W życiu tak często zagubić się można,
Gdy pomimo braku istotnych powodów,
Dopada nas nieraz zbyt wielki niepokój,
Z powodu drobiazgu, gdy rośnie nam w oku.

Głębi morza wciąż się lękam,
Gór zdobywać nie zamierzam,
Czasu ciągle mi brakuje
I dni swoje źle wypełniam.

Chciałbym zmienić dni na lepsze,
Lecz powtarzam swoje błędy,
Na łut szczęścia oczekuję
I... marnuję dzień kolejny.

Wypoczywać nie potrafię,
Nawet sen koszmarem bywa,
Z niepokojem rano wstaję,
Aby przespać dzień następny.

A gdy ocknę się z letargu
I refleksji czas nastąpi,
Czy potrafię - i czy zdążę -
Swoje życie zmienić ? ...Boże.

Twe milczenie nie jest złotem,
Jest koszmarem na dni całe,
Noce długie, nieprzespane,
Myśli czarne jak atrament.

Ja tej ciszy nie pojmuję,
Serce moje się buntuje.
Będę czekał z utęsknieniem
Na znak Twój, mój aniele.

Rano budzą się marzenia,
Myśli śmiałe jak szaleństwo.
Może dzisiaj będziesz czekać,
Ujrzę Ciebie, moje piękno.

To Ty jesteś moją szansą,
Moim szczęściem na lat wiele.
Próżno szukać drugiej takiej,
W Tobie widzę swą nadzieję.

Twoich myśli nie odgadnę,
Żaru serca nie odczuję,
Twej czułości nie odnajdę,
Twoich gestów nie rozumiem.

Drżenia serca już nie czuję,
Ciepła dłoni nie przejmuję,
Ust gorących nie całuję,
Twych zachowań nie pojmuję.

Jeszcze cichą mam nadzieję,
Że odnajdę zrozumienie,
Przetrę oczy ze zdumienia,
Gdy zobaczę, jak się zmieniasz.

Przechodzimy obok siebie ze straszną świadomością
Poranionych serc i uczuć ciągle jeszcze nie wystygłych,
Przykrytych toksycznym pyłem wzajemnych oskarżeń.
Przechodzimy obok siebie, niby nieznajomi, niby obojętni.

Z wielu zdarzeń i złych wspomnień,
Tak szybko powstały lodowe barykady.
Ja ich skruszyć sam nie zdołam,
Musimy to zrobić wspólnymi siłami.

Patrzę w Twoje oczy i mówię przepraszam,
Za zdarzeń tak wiele, co serce raniły.
Przytuleniem mocnym drżące serce koję,
A zranienia niech się goją wybaczenia plastrem.