Kochajmy ludzi póki nie odejdą

Jak kwiat póki nie obumrze,

Jak liść na drzewie póki nie uschnie,

Jak pamięć o tych, którzy odeszli  póki nie wygasła

Tak my kochajmy ludzi póki nie odejdą !

Kochajmy ich  w radości, i smutku,

Z pięknymi myślami,

Chodźmy zawsze z nimi ścieżkami życia – pięknymi alejami !

Niech powieje dla nich Żar nieskończonej  Pamięci, i Wdzięczności,

W pięknych krainach życia, i trwałej Miłości !

Niech niejedna kropla stałej naszej Pamięci drąży jej Miłości skałę

I wschodzi w jej linii brzegowej i dotyka swym Radości ciepłem splecione ręce duchowo łącząc się z nimi, i jaśniejąc

Promieniami Miłości okazale !

Tak szybko odchodzą kochane osoby,

Gdzie jesteście ?

Zegar Czasu przebrał je w ubrania Wieczności,

Oni teraz radują się w Wiecznej, Boskiej Miłości  !

Wieczność przyszła, a czas tempem światła tak szybko ją przywołała !

I zamknęła się księga życia, i dom żywota doczesnego na zawsze pozamykała !

Przewracają się prędko kolejne księgi naszego i ich życia

Strony !

Gdy paliła się moja Radość z wami,

A bagno smutku próbowało ją zatopić

Gasiliście ją swym promiennym

Uśmiechem, pocieszeniem,  słowem

Które wznosiło ją na wyżyny Euforii ratując przed spaleniem,

I całkowitym zniszczeniem !

W waszych oczach Przyjaźni była dobroć i Miłość,

Z barwą aksamitu, delikatnej ambrozji;

Śpiewała zawsze jak skowronek o poranku z pięknymi nutami

z niezwykłymi romantycznymi nastrojami !

Dotykacie mnie swym Wspomnieniem,

Dotykacie mnie tak uroczo,

Pamięć o Was jest dla mnie

Jak rześka ulga po upalnym dniu.

Wzlatuje z wami do tamtych chwil

Nieskazitelnych, pięknych momentów,.

Tych pięknych pisanych kronik mego życia z wami

Błyszczących, cudownych diamentów !

I szybko odchodzą ,

Na zawsze odchodzą,

A potem już tylko przedmioty,

I Wspomnienia pozostają,

I niejednokrotnie okropne bóle po stracie

Na sercu cierniowe ślady goryczy i smutku tak mocno doskwierają !

Nim łan zboża Doczesności nie zwiędnie,

Nim ptaki duszy życia Wieczności jeszcze nie śpiewają,

Spojrzyjmy w serca,  

Utkajmy piękne, dojrzałe wartości,

Każdego dnia starajmy się wylewać swą szczerą,  ciepłą  dobrocią,

z uczuciem w prawdziwej do kochanych nam osób Miłości !

Gdy ich słowa umierają, i zatrzasną za sobą drzwi my jesteśmy

W Tęsknocie , i wisimy w rozpaczy otchłani,

Oni Czekają na nas tam w niebiańskiej , u góry przystani !

Spieszmy się kochać ludzi,

Póki ich dusza w Wieczności na stałe się nie obudzi,

I kochajmy ich przez cały piękny, bezcenny  przez ten Boga dany

Na Ziemi czas,

Niech dobro do ludzi zawsze, i pięknie wypływa  wielkim Wodospadem,

I tryska wielkim strumieniem Miłości wśród nas !

Niech nasze serca będą dla ludzi zawsze pięknie otwarte,

Bo życie dla pięknych chwil, bezcennych wartości, i Miłości

Jest tak wiele warte !

Nostalgia, smutek, żałoba

dla kogoś zaczyna się inna droga,

Droga do wieczności do Pana,

otwiera się wiekuista brama,

idziemy przez całe życie tam,

spotkamy się u raju bram

----------------------------------------------

Za ten wiersz otrzymałem 1 miejsce w konkursie recytatorskim w 2019 roku !