Codziennie zamyka światy

kładąc sen do łóżka

już nie marzy o rozpoczęciu

częściej koniec zagląda

natrętna myśl tłucze

i tak obolałe latami ciało

co przebiegło od... do

nie bacząc na mielizny

zła nie musi wstydzić

zostało za drzwiami

tamtego wieku

dziś miłość rozkwitła

choć dla siebie samej

i dobrze gdy puste widoki.

Wyśmiała własne próby

naprawy świata

terenu słodkiej obłudy

i krzykliwych emocji

niegdyś otwarty horyzont nadziei

zamknął się

a ciepłe uczucia wobec rodzaju

ludzkiego owiał chłód

godne uwagi własne milczenie

nieużądlone jeszcze przez

nieszczęścia i ambicje zastąpiło

wyimaginowane wyższe cele

pora dorosnąć.

Jesteś słodki jak miód

tylko ta goryczka potem

krótka radość krótki śmiech

potem morze łez

że nie wróci

że porzuci

miłość wiele imion ma

kto kocha

wszystkie je zna

i tęsknoty i powroty

pusty dom wspomnień czar

utracone złudzenia

kończą marzenia.

Publiczny szept

przemierzył korytarze

osądy formułowały się

i rozpadały z każdą

nową frakcją

domorosłych myślicieli

tylko łzy dowodem

prawdy

żadna istniejąca mądrość

nie wsparła w porę

milczeć przystało licznym

w poszanowaniu wygody.

Uparcie wierzy w Boską moc

próżne obawy i lęki tęsknoty

nic się przecież nie skończyło

tu przybyła by żyć

kochać marzeniami sięgać gwiazd

choć wielka pustka

to jeszcze kolejna wiosna

a może i jesień

zapisze w sercu ich piękno

to nic że boli gdy szuka w pamięci

ciepłego oddechu na swojej szyi

jeszcze przyjdzie jeszcze wróci

uśmiech...