To nic, że dni bez ciebie są nie do zniesienia.
To nic, że nie potrafię uwolnić myśli od wspomnienia.
To nic, że każda chwila zawsze rodzi to jedno wspomnienie.
To nic, że śmierć nie niesie sercu ukojenie.
To nic, że nie chcesz już ze mną rozmawiać.
To nic, że tak naprawdę nie wiem ,

Czy mówić prawdę , czy też kłamać.
To nic, że nie mogę potrzymać cię za rękę.
To nic, że przez ciebie nie wiem ,

Czy mam jeszcze serce.
To nic, że przez ciebie żyje okłamany.

Z życia przez życie wyszarpany.
To nic nie znaczy , że wciąż płaczę i szlocham.
To nic, że już mnie nie kochasz.
To nic, że bez ciebie jakoś żyć mi się nie chcę.
To nic, że bez ciebie usycham

Niczym liść puszczony na wietrze.

Szczęście to zdrowie jedyne na życie.
Ktoś je straci runie jak skała.
W głąb przepaści nie ubłagalnie,skrycie.
Szczęście to miłość w matczynej osobie.
Szczęście jedyne.
Jak drzewo ścięte drugi raz nie odrośnie.
Szczęście to dom na twardym granicie.
Lecz skruszy go miłość
I troska o nasze życie.

Trudno jest zacząć pisać.
Nigdy nie wiesz jakich słów użyć,
Aby czegoś czasem nie zepsuć.
Powoli , bardzo powoli coś się w życiu
Zmienia , coś odchodzi ,coś się kończy
A nie urasta w swej sile trwałości.
Daj Boże niech się mylę.
Może coś się stało z winy mojej
To niech zginę.
Tęskno czasem do tego co los
Ośmielił się zabrać.
By wspomnieć to o czym tak często
Marzyliśmy trzeba nie lada odwagi.
A żal się rozstawać tak bez powodu.
Łamać te święte więzy miłości
Dla spokoju nie swego.
Ileż tych rzeczy można uzmysłowić,
Jeszcze więcej pokazać.
Lecz nie wszystko da się z pamięci wymazać.

Na to bym mógł chodzić z tobą po parku.
Mówić czułe , czasem śmieszne słowa.
Na to bym mógł pocałować cię tak z nienacka,
Gdy wśród zbóż tą polną pójdziemy drogą.
Na to bym tuląc cię do siebie,
Mógł czuć zapach twych włosów.
Dotykać twych delikatnych rąk.
Słyszeć brzmienie twego głosu.
Na to wszystko nie wystarczyło mi czasu.

Znów przygasa płomyk ogniska.
Ludzie gasną też w sobie.
Myśl częściej kochana o mnie.
A i ja czasem pomyślę o tobie.
Zgasła już ta miłość jak to ognisko.
Popiół wiatr rozwiał po świecie.
Pozostały wspomnienia
Po tym jakże ciepłym lecie.
To byłaś ty i to byłem ja.
Był i z nami cały świat.
Serce jeszcze tą miłością bije
Bo miłości szczerej nie ukryjesz.
Tak jak te krzewy co obok nas rosną.
I te gałęzie co z drzew spadają na drogę.
Tak ja chciałbym cię dziś pocałować.
Lecz miła nie ma mnie przy tobie.