W swoim malutkim raju 
odliczała minuty na szczęście.
W głębi duszy wciąż była
małą dziewczynką
biegającą boso po łące.

Tak wiele cierpkich chwil 
(w zanadrzu)
miało dla niej życie.

Pękła cisza. 

Radość zgasła jak zdmuchnięty 
płomień,
a miała wtedy tylko dziesięć lat.
Już nie usłyszy słowa córciu,
nie położy głowy na kolanach ojca. 

W złą godzinę wyszedł,
wrześniowy wiatr płakał.

Czas stanął - przewoźnik już czekał.