ZŁOTA JESIEŃ

Po deszczu zimnym

światem całym

zawładnęło słońce

w promieniach złotych

życie raźniej płynie

cierpienie z czoła ginie

chwytam naturę oddechem

spojrzeniem obejmuję

ukojenie odnajduję

kroczę wolno polną dróżką

liście pod stopami

ślicznie nucą barwami

coraz więcej liści wokół

tańczą taniec październikowy

o smutkach nie ma mowy

drzewa na wpół nagie

w borach trawa żółknie

niech żyje złota jesień

w wieńcu z bluszczu

liści dębu szyszek jodły

owoców żurawiny

i korali jarzębiny

Kazimierz Surzyn