Moje życie oddałam dla Boga
W Nim nadzieja moja cała trwa,
I czekanie, co Bóg znów mi doda
Wśród swych łask, które są bez dna,

Moje życie oddałam dla Boga
I w miłości tej pragnę wciąż trwać,
Bo najprostsza tylko ta jest droga,
Którą On wyznacza mi co dnia.

Więc cóż ludzie, cóż świata powaby
Które nikłym cienie tylko są.
Lepiej patrzeć w Nieba jasne sprawy,
Które Bożym światłem wiecznie lśnią.

Świat swą złudą wciąż nęci i woła
Niech wybierze więc go, ten co chce,
Ja swą miłość Bogu oddać pragnę,
I poświęcić wszystkie siły swe.

Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 121


Czuwasz nocą nad naszymi snami
Mówisz chmurom by przysłonić księżyc,
I po niebie, co gwiazd jest mieszkaniem
Wodzisz okiem, co miłości pełne.

Patrzysz w każde serce ludzkie śpiące,
Słuchasz snów czy smutne, czy wesołe,
Widzisz uśmiech, to znów łzy płynące
Gdy tak patrzysz na swój świat wokoło.

I wraz z każdym cieszysz się lub smucisz
Czasem bawisz, gdy noc jest wesoła
Wszędzie jesteś także w sercu moim,
W każdej duszy co miłości woła.

Wszystko czujesz Bożym sercem swoim
Wszystko widzisz miłości oczami
Bo wciąż jesteś z nami każdej nocy
Co po niebie wędruje z gwiazdami.

Wszystko jest pieśnią do Boga, do Pana
Wszystko modlitwą, śpiew ptaków od rana.
I szelest liści na drzewie o świcie,
I słońca jasne przez chmury przebicie.

I wiatru ciche poszepty, podmuchy.
I wody pluski, modrej fali ruchy,
Wszystko jest pieśnią, czy wy to słyszycie?
Bo wszystko śpiewa Bogu swoim życiem.

I nawet morze, gdy tak wiecznie szumi
Ono też śpiewa, lecz kto je zrozumie.
A człowiek, cóż on w siebie ciągle patrzy,
I szuka szczęścia, lecz czy je zobaczy?

Więc ja dołączę do tych ptaków śpiewu,
I do fal morskich, co szumią u brzegu
Do wiatru, który wciąż w liściach szeleści,
I pełnych pieśni - lasu opowieści.

W słońcu nam dajesz miłości blaski
By patrząc w jego złote oblicze,
Ciebie tam widzieć, boś światła pełen.
I miłosierdzia, co łask nie liczy.

A w morzu dajesz swą nieskończoność
Co wiecznie falą obmywa gładką,
A w jego głębi dobroć złączoną
Co jest miłości w sercu Twą łaską.

Bo widzisz wszystkie serca człowiecze
Bo w każdym jesteś co tu, na ziemi
Cierpi i płacze łez swych nie licząc,
Człowiek samotny, choć jest ze swymi.

Lecz jeśli w niebo spojrzy gwieździste,
Zobaczy Ciebie, Boże mój Jasny
I może w sercu swoim uczyni,
Dla Twej miłości, choć kącik ciasny.

Za lasem tam, gdzie drogi się schodzą
Stary krzyż rozłożył swe ramiona.
I na ziemię Jezus z niego patrzy,
Gdy w swym bólu na drzewie tym kona.

Patrzy ciągle na las ten zielony
I na chude kartofli poletko.
I na zboże co w makach tak piękne,
Patrzy Jezus choć cierpieć nielekko.

Kiedyś ludzie ten krzyż postawili,
By im drogę pokazywał stale.
Jak nie zbłądzić czy to noc, czy śniegi,
Więc im mówił, wciąż mówił wytrwale.

On latami wskazywał im szlaki
Rękami co przybite z miłości.
Lecz ludzie już nie patrzą na znaki,
Co prowadzą ku Bożej światłości.

Więc posmutniał Jezus na tym krzyżu
I od ran bardziej serce Go boli.
Gdy tak patrzy na ludzi idących,
Co zmierzają ku zgubie powoli.

Więc zawołać chce do nich tu, z krzyża
I próbuje zatrzymać rękami.
Lecz nikt dziś już na krzyż ten nie patrzy,
Bo świat chodzi innymi drogami.