Chcę cię zapytać
by poznać prawdę
Lecz serce zamiera
odbierając mowę
Nikczemnie depcząc
przeszłe pragnienia
Tak wątła ma postać
jak niewiele znaczy
Gdy patrzy na ciebie
na swojego pana
Czym zasłużyła
na tę niepewność?
Czy przywiązaniem?
Miłością tkliwą?
Więc powiedz
Ach! Powiedz szczerze!
Nie! Zamilcz!
Zamilcz na wieki!
O, panie mego losu
Bądź potępiony
jeśli już nie…
Bądź błogosławion
gdy wciąż tak bardzo.

Zranione serce można porównać
do psa
małego szczenięcia
wiernego ufnego

gdy skrzywdzisz to szczenię
gdy zadasz mu ból
gdy kopniesz lub uderzysz

ono wybaczy Ci kiedyś
ale nie zapomni

ono przyjdzie do Ciebie
ale nie tak jak dawniej
nie zamerda ogonkiem
będzie się skradać
na przykurczonych nóżkach

wystawiasz dłoń
by je pogłaskać
w pierwszej chwili
cofa się nieco
i zamyka oczka

niepewne
choć chcące wierzyć
niepewne
choć chcące ufać

i pomimo strachu
chce czuć się potrzebne
pomimo obaw
znów Ci zaufa

naiwne
słabe
zbyt kochające

zapytasz
skąd to porównanie
serce i pies
nie doszukasz się
sensu

odpowiem
nie cierpiałeś nigdy
tak mocno
by rozumieć
że niełatwo jest mówić
o uczuciach
jeśli dotyczą
Ciebie.

Powiadają - czas leczy rany
Z czasem zapomnisz
Czas najlepszym lekarstwem
Jak jednak zaleczyć tę dziurę
Co w sercu jest wypalona
I wciąż żywym ogniem się pali?
Jak jednak zapomnieć o tym
Co w głowie wciąż tkwi niczym drzazga?
Jakiego lekarstwa potrzeba
Gdy każda cząstka Ciebie chce tego bólu
I walczy z rozsądkiem w każdej sekundzie?
Choć boli, choć pali, choć aż tak mocno
Nie zrezygnujesz tak łatwo z cierpienia
Bo gorsza od bólu jest tylko pustka
Gdy o nic nie walczysz
Gdy wszystko Ci jedno.

Czasem powracam myślami do czasów
Gdy byłam jeszcze niewinna
Gdy nie znałam pojęcia zawiści
Gdy obce mi było ludzkie wyrachowanie
Do czasów, gdy byłam prostą dziewczyną
Gotową na wszystko dla swoich bliskich
To czasy, gdy byłam w mym mieście
Tak innym od świata tutaj
Dokąd odeszła moja niewinność?
Zdeptana przez realia tego miejsca
Wgnieciona w ziemię przez tutejszych ludzi
Czasem chcę ją odzyskać z powrotne
Lecz prosta dziewczyna nie przetrwa tutaj
Zbyt naiwna, zbyt ufna, zbyt wierząca w ludzi
Czeka więc cicho, ukryta głęboko
W zakamarkach żółto-czerwonego serca
By się przebudzić, gdy przyjdzie pora
By powrócić do swego miejsca na ziemi.

Jak dalej żyć, gdy w sercu pustka?
Już nawet nie boli, nie czuję złości
Ani rozpaczy, smutku... nawet miłości
Chodzę po świecie, me serce bije
Rozmawiam z ludźmi, snuję swe plany
A jednak coś się zmieniło w mej duszy
Wolałaby krzyczeć, drzeć się z rozpaczy
Tupać nogami i wyklinać wszystko
Tak się nie stanie już nigdy więcej
Ta rozpieszczona dziewczynka umarła
Pozostawiając kobietę o zimnym sercu.