylko jako pleśń
Znika jej duma, ciepło i wdźięk
Przygnębiona jest moja pieśń
Smutny jest mój dźwięk
Chciałbym w tej nicości popaść w sen
Lecz krocze miedzy drzewami myśli
I szukam mały spokoju cień
Nim wyjdze prawdziwa postać mojej nienawiści
I spacerując widze że zgubiłem się
Zostałem oddzielony od mej milości
Sam nie wiedząc czego chcę
A może chciałem poznac źródło tej złości?
Czerń tej nocy powoli umiera
Pojawia sie gorące istnienie
A zza widoku gór, znowu w droge sie wybiera
Najjaśniejsze ze wszystkich, jakby natchnienie
Coś na co tak długo czekaliśmy
Widać piękną zieleń i ptaków śpiew
Znów widze szczyt gór na ktore sie wspinaliśmy
Odnajduje ścieżke i zemsty gniew
chłód - zimny, szorstki, ociepla nasze żyły
Zmieniając ciepło promieni zza chmur
Zapominając o wspomnieniach które są, które były
Mowie tu o Tobie, i cierpień pełen wór
I gdy ten dzień nastaje napełniony energią
Przepraszam Cię, odwołam sie do mojej skromnosci
W boskim świetle pozostań moja wierną
Tam na Ciebie czekam...w Ciemności.
Jasność nieba znika z każdym promieniem
Zielone drzewa ciemnieją wraz z górami
Które niegdyś były naszym istnieniem
Gdy dopada nas zmierzch, a chłód gra swe pieśni
Widać świecące gwiazdy, jakby były duszą
Kogoś z nas, kogoś kim już nie jestesmy
Nie swiecą tak tylko dlatego ze muszą
W tym blasku widze wielką siłę
Mineło tak mało czasu, gdzie ona jest?
Gdzie to co było dla nas miłe?
Czyżby dla nas nagle zabrakło miejsc?
Ksieżyc wschodzi, daje mi znak
Czas nadszedł aby znów mysleć o życiu
Czas, by czytać wszystko wspak
O blasku życia, i jego gniciu
Piach zimny nad brzegiem jeziora
Czuję każde ziarno jak prosi
O ratunek, gdy atakuje je zmora
Istnienia którego nie znosi
Spokojny wiatr milknie coraz ciszej
a drzewa ukazują nam startą ściezke
na której gdy szliśmy, byliśmy bliżej
Dlaczego dzisiaj jest to takie śmieszne?
Lata mijają złowrogą zimą
A w sercu czujesz ten prastary żal
Zastanawiając sie gdzie mędrcy idą
Ze łzami w oczach, spogladasz w dal
Żałoba, którą przeżywasz o każdej porze
Odziewając sie smutkiem, płaczem i cierpieniem
Trwa tak długo aż przejaśni sie na dworze
Niczym to serce, odcień za odcieniem
Ciemność koło mego boku zaprasza na bal
Nawet duchy odchodzą przerażone
A ja zapraszam do innego świata, do cichych sal
Gwiazdy tłumaczyły, nie rozumiem jak to jest stworzone
że w Nas odrasta milość, lecz tylko jako pleśń
Znika jej duma, ciepło i wdźięk
Przygnębiona jest moja pieśń
Smutny jest mój dźwięk
Chciałbym w tej nicości popaść w sen
Lecz krocze miedzy drzewami myśli
I szukam mały spokoju cień
Nim wyjdze prawdziwa postać mojej nienawiści
I spacerując widze że zgubiłem się
Zostałem oddzielony od mej milości
Sam nie wiedząc czego chcę
A może chciałem poznac źródło tej złości?
Czerń tej nocy powoli umiera
Pojawia sie gorące istnienie
A zza widoku gór, znowu w droge sie wybiera
Najjaśniejsze ze wszystkich, jakby natchnienie
Coś na co tak długo czekaliśmy
Widać piękną zieleń i ptaków śpiew
Znów widze szczyt gór na ktore sie wspinaliśmy
Odnajduje ścieżke i zemsty gniew
chłód - zimny, szorstki, ociepla nasze żyły
Zmieniając ciepło promieni zza chmur
Zapominając o wspomnieniach które są, które były
Mowie tu o Tobie, i cierpień pełen wór
I gdy ten dzień nastaje napełniony energią
Przepraszam Cię, odwołam sie do mojej skromnosci
W boskim świetle pozostań moja wierną
Tam na Ciebie czekam...w Ciemności.