poczuć...poczuć czyjeś dłonie
Gdzieś na tle nerwowym mieszkam
Napęczniałe ciało myślami pękam.
Głowa pełna myśli krzyczę! Inni widzą tylko uśmiech
Przy rozmowach gdzieś hen odpływam
Wybawcze leki otumaniają brak prawdziwych uczuć
Może kiedyś uda się komuś z gliny mnie odkuć.
Umysł nawalił, przestaje myśleć.
Zaczynam czuć, mocniej i mocniej...
Tak łatwo można oszaleć.
Dźwięki robią się głośniejsze, coraz głośniej i głośniej.
Przed lustrem stoję i pytam się ''czemu tego nie olewasz?''
Znowu wpadam w moją wewnętrzną histerię...
Za wariata mnie uważasz
co chwilę umysł wykrywa zagrożenie innym przypomina to komedię
Serce przyspiesza, oddechu złapać nie mogę.
Świat wiruje, dusza krzyczy i woła o pomoc.
Ja samą siebie zagoniłam w pułapkę.
I tak codziennie czuję tę niemoc
Potwory przeszłości przychodzą
Sceny...Sceny od nowa poniżenia przeżywam
Życie mi ciągle brzydzą
W teraźniejszości się ciągle rozmywam
Odchodzą i przychodzą z siłą nasiloną
zatykają mi usta...Duszę się
Stoją nade mną i drwią
Ja szarpię się i krzyczę...
Wpadłam w wewnętrzny mrok.
Wdech...wydech nawet to męczy.
Jakaś zjawa nad uchem jęczy
Odejdź!Czemu jesteś obok?
Wszystko jest w odcieniach szarości
Słońce gdzieś za chmurami
Codziennie leżę, gdy ciemno za oknami
Usiłuję wstać, pomimo trudności...
Gdy nadchodzi noc...
Gdy sen nie nadchodzi
Wpatruję się w strop
Z oczu płyną łzy
Czuję cały czas tą niemoc
Ciężko żyć tu bezludzi
Mówię ''Złe myśli zakop''
Wolę usnąć zamknąć oczy...