Boże mój wybacz mi chwile zwątpienia
W tą wielką miłość, którą mi darujesz.
I w tym zwątpieniu, bym serce zgubiła,
Lecz wiem, że Ty je Boże uratujesz.

Bo tylko w Ciebie wciąż patrzeć należy,
Nie widzieć  z boku, ni w tyły spoglądać.
Bo kto naprawdę w miłość Twoją wierzy,
To się na ludzkie sprawy nie ogląda.

Więc wybacz Boże mą słabość człowieczą
Że widząc Ciebie na ludzi patrzyłam,
I zwykłe sprawy, które tu się dzieją,
Nad wiarę w Ciebie w myślach swych ważyłam.

Już ufam Boże, ufam całym sercem,
I tylko głosu Twego pragnę słuchać.
Więc wybacz Boże te chwile słabości,
Bo tylko w Tobie szczęścia pragnę szukać.

Za łzy, cierpienie i wojny na świecie
Niech miłość ludzi do Ciebie mknie Boże.
Za każdy grzech, co ból Ci sprawia, rani,
Bratnią miłością serca drzwi otworzę.

Więc nie patrz Boże, że źle jest na świecie
Że cały świat w bezprawiu teraz chodzi,
Bo przecież Boże znasz serce człowiecze
Co miłość wielką w sobie ciągle rodzi.

Więc wybacz Boże nam wszystkie te winy
Żeśmy miłości Twojej nie dostrzegli.
Bo wierzę, wierzę że my się zmienimy,
Że zatęsknimy do miłości głębin.

Bo każde serce kocha Ciebie Panie
Choć o tym pewnie samo jeszcze nie wie,
Więc wybacz Boże wszystkie nasze winy
Niech myśli nasze trwają wiecznie - w Niebie.

Niech modlitwa moja w Niebo płynie,
Niech jej słowa dźwięczą tak jak wiersze
Niech rozbrzmiewa wokół szarej ziemi,
I niech wzleci, ponad łzawym deszczem.

Niech rozświeci życia szarą stronę,
Niech rozjaśni smutek, każdej myśli.
Bo w niej słowa do Boga zwrócone,
Więc zadźwięczą rymy, tak jak pieśni.

Niech modlitwa śpiewa rano, wieczór
Niech rozbrzmiewa miłością najczulej.
Niech ukoi, to co było smutkiem,
Niech wyleczy, to co było bólem.

Przed Twoim Boże padam obliczem
Gdyż Wielkość Twoja przede mną stoi,
W tych wszystkich darach, których nie zliczę
A które biorę wciąż w życiu moim.

Lecz czy wiedziałam z czyjej są ręki
Te wszystkie dary com w nie bogata,
Lub rozumiałam z czyjej poręki
Moja obfitość przez wszystkie lata.

Czy wstając rano i słońce widząc 
Stwórcy dziękuję, za swój wzrok, zdrowie
Czy pijąc wodę i chleb zjadając,
Dziękuję Boże - serce me powie.

Więc jeśli dotąd tak nie robiłam
Bo wciąż patrzyłam w świat kolorowy,
To się odmienię, już inna będę.
Bo wiem, kto dawcą tych łask wciąż nowych.

Moje życie oddałam dla Boga
W Nim nadzieja moja cała trwa,
I czekanie, co Bóg znów mi doda
Wśród swych łask, które są bez dna,

Moje życie oddałam dla Boga
I w miłości tej pragnę wciąż trwać,
Bo najprostsza tylko ta jest droga,
Którą On wyznacza mi co dnia.

Więc cóż ludzie, cóż świata powaby
Które nikłym cienie tylko są.
Lepiej patrzeć w Nieba jasne sprawy,
Które Bożym światłem wiecznie lśnią.

Świat swą złudą wciąż nęci i woła
Niech wybierze więc go, ten co chce,
Ja swą miłość Bogu oddać pragnę,
I poświęcić wszystkie siły swe.