Nie pozwól się włożyć do ram i powiesić na ścianie.
Ignoruj takie widzenie świata, bo jemu to nie przeszkadza wcale,
a tobie nie pozwoli wzlatać , coraz to wyżej na te poziomy,
gdzie możesz tworzyć z pasją swoje odważne tony.
Wsparcia nie szukaj u nikogo, nie znajdziesz go,
jedynie w swym własnym domu,
otwórz swe wnętrze nowym kluczem,
pokłoń się nowym wartościom,
a dawne odeślij z niczym.
Pozwól im żyć tylko dla siebie,
a pasje entuzjazmu tworzenia,
wrocą do ciebie i jeśli ktoś będzie chciał ,
uderzyć w ciebie, zawsze miej przy sobie,
takie formy bezpieczeństwa ,ktore będą ostoją,
dla twego człowieczeństwa.
Smak oczekiwania i nadzieji,włóż pod głaz,
ażeby nie miał żadnej możliwości,
wyjść na ten świat.

Sama nie wiem ,dlaczego na myśl przyszła mi Zocha, nie samosia ,bo to mała Zosia. Co ona robi i jak się czuje ,czy się nią Ewa i Wiesiek opiekuje. Mam ją w myśli i będę miała,
bo ona niegdyś w mojej miejscowości na prowincji jakiś czas przebywała razem ze swoim mężem lotnikiem wspaniałym człowiekiem. Zawsze wesoła ,radosna ,uśmiechnięta ,kto
ją znał ,to zapamiętał. Energii tyle w sobie miała i werwy , że ja musiałabym odejść do rezerwy. Odniosłam takie wrażenie ,że na piechotę potrafi oblecieć całą ziemię i tylko ja
będę jej obraz w swej pamięci miała ,bo ją bardzo lubiłam i szanowałam jej poglądy na życie ,chociaż ono ją nie darzyło miłością obficie. Gdybym mieszkała w tym mieście ,gdzie ona na pewno byłabym przez nią często zapraszana jako dobra znajoma.

Nie potrafię w jednym słowie
powiedzieć ,to co czuję
ktoś inny mną kieruje
i dlatego nie awansuję.
Ale chcę z tego wnętrza
wyrwać parę zdań,
aby mądrość dać,
trzeba rozum ogarnąć
i w niej trwać.
Zbyt krótki jest czas,
aby go dogonić ,wielka to rzecz
wystarczy mieć oręż i miecz.

Mnie jesienny czas zachwyca
łez nie roni ,gdy gałązka się ugina
liście zrzuca tak obficie,
jakby miała skończyć życie.
Lecz taki los ją nie przeraża,
gdy zapuka zima sroga
wie o tym doskonale,
że w następnym roku będzie w chwale.

Nostalgio - tęsknoto
wrzucam cię w błoto.
Nie będę o tobie myślała,
boś mi nie sprzyjała.